Bułka tarta i pojednanie

Po powrocie z Warszawy zamierzałem napisać coś naprawdę poważnego, a nawet wzniosłego, już sobie wczoraj w pociągu planowałem, ale nic z tego nie wyszło. Pomimo że nastrój miałem odpowiedni, adrenaliny też zaczerpnąłem obficie ze źródła na Krakowskim Przedmieściu i pod rosyjską ambasadą, jednak starczyło tego klimatu tylko do dzisiejszego poranka.

Wszystko przez incydent poranny w sklepie pewnej znanej w Trójmieście sieci handlowej, której nazwy tu nie wymienię, żeby dziadów nie reklamować. Stałem sobie w niewielkiej kolejce do kasy, przede mną między innymi starsza para z niewielkimi zakupami, na którą w innych okolicznościach pewnie nie zwróciłbym uwagi. Usłyszałem jednak żachnięcie się starszej pani i poruszenie innych osób z kolejki, więc siłą rzeczy przestałem myśleć o rzeczach podniosłych i ostatecznych, a uważniej wsłuchałem się w samo życie, które kwitło tu i teraz.

Poszło o torebkę tartej bułki, którą starsza pani niefrasobliwie wrzuciła do koszyka, będąc kompletnie nieświadoma jej aktualnej ceny. Otóż ku zdumieniu klientki za standardowe opakowanie, które przez lata całe kosztowało w różnych miejscach od 1,50 do 2 złotych, miała dzisiaj zapłacić złotych polskich pięć, a ściśle rzecz biorąc 4,99 zł. Kobietę w pierwszej chwili zamurowało, obróciła się trochę bezradnie w stronę męża, potem popatrzyła na ludzi stojących wokół, wreszcie wykrztusiła z siebie pełne zdumienia pytanie: - Pięć złotych!?

W tym miejscu muszę przyznać, że mnie też zamurowało, bo ja w czasie różnych moich zdrowotnych perypetii, nie mogąc pracować, długo pełniłem funkcję gospodyni domowej i na cenach artykułów spożywczych znam się jak mało który stuprocentowy mężczyzna. Zresztą szmer niedowierzania przeszedł przez całą kolejkę, bo trafiło widocznie na ludzi obytych z cenami.

Starsza pani wyraźnie zmieszana, w końcu zrezygnowała z zakupu i zleciwszy mężowi odniesienie feralnej bułki na półkę, odeszła jak niepyszna. Wydaje się jednak, że mnie i innych ludzi w kolejce poruszyła nawet nie tyle sama podwyżka, ile jej absurdalna skala w stosunku do przeciętnego wzrostu cen w tej branży i dotychczasowej ceny – to jest wzrost o 150%.

Tu właśnie dochodzimy do analogii między nieszczęsną tartą bułką a rzekomym pojednaniem z Rosją, za które Rosjanie wyznaczyli analogicznie absurdalną cenę. Płaci ją oczywiście i przede wszystkim obecna władza w Polsce i jej medialni sponsorzy, którzy pojednanie zadekretowali jako dziejową sposobność, licząc przy okazji na łatwy propagandowy zysk i nie bacząc na kagiebowską proweniencję obecnej władzy w Rosji.

Zaczęło się to pojednanie dość groteskowo od festiwalu piosenki i łaskawego przyjęcia przez Rosjan polskiego mięsa, jednak już po 10 kwietnia i feralnym uścisku z Putinem zaczęły się schody. Bo nikt nie zaprzeczy, że od czasu opublikowania raportu MAK, cena pojednania z Putinem wzrosła horrendalnie dla Tuska et consortes. Nie tylko w przenośni, lecz także dosłownie – wystarczy wymienić fatalny dla Polski kontrakt gazowy z Gazpromem. Bezczelna akcja z podmianą tablicy upamiętniającej tragedię smoleńską, wykonana tuż przed wizytą polskiego prezydenta, tę absurdalną cenę potwierdziła.

W tej sytuacji wczorajsza fraza prezydenta Bronisława Komorowskiego o „wielkiej, wspaniałej księdze relacji polsko-rosyjskich” brzmi po prostu żałośnie pusto. Co prawda, akurat w przypadku tego prezydenta pustka wypowiedzi nie jest żadnym ewenementem, ale coraz wyraźniej widać, że rachuby Tuska na piarowski łup za rzekome pojednanie wzięły w łeb.

Równie niewiarygodnie brzmią słowa Komorowskiego o postępie w relacjach polsko-rosyjskich, gdy popatrzymy na nie chłodnym okiem. Ciągle przytaczana przez niego uchwała rosyjskiej Dumy jest tylko ogólną deklaracją odpowiedzialności Związku Sowieckiego za zbrodnię katyńską i niczym więcej. Nic nie wnosi i niczego nie zmienia w praktyce. Prof. Włodzimierz Marciniak z Polsko-Rosyjskiej Grupy do Spraw Trudnych wskazuje, że „głównym problemem spornym w relacjach polsko-rosyjskich nie jest kwestia ogólnej deklaracji(...), ale jest to problem decyzji wojskowej prokuratury rosyjskiej z 2004 roku o umorzeniu śledztwa, co faktycznie oznacza odmowę uznania zbrodni katyńskiej na gruncie prawnym”. Święte słowa, jeśli wspomni się na odpowiedź rządu rosyjskiego na skargę polskich rodzin do Trybunału w Strasburgu.

Mało tego, wygląda na to, że cena wyznaczona przez Putina za pojednanie nie jest już na kieszeń naszego rządu. Nawet najbardziej zatwardziałe lemingi z centrum twardego jądra elektoratu Platformy Obywatelskiej, zaczynają bowiem zdawać sobie sprawę, że pojednanie nie miało żadnych racjonalnych podstaw, że było jeszcze jednym wybiegiem dla sondażowych zysków. Jak zresztą wszystkie poczynania jego rządu. Tuskowi nie pomoże już dobra mina, skoro każdy widzi, że gra była zła od początku.

P.S. Nie darowałem sobie i sprawdziłem cenę bułki tartej w prywatnej piekarni – 2 zł! Albo oni mają stare zapasy, albo w tamtej sieci ktoś zwariował...