Okruchy Pisma: Kto tu jest narkomanem?

Wtedy pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata. (Mk 13,27)
 
Paruzja. Koniec czasów.
Może bardziej ściśle: koniec Czasu, koniec Przestrzeni.
Koniec Świata.

Słysząc te słowa, czujemy wewnętrzne drżenie, podniecenie, może nawet troszkę zabobonny lęk. Szczególnie dziś, gdy jeszcze nie wyszliśmy z szoku po tragedii w Paryżu ogarnia nas klimat Janowej Księgi Objawienia. Przed oczami pojawiają się czterej jeźdźcy Apokalipsy  obrazujący różne wydarzenia, które wydarzą się przy końcu wieków.
 
Pierwszy, wskazujący na antychrysta, który będzie miał władzę i zwycięży wszystkich którzy się jemu sprzeciwią: … a oto biały koń, ten zaś, który siedział na nim, miał łuk, a dano mu koronę, i wyruszył jako zwycięzca, aby dalej zwyciężać (Ap 6,2).
 
Drugi, zapowiadający straszną walkę jaka będzie miała miejsce przy końcu wieków: I wyszedł drugi koń, barwy ognistej, a temu, który siedział na nim, dano moc zakłócić pokój na ziemi, tak by mieszkańcy jej zabijali się nawzajem; i dano mu wielki miecz (Ap 6,4).
 
Trzeci, zapowiadający wielki głód, który nastąpi w wyniku tych strasznych wojen: ...koń kary, ten zaś, który siedział na nim, miał wagę w ręce swojej. I usłyszałem, jakby głos pośród czterech postaci mówił: Miarka pszenicy za denara; a oliwy i wina nie tykaj (Ap 6,5-6).
 
Czwarty, symbolizujący śmierć, zniszczenie i spustoszenie: … a oto siwy koń, a temu, który na nim siedział, było na imię Śmierć, a piekło szło za nim; i dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, by zabijali mieczem i głodem, i morem, i przez dzikie zwierzęta ziemi (Ap 6,8).

Refleksja o przemijaniu, nieuchronnym końcu ziemskiej rzeczywistości dopada nas w takich chwilach, lecz po jakimś czasie ucieka, gdy wrócimy w tryby ruchliwego kieratu życia. Opętani żądzą posiadania, my, postępowi europejczycy trzeciego tysiąclecia, patrzymy z niedowierzaniem, nawet pobłażliwością na tych rzeczywiście przejętych wizją Końca Czasów. Są dla nas jak istoty nie z tego świata. Ich natchnione oczy przywodzą na myśl narkomanów. Świadomie czy nie, przyznajemy rację marksistom widzącym wszelkie religie jako opium dla ludu, a ich wyznawców, tych na serio, mamy za swoistych narkomanów i beztrosko etykietujemy fundamentalistami – oczywiście w pejoratywnym znaczeniu tego słowa. Ostatnio modny bardzo w środowiskach ateuszy jest epitet „katotalibowie”.

Otrzeźwiejmy. Może jest odwrotnie? Tak, jak to widzi Czesław Miłosz: „Prawdziwe opium dla ludu, to wiara w nicość po śmierci. Ogromna pociecha w tym, że za nasze świństwa, upadki, tchórzostwa, morderstwa nie będziemy sądzeni”.