„Kocham cię, śmierć”

Gdyby koncert Kobzona odbył się dzisiaj, 14 stycznia 2023 r., odbyłby się na stadionie „Persho Travnya” w Pjongjangu – jedynej arenie na planecie mogącej pomieścić w pozycji siedzącej 114 660 okupantów, którzy zginęli na Ukrainie.
Najbardziej pojemny  stadion na świecie, zbudowany w latach 80. ubiegłego wieku w Korei Północnej, oraz ogromne straty Rosjan w 11. miesiącu wojny napastniczej pełnią podobne funkcje: gloryfikacji i zachowania władzy dyktatora .



„Jeśli napadną na Ukrainę, otrzymają tysiące trumien z„ ładunkiem 200 ”. Głębinowi ludzie opamiętają się, żony i matki wyjdą, a wtedy reżim Kremla się skończy!”.

Ta optymistyczna prognoza, która inspirowała wielu w pierwszych miesiącach inwazji na pełną skalę, nie sprawdziła się.
Początkowo straty okupantów obliczano na podstawie pojemności prowincjonalnych stadionów Rosji, takich jak „Trud” w Sierpuchowie czy „Perwomajskij” w Penzie (po 5 tys. widzów). Następnie osiągnęli poziom „Shinnyk”, „dwadzieścia tysięcy” w Jarosławiu.
„Rostov Arena” (43 000 widzów) została entuzjastycznie przekroczona. Pędzili na pełnych obrotach do Gazprom Areny w Sankt Petersburgu (65 tys.). I pozostawili daleko w tyle największy stadion Federacji Rosyjskiej „Łużniki” (80 tys.).
Mierzenie liczby zniszczonych okupantów za pomocą stadionów — w tej stresującej rozrywce kończą się zasoby. Nie tylko psychiczne, ale i materialne.
Jutro pokażą nowe statystyki Sztabu Generalnego: nawet największy stadion świata w Korei Północnej nie pomieści wszystkich chętnych na koncert Kobzona.



Jedyną rzeczą, bez której nie może istnieć władza Putina i cała tradycyjna „wielkość” Rosji, jest pogarda dla życia i masowa śmierć.
Epicka, epicka śmierć za imperium, śpiewana przez rosyjskich klasyków w XIX wieku, już dawno zamieniła się w rozrywkę i zabawę. Działo się to jeszcze przed erą postmodernizmu, konsol komputerowych i strzelanek typu „Counter-Strike”.
Ojciec głównego bohatera napisanej w latach 20. XX wieku powieści Andrieja Płatonowa „Chevengur” utonął, by zaspokoić swoją ciekawość życia pozagrobowego. Główny bohater skończył tak samo, opuszczając rosyjsko-sowiecki świat, gdzie lokomotywy i mechanizmy są cenniejsze niż ludzie.
Życie we współczesnej Federacji Rosyjskiej jest tańsze niż chiński gadżet. Kanał telewizyjny „Rosja-1” pokazał historię o tym, jak spełniły się marzenia małego chłopca z Kostromy, którego ojciec zginął w Donbasie „w obronie ojczyzny”. Zamiast ojca dziecko otrzymało tani inteligentny zegarek na Nowy Rok.
Normalnemu człowiekowi trudno w to uwierzyć, ale radosny uśmiech nie schodził z twarzy sześcioletniego Rosjanina i jego mamy.
"Nie spodziewaliśmy się tego. To dla nas wielka niespodzianka. Przede wszystkim dla Savely. Dziękujemy! Jesteśmy bardzo szczęśliwi " - powiedziała wdowa.
"Oprócz inteligentnych zegarków Savely otrzymał w prezencie od Komitetu Śledczego model samochodu. A zapytany, kim chce być, odpowiedział jednoznacznie: "Wojskiem"" - potwierdził pozytywny skutek śmierci prezentera wiadomości.
Szansę na pozbycie się kultu śmierci mieli Rosjanie po rozpadzie ZSRR.
Bandyckie „lata dziewięćdziesiąte” zebrały armię napoleońską i schizmatyków. Możliwe stało się bezkarne odbieranie życia bez legitymacji partyjnej i stażu pracy w organach ścigania.
W sierpniu 2000 roku, kiedy zatonął okręt podwodny „Kursk”, społeczeństwo rosyjskie było jeszcze zdolne do empatii, szczerze martwiąc się o los nieco ponad setki marynarzy. 20 lat później w Rosji nie zauważa się śmierci dziesiątek, setek tysięcy ludzi.
W sylwestra Federacja Rosyjska straciła kilka „kurskich załóg” w samej Makowiewskiej Szkole Zawodowej . Ale co, jeśli propagandysta Sołowjow z prezentacji dyktatora wskazał słudze na jej miejsce: „Życie jest bardzo przereklamowane”.
To samo miał na myśli siedzący na Kremlu młody kagiebista, odpowiadając na żywo w CNN na pytanie Larry'ego Kinga o to, co stało się z okrętem podwodnym „Kursk”: „Zatonął”.
Złowrogi szyderczy uśmieszek Putina towarzyszący tym cynicznym słowom spotkał się w Federacji Rosyjskiej z pokorą.
Ale Ukraina poszła inną drogą. Gdzie życie trudno przecenić.
Tak, obsesja Rosjan na punkcie śmierci może wielu przestraszyć i zdemotywować. Rosnące statystyki strat okupantów skrywają zniszczone wsie i miasta, śmierć ukraińskich żołnierzy i ludności cywilnej.
Ale czy Ukraińcy mają inną szansę na wygraną niż nie bać się, walczyć i nadal kochać życie? Nawet z tak szalonym sąsiadem.

Jewgienij Rudenko