Jakie życie taki zgon

Była jeszcze młoda, ale obarczona wadą genetyczną, bo zrodzona z matki komuny i ojca donosiciela.  Nie wiadomo też dokładnie, kiedy została poczęta, czy w willi przy ul. Zawrat w Warszawie, czy w Magdalence w ośrodku konferencyjnym MSW, a raczej w jego ogrodach, 16 września 1988 roku.  Nikt nie przypuszczał, że deal polegał na tym, że jedni dostali władzę, drudzy nietykalność, dlatego była dzieckiem wyczekiwanym, wielką nadzieją, które zmieni Polskę. Wierzono, że  będzie niczym Prometeusz, który tchnie powiew życia w polską glinę, odrzucając ruski, zbrojony beton, pogoni wszystkie  bękarty spod czerwonej gwiazdy, urwie łeb rodzimej, czerwonej Hydrze, przyniesie wolność, solidarność i zrealizuje wszystkie 21 przykazań spisanych odręcznie i naprędce – jako dekalog wolnego Polaka.
Przygotowania do rozwiązania odbywały się hucznie, w wynajętej sali warszawskiej kawiarni „Niespodzianka”, do której ludzie walili drzwiami i oknami; każdy deklarował pomoc przy porodzie i wychowaniu, każdy chciał być ojcem chrzestnym, oferował pieniądze i osobiste zaangażowanie. Sącząc kawę po turecku parzoną w szklance, z podziwem i nadzieją patrzył na plakat z amerykańskim stróżem prawa marząc, by nowo narodzone było tak samo odważne, bezkompromisowe i „zbyt dumne, aby uciekać”.

Ale zdrada, jak pisał Jerzy Jachowicz, ta „kołysanka niemowlęcej III RP”, była genetyczna. Jeszcze przed okrągłym stołem Lech Wałęsa, za plecami Solidarności, zaczął układać się z komunistami i Czesławem Kiszczakiem, czego owocem, za sprawą Andrzeja Wielowieyskiego i nieważnym głosom, prezydentem został szef junty stanu wojennego,  agent NKWD – Wojciech Jaruzelski, a ministrem obrony narodowej -  Florian Siwicki, dowódca 2 armii LWP w napaści na Czechosłowację, architekt stanu wojennego i członek WRON. Tak więc dziecko zwane III RP, nie tylko nie zerwało z poprzednim ustrojem, nie potępiło komunizmu i nie rozliczyło ludzi starego, zbrodniczego systemu, ale nawet nie odcięło pępowiny sowieckiej agentury, czego dowodem była wizyta pierwszego gościa  zagranicznego  w „wolnej” Polsce „Solidarnościowego” premiera Tadeusza Mazowieckiego, szefa KGB Władimira Kriuczkowa, którego przyjmował razem z sowieckim generałem w polskim mundurze – Czesławem Kiszczakiem.

Lech Wałęsa, drugi prezydent III RP, który objął urząd 23 grudnia 1990 roku, wystawił młodą III RP na rodzimą i światową kompromitację, tak z własnej nieudolności i braku podstawowej wiedzy do pełnienia najważniejszego w państwie urzędu, jak i z powodu swych doradców, którzy wspólnie, po czterech latach musieli ponieść klęskę. Słaba prezydentura, bez wizji, konserwująca stare układy komunistyczne, nieumiejętność współpracy z ludźmi i dbanie tylko o własny, materialny interes, to nie jedyne grzechy prezydentury autorytarnej pod hasłem „Państwo to Ja”. To także kompromitacja zwana aferą drawską czy obiadem drawskim, którego dwaj generałowie i główni kucharze: Tadeusz Wilecki i Konstanty Malejczyk odwołali cywilnego szefa MON. Kompromitująca była też  reakcja na pucz Janajewa czy ułaskawienie gangstera Andrzeja Z. – Słowika za 150 tys. $, ale były i chwile śmieszne i żenujące, obfitujące w bon moty typu: EWG-bis i NATO-bis oraz pełne sprzeczności  stwierdzenie „Nie chcem, ale muszem”. Zresztą sprzeczności było więcej. Joanna Szczepkowska ogłosiła publicznie, że skończył się komunizm, a on tylko upadł … na cztery łapy. Gruba kreska przebaczenia, odpuszczenia win, umorzeń procesów nadal działała. Żadnemu komunistycznemu zbrodniarzowi nie spadł włos z głowy, ich jesień życia była spokojna i dostatnia, emerytury wysokie, a pogrzeby państwowe i z honorami. 

Ośmioletnie rządy Platformy Obywatelskiej, stworzonej przez wieloletniego pracownika wywiadu PRL Gromosława Czempińskiego, który w 2009 roku opowiadał w mediach o swoim udziale w tworzeniu partii, o rozmowach z Donaldem Tuskiem i Andrzejem Olechowskim, były kolejnym projektem „systemu” III RP, grą operacyjną i  dalszym kłamstwem, opartym na abolicji ancien régime PRL. Brak odpowiedzialności za przeszłość, grabieżcze rządy i liczne afery pogłębiły podział społeczeństwa, które zorientowało się, że na Zielonej Wyspie żyje się dobrze tylko władzy, resortowym dzieciom i wnukom, a brzmiące Polakom do dziś w uszach słowa Donalda Tuska „panowie, policzmy glosy”, świadczą, że tak jak dzisiaj Nowoczesna, KOD, tak i Platforma to twory sztuczne, awatary Magdalenki.
I tak nagle, jak niespodziewanie, 17 lutego, wdowa po Czesławie Kiszczaku, świadomie czy nie, zerwała obowiązującą przez 26 lat  umowę z Magdalenki, doprowadzając do śmierci umęczoną i skompromitowaną przez jej mocodawców, III RP. Taniec na jej grobie zainaugurował sam Lech Wałęsa, puszczony w skarpetkach, na balu w Miami, równie zaskoczony i zdezorientowany do tego stopnia, że jak dawniej, niekonsekwentny, dzisiaj także śle do mediów sprzeczne komunikaty. Tak to umarła w kwiecie wieku III RP, a raczej popełniła samobójstwo z podwójnego wstydu: że źle się prowadziła i zaufała esbekom, że nikomu tego nie wyjawią. A to nawet Zdzisio z piosenki Młynarskiego wie, że „nie śpiewa się dla kurwów”, nie podaje się im ręki ani z nimi nie pije. Bez względu na to, co obiecują i ile płacą. 

© by M.Figurska