Pocztówka z Waszyngtonu

Amerykańska stolica kojarzy mi się w tym roku z wyborami prezydenckimi i literą „L”. To pierwsze jest jasne: prawybory trwają w najlepsze i u Republikanów i u Demokratów, choć w partii Clintonów są przeraźliwie nudne. A „L”? Bo byłem tu w lutym, jestem w listopadzie. I będę znów w lutym.

Miasto Białego Domu ma swój urok. Stanowe przepisy zakazują stawiania tu wieżowców, więc drapacze chmur nie przytłaczają tu człowieka jak w Nowym Jorku. Jesień jest ciepła, turyści wygrzewają się w słońcu tuż koło siedziby czterdziestego czwartego prezydenta USA Baracka Husseina Obamy. Zwykły Mr Smith ma szansę dojść bliżej do Białego Domu niż jego angielski odpowiednik do 10, Downing Street czyli miejsca, w którym urzęduje Premier Jej Królewskiej Mości.

W tłumie turystów paru antysystemowców. Para pacyfistów głosi, że każda wojna jest zła. Facet w kombinezonie lotnika z kolei oskarża „żydowski rząd USA”. Nikt im krzywdy nie robi, żaden z nich przecież nie miał strony internetowej „anty- Komor”.

Nieopodal Białego Domu monumentalny pomnik ku czci Amerykanów poległych podczas II wojny światowej. Nie spotkałem w USA nikogo, kto by krytykował stawianie obelisków upamiętniających narodowych bohaterów. Tam polityka historyczna łączy, nie dzieli. Jeśli się Jankesi o coś kłócą, to o wojnę domową Północ ‒ Południe, która była półtora wieku temu. Ci, którzy zginęli za Ojczyznę są świętością. Dedykuję ten przykład choćby „Gazecie Wyborczej”.

W centrum stolicy USA stoją dwa pomniki: jeden Kościuszki, drugi Pułaskiego. Oba odsłonięto ponad wiek temu. To były czasy świetności amerykańskiej Polonii ‒ wtedy naprawdę się z nami liczono. A teraz? Można zwiedzić Muzeum Żydów albo Muzeum Indian. Nie ma Muzeum Polaków... Są za to kolejne antypolskie brednie w mediach. W ostatnim numerze dwumiesięcznika „Foreign Affairs” bełkot profesora z Pensylwanii o skrajnej prawicy, która doszła w Polsce do władzy i będzie teraz antyniemiecka, antyrosyjska i antysemicka jednocześnie. Co na to MSZ, co na to polska ambasada tutaj?

O prawyborach jeszcze napiszę, ale o nich piszą wszyscy (wiadomo, że u Demokratów wygra Clinton; nie wiadomo, kto wygra u Republikanów: czy faworyt ludu czyli Trump, czy elit albo „dynastii” czyli czwarty Bush w dziejach polityki w USA, czy też może syn imigrantów z Kuby – Rubio?), więc skupię się na tym o czym pisze się stosunkowo mało.

W amerykańskich gazetach można czasem spotkać zdjęcia policyjnych akcji, gdzie zatrzymywani są czasem zwykli protestujący, a czasem po prostu przestępcy. Charakterystyczne, że gdy złoczyńcą jest Murzyn, przepraszam Afroamerykanin, to zdjęcia zwykle nie pokazują jego ciemnego koloru skóry. Gdy natomiast zatrzymywany jest biały – to zwykle się to eksponuje. Tymczasem statystyki są kompletnie inne niż to, co dyktuje polityczna poprawność. Mało kto wie o tym, że połowa (50%!) Murzynów mieszkających w stolicy – Waszyngtonie i Baltimore w wieku od 18-30 lat albo regularnie siedzi w wiezieniu, albo jest na zwolnieniu warunkowym, albo ma taką czy inną formę policyjnego dozoru. Nieprawdopodobna statystyka! Gdy chodzi o całe Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, Murzyni trafiają do więzień pięć razy(!) więcej niż biali i trzy razy więcej niż Hispanic czyli Latynosi. W skali ogólnoamerykańskiej daje to nieprawdopodobną statystykę: co piąty Murzyn i Latynos przebywa w więzieniu albo też: jest z niego warunkowo zwolniony, bądź musi meldować się na policji.

To Ameryka jakiej nie znamy.

*felieton ukazał się w „Gazecie Polskiej” (11.11.2015)