Nie ma niczego złego w udziale zagranicy w sektorze bankowym kraju, problemem są proporcje. W 2009 roku zagranica posiadała przeszło 70% polskiego sektora bankowego, podczas gdy ta wielkość dla bogatych krajów Europy Zachodniej to nie więcej niż kilkanaście procent:
Mało kto pamięta, że jeszcze w złotych latach rządów PO i PSL prezes największego polskiego banku PKO BP Zbigniew Jagiełło podkreślał, że taka sytuacja jest niebezpieczna. Tym samym repolonizacja banków to nie żadna pisowska obsesja, lecz konsekwencja prawdziwych i ponadpartyjnych obaw. W normalnych i dobrych czasach, sektor bankowy pracuje kierując się wyłącznie zyskiem. Gdy jednak następuje kryzys lub zawirowania geopolityczne, okazuje się, że kapitał jednak ma narodowość i tak wysoki procent własności zagranicznej w sektorze bankowych kraju to potężne ryzyko.
Powrót PKO SA do "polskich właścicieli" to dywidenda pozostająca w Polsce, a to przeszło 2 miliardy zł co roku. Ryzyko to dobrze płatne posady, które mogą paść łupem politycznych niedołęgów: "tak czy owak obywatel Nowak". Właścicielami banków w bogatej Europie Zachodniej najczęściej są prywatne fundusze, a nie państwowe firmy, tym samym polska repolonizacja to jednak inny model niż np. w Wielkiej Brytanii. Groźny sygnał to sam fakt sprzedaży przez UniCredit zdrowego i dochodowego banku, świadczący o tym, że sektor bankowy Włoch jest w bardzo złym stanie. Ewentualny jego krach to potężne turbulencje w Europie i ryzyko efektu domina w sektorze finansowym UE, a to fatalna wiadomość dla planów wydatków socjalnych PISu.
Jak zwykle na świecie: nic nie jest jednoznacznie pozytywne jak i negatywne. Dobrze, że zamiast obcego nam logo UniCredit wraca jednak swojski żubr:
