Lis poniża Dorotę Kanię za to, że dobrze wykonała swoją pracę

Społeczeństwo nie tylko ma prawo, społeczeństwo powinno znać życiorysy polityków. Chodzi oczywiście o te ich części, które dotyczą społecznej i politycznej działalności. Obowiązek prześwietlania polityków i przekazywania opinii publicznej informacji, spoczywa na dziennikarzach. Nie rozumieją tego Tomasz Lis i Monika Olejnik.

Anna Grodzka, członek partii Palikota, polityk i poseł, nie urodziła się w 2010 roku. Ma swoją przeszlość, a dzięki red. Dorocie Kani dowiedzieliśmy się, że jest to przeszłość pozostająca w związku z PRL-owskim aparatem władzy. Chwała Dorocie Kani za to, że zebrała informacje na temat STANOWIĄCEJ PRAWO osoby publicznej i przekazała je publicznej opinii. Chwała za to, ze dobrze wykonała pracę PRO PUBLICO BONO.

Dzięki Dorocie Kani dowiedzieliśmy się, że Krzysztof Bogdan Bęgowski (obecnie Anna Grodzka) w czasie stanu wojennego był członkiem egzekutywy Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR oraz pracownikiem Rady Okręgowej Socjalistycznego Związku Studentów Polskich (członek Komitetu Wykonawczego ds. Pracy Politycznej, a później ds. Szkoleń); że w 1982 r. został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy w Łodzi, gdzie odbywały się szkolenia polityczne; że władze partyjne miały do niego najwyższe zaufanie, o czym świadczą m.in. liczne wyjazdy za granicę. Jak wiemy działo sie to w czasach, gdy normalny obywatel o paszporcie mógł tylko pomarzyć. "Na dokumentach wyjazdowych Krzysztofa Bęgowskiego Ministerstwo Spraw Wewnętrznych odnotowało, że „wpis w książeczce wojskowej nie wymaga dalszych wyjaśnień”, co oznaczało, że za osobę wyjeżdżająca gwarancje brały wojskowe służby specjalne PRL." - informuje Dorota Kania w artykule  "Wielka mistyfikacja".   
Publicystka GPC ujawniła również powiązania Bęgowskiego/Grodzkiej z ludźmi mediów i władzy. Dobrze, że to zrobiła.
Karmiony medialną papką czytelnik, wyobrażający sobie, że sympatyczna pani Grodzka trafiła do polityki z czystą politycznie kartą, po artykule Kani stanął w obliczu faktów, wymuszających zastanowienie się, kto i dlaczego tak mocno promuje tę osobę?

Redaktor Kania dobrze wykonała swoją pracę, należą jej się brawa i uznanie. W normalnym demokratycznym kraju, tak właśnie by było. Ale nie w III RP.

„A może to jakaś bardzo daleka rodzina b. I sekretarza PZPR Stanisława Kani? Może jakieś małe śledztwo by się przydało?” – bredzi Olejnik w felietonie „Rodzina, ach, rodzina...”

Sprowokowana Dorota Kania, w odpowiedzi najpierw sprostowała insynuacje na swój temat, następnie przytoczyła fakty dotyczące Olejnik:
„W stanie wojennym w 1982 r. Monika Olejnik, córka funkcjonariusza SB, razem z Grzegorzem Miecugowem & company, przy akceptacji partii i służb specjalnych PRL-u rozpoczynała pracę w III Programie Polskiego Radia, z którego wcześniej WRON-a wyrzuciła „nieprawomyślnych” dziennikarzy.” –  tylko tyle i aż tyle o Olejnik  napisała zaczepiona przez nią dziennikarka.

Muszę powiedzieć, że Dorota Kania bardzo łagodnie potraktowała TVN-gwiazdę. I nie chodzi o to, że Olejnik złamała dziennikarskie standardy atakując koleżankę po fachu (przy okazji obrzucając  gównem kilka innych osób) chodzi o to, że Olejnik  bezczelnie kłamie. Kłamie,  bo nie wierzę, że jest tak intelektualnie ograniczona, by nie zauważyć, że tekst  Kani dotyczył  osoby posła, a nie jego przodków. Red. Olejnik pisząc: „Lustracja rodzinna na prawicy jest szalenie modna. (…)  Chodzi o mamusie i tatusiów. Jak wiadomo, geny mają niezwykle ważną wartość w polityce. ''Gazeta Polska'' postanowiła zlustrować posłankę Annę Grodzką. Okazuje się, że nie dość, że była żołnierzem w poprzednim wcieleniu, to na dodatek tatuś, o zgrozo, służył w Ludowym Wojsku Polskim” – obrzydliwie zmanipulowała tekst Doroty Kani.

Nie, nie  chodzi o mamusie, tatusiów (i dziadzusiów), jak sugerują Olejnik z Lisem.

Bęgowski nie jest poprzednim wcieleniem Grodzkiej,  tak jak Olejnik z czasów stanu wojennego nie jest poprzednim wcieleniem Olejnik współczesnej.  

Bęgowski i Grodzka to ta sama osoba,  to samo wcielenie, jeden życiorys. Życiorys, który wyborcy mają prawo poznać.
Rozumie to Dorota Kania, nie rozumieją Monika Olejnik i Tomasz Lis. Albo udają, ze nie rozumieją, na pewno kłamią.

„Monika Olejnik popełniła wielki błąd. Wobec prawicowej agitatorki posłużyła się ironią. Sęk w tym, że agitatorzy nie rozumieją ironii. W odpowiedzi na lustrowanie posłanki Grodzkiej przez panią Kanię z Gazety Paranoicznej Codziennie (GPC), Olejnik zapytała czy przypadkiem ojciec (podkreślenie moje) Kani nie był pierwszym sekretarzem KC. Olejnik oczywiście wie, że nie był.” – napisał Lis, który najwyraźniej nie byłby sobą, gdyby nie minął się z prawdą...

Przypominam: „Może to jakaś bardzo daleka rodzina b. I sekretarza PZPR Stanisława Kani? Może jakieś małe śledztwo by się przydało?” – napisała o Dorocie Kani  Monika Olejnik. 
To ojciec, czy daleka rodzina? Jeśli ktoś nie widzi różnicy, to niech nie bierze się za dziennikarstwo, jeśli ktos widzi różnicę i świadomie manipuluje, dodając, że przecież Olejnik wie, że ojcem nie był ha ha) nie jest dziennikarzem, ale agitatorem właśnie.

Zaczepiona przez Olejnik, Dorota Kania odpowiedziała jej,  w narzuconej przez Olejnik konwencji. Wówczas,  z odsieczą ruaszył uniesiony (czym właściwie, przecież nie honorem?) rycerzyk  lustrując, pomawiając, szydząc i poniżając koleżankę po fachu.

"Nabzdyczona, wzmożona, lustracyjnie podekscytowana i dekomunizacyjnie nienasycona",  dała "agitatorsko - patetyczny wykład o swych korzeniach", "dla Kani ma jednak ogromne znaczenie kto jest ojcem Olejnik", "lubi lustrować" - to nie pierwszy juz raz, gdy Tomasz Lis usiłuje poniżyć dziennikarkę*.

Nie będę podawała linka do tekstu Tomasza Lisa, bo chamstwo nie powinno być promowane. To o czym chcę  napisać i wydaje mi się istotne, to fakt,  że cała ta histeria wokół ujawnionego życiorysu Anny Grodzkiej oraz dzisiejszy „rzyg”  Lisa są doskonałą ilustracją dla słów Rafała Ziemkiewicza wygłoszonych  podczas  wysłuchania publicznego w Parlamencie Europejskim dotyczącego zagrożeń w Polsce dla wolności słowa i dyskryminacji Telewizji Trwam.

„Sądzę, że ludzie, którzy patrzą na Polskę z zewnątrz mają duży kłopot ze zrozumieniem, dlaczego alarmujemy, że w Polsce, naszym zdaniem, zagrożone są wolności demokratyczne. Przecież odbywają się wybory, przecież rządzi władza wybrana większością – gdzie my widzimy to zagrożenie?
Nam samym bywa to trudne do wytłumaczenia, używamy różnych określeń. Mówiono tutaj o establishmencie, mówiono o władzy. My w Polsce z reguły używamy pojęcia „władza” i wszyscy wiedzą, o co chodzi wieloletnim przyzwyczajeniem.
Ale ludzie, którzy patrzą na Polskę z zewnątrz mogą tego nie rozumieć. Sądzę, że takim pojęciem, które wyjaśnia wszystko i które chciałbym tu przywołać, jest pojęcie nowej klasy stworzone przez klasyka badania komunizmu Milovana Djilasa. Nowa klasa to była klasa biurokratyczna, to jest klasa biurokratyczna wyhodowana przez realny socjalizm, wyhodowana w państwach postsowieckich. Logika przejęcia zmiany ustrojowej w Polsce – logika, którą historyk nazwał rewolucją reglamentowaną przez władzę – była taka właśnie, że ta nowa klasa de facto pozostała przy władzy. Wedle takiego oto procesu, że najpierw oddała władzę polityczną za przywileje ekonomiczne, a potem korzystając z uprzywilejowania materialnego po prostu tę władzę polityczną sobie w demokracji odkupiła. Ponieważ to nowa klasa stworzyła w Polsce biznes, to nowa klasa stworzyła w Polsce klasę rządzącą i również nowa klasa stworzyła media.
A jak to jest możliwe, że nowa klasa biurokratyczna, żyjąca głównie z budżetu, żyjąca w różny sposób z biznesów regulowanych przez państwo, a więc de facto z różnego rodzaju kontrybucji nakładanych na swoich obywateli, w warunkach demokracji może utrzymywać swoją władzę? Jednym z filarów są właśnie media, a nawet zjawisko, które bym nazwał przemocą medialną.”  - mówił wówczas Ziemkiewicz.

Czy muszę pisać, kto jaką rolę tu odgrywa?


*) Inny przykład chamstwa Tomasza Lisa, to jego rżenie imitujące śmiech red. Lichockiej.


--
Wystapienie RAZ-a w załączeniu.