Stulecie Powstania Wielkanocnego (Irlandia)

Stulecie „Powstania wielkanocnego” w Irlandii jest obchodzone z wielkim hukiem. Ogromne bilbordy, clipy upamiętniające rocznice w telewizji i w internecie. W prasie wciąż ukazują się dodatki na temat historii powstania i jej bohaterów. Toż to apoteoza klęski, zachęta do nieodpowiedzialnych rozrób i krwi przelanej na darmo – stwierdzą modni ostatnio w Polsce krytycy powstań narodowych. W Irlandii też pojawiają się głosy krytyczne, ale raczej oskarża się powstańców, że zepsuli relację z UK na długie lata bo przecież Irlandia wcześniej czy później i tak uzyskałaby niepodległość. Ustawa „Home Rules” już była prawie gotowy przed wybuchem wojny, a Irlandczycy za swój liczny udział po stronie Brytyjskiej zostaliby nagrodzenie w ten sposób. Pomimo klęski powstanie stało się fundamentem współczesnego państwa Irlandzkiego, mimo, iż mieszkańcy Dublina atakowali po kapitulacji powstańców za to, że są nieodpowiedzialnymi awanturnikami i zniszczyli centrum Dublina, a także mogą sprowadzić na Dublińczyków gniew Anglików. Brutalna egzekucja na 16 przywódcach Powstania (16 zginęło w 1916 roku, cóż za magia liczb) wywołało oburzenie wśród Irlandczyków ,a także społeczności międzynarodowej. Ocalał hrabina Konstancja Markiewicz przywódczyni Ligi Kobiet (polskie nazwisko po mężu) ponieważ Anglicy bali się negatywnej reakcji opinii publicznej w USA, a na pomoc tego kraju w wojnie bardzo liczyli z podobnych powodów nie stracono Eamon de Valera (był obywatelem Stanów Zjednoczonych), insurekcje przetrwał również Michale Collins późniejszy bohater walk niepodległościowych. Powstanie które było klęską, pochłonęło przywódców, zrujnowało centrum miasta, a jednak ofiara nie poszła na marne bo Irlandczycy przebudzili się ze snu. Spełniło się w to co wierzył Parick Pearse (poeta i działacz) pierwszy prezydent Republiki, że konieczna jest ofiara krwi i trzeba się poświecić niczym celtycki bohater Cúchulainn.