Gdzie się podziali twórcy OFE?

1. Coraz bardziej zdecydowanie w sprawie ograniczenia ilości środków jakimi dysponują, a nawet likwidacji Otwartych Funduszy Emerytalnych, wypowiadają się ministrowie rządu Donalda Tuska, minister finansów Jan Vincent Rostowski i minister pracy Władysław Kosiniak - Kamysz.
Premier Tusk zobowiązał ministra pracy i ministra finansów do przygotowania na przełomie maja i czerwca ostatecznej wersji raportu o przyszłości OFE i wszystko na to wskazuje, że będzie to dokument wręcz miażdżący dla dotychczasowych „osiągnięć” Funduszy.
Czarę goryczy u rządzących, przelała propozycja złożona przez Izbę Gospodarczą Funduszy Emerytalnych, że wypłaty z II filara będą miały charakter „programowanych świadczeń” przez okres 10 lat.
Na coraz większy radykalizm rządzących wobec OFE, wpływa także coraz bardziej pogarszająca się sytuacja budżetowa, spadające wpływy podatkowe i wyczerpanie się pomysłów ministra Rostowskiego w zakresie kreatywnej księgowości.
Zadziwiające w tym wszystkim jest tylko to, że nie odzywają się wcale twórcy OFE, których sporo jest w Platformie albo z jej rekomendacji pełnią różne funkcje publiczne, choćby szef rządu wprowadzający reformę emerytalną, obecnie eurodeputowany Jerzy Buzek.
2. Na wczorajszej debacie zorganizowanej w Sejmie przez klub parlamentarny Prawa i Sprawiedliwości „Twój wybór - ZUS czy OFE”, mimo tego, że uczestniczyli w niej eksperci o bardzo różnych poglądach ekonomicznych, obrońców Funduszy, ku mojemu zdziwieniu, także nie było.
Choć zaproszenie klubu przyjęli prof. Witold Orłowski, dr Ryszard Petru, a także przedstawiciel NBP prof. Andrzej Sławiński, kiedyś zapaleni zwolennicy OFE, teraz wypowiadali się krytycznie o Funduszach.
Pozostali uczestnicy dyskusji w tonie mniej lub bardziej zdecydowanym, uważali OFE za rozwiązanie szkodliwe i sugerowali poważne reformy tego systemu albo wręcz likwidację Funduszy.
Najdalej w tych propozycjach poszli prof. Witold Kieżun, prof. Jerzy Żyżyński czy dr Janusz Szewczak, sugerując natychmiastową likwidację Funduszy, a nawet ZUS i powołanie w to miejsce Państwowego Banku Emerytalnego.
Inni tacy jak prof. Lidia Oręziak, prof. Andrzej Wernik, prof. Andrzej Kazimierczak czy prof. Jan Wojtyła, poparli przygotowany przez Prawo i Sprawiedliwość projekt ustawy o dobrowolnym wyborze przez przyszłych emerytów ubezpieczenia w ZUS lub w OFE.
Aby jednak to rozwiązanie miało charakter świadomego wyboru, należałoby wstrzymać przekazywanie składek do OFE i dopiero po wyrażonej na piśmie decyzji ubezpieczonego, że pozostaje w określonym Funduszu, wznowienie przekazywania składek ze wszystkimi konsekwencjami co do przyszłej emerytury. 
3. Cześć dyskutantów zwracała uwagę na problemy demograficzne naszego kraju (między innymi prof. Orłowski, prof. Glapiński), bez których rozwiązania za 20-30 lat, grożą nam jeszcze poważniejsze problemy z wypłatą świadczeń emerytalnych.
Przedstawiciele Centrum A. Smitha (dr Andrzej Sadowski, dr Jabłoński) optowali za wprowadzeniem emerytury państwowej na poziomie minimalnym (przy niskiej składce albo wręcz bez składki) do której ma prawo każdy obywatel, na wzór rozwiązań przyjętych w Kanadzie czy Nowej Zelandii.
Z bardzo oryginalnym pomysłem wystąpił prof. Adam Glapiński członek Rady Polityki Pieniężnej. Uważa, że należy wprowadzić obowiązek emerytalnej alimentacji rodziców przez ich dzieci, chyba żeby rodzice sobie tego nie życzyli i jednocześnie nie korzystali z pomocy państwa.
4. Debatę posumował prof. Piotr Gliński, stwierdzając, że większość biorących w niej udział, opowiedziała za wprowadzeniem dobrowolności w wyborze ubezpieczenia emerytalnego w ZUS czy OFE i zamrożeniem wysokości przekazywanej do OFE składki na poziomie 2,3%.
Ta propozycja nie spotka się jednak z przychylnością większości koalicyjnej Platforma-PSL, ponieważ rządzący są zainteresowani przejęciem części środków zgromadzonych w OFE. W związku z tym przygotowywany jest projekt ustawy o przekazywaniu do ZUS środków z OFE każdego ubezpieczonego na 10 lat przed upływem wieku emerytalnego. I to rozwiązanie będzie zapewne forsowane w Sejmie.