W związku z kryzysem imigracyjnym Katolicka Agencja Informacyjna (KAI) poprosiła polskich posłów Parlamentu Europejskiego (PE) o odpowiedź na pytania. Oto one oraz moje odpowiedzi:
Czy i jak UE może rozwiązać problem przybywających do niej imigrantów?
Przede wszystkim należy maksymalnie ograniczyć liczbę imigrantów inwestując (skądinąd znacznie mniejsze pieniądze niż te przeznaczane na uchodźców na naszym kontynencie) w kraje, z których uciekają oni do Europy oraz kraje z nimi sąsiadujące, które są ich „przystankiem do Europy”. Trzeba też przekonywać bogate kraje muzułmańskie, aby przyjęły swoich braci – muzułmanów, bo na razie ten ciężar bierze na siebie... chrześcijańska Europa. Trzeba wreszcie stosować bardzo rygorystycznie zasadę niewpuszczania imigrantów ekonomicznych, zostawiając jedynie furtkę europejskiego azylu dla uchodźców. W sposób oczywisty ciężar rozwiązania problemu imigracji spoza Europy muszą na siebie wziąć najbogatsze kraje członkowskie UE, które swoje bogactwo przez wieki pomnażały dzięki koloniom. Teraz, przyjmując imigrantów, w pewnym sensie płacą za to swoiste "odsetki od wzbogacenia".
Czy UE potrafi odróżnić uchodźców ratujących życie od imigrantów ekonomicznych i od ukrytych bojowników ISIS?
To rozróżnienie jest kwefią fundamentalną. Okrzyki pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej Franka Timmermansa (Holandia), że rozróżnianie uchodźców od imigrantów jest dla nas rzekomo tylko pretekstem do zablokowania wszystkich przybyszów - to demagogia. O ile można i trzeba rozważać formę pomocy (może czasowej?) dla uchodźców rzeczywiście ratujących swoje głowy, o tyle nie ma żadnego powodu, aby otwierać drzwi dla imigrantów ekonomicznych spoza Starego Kontynentu. Co do ukrytych bojowników ISIS - działa prawo statystyki: im większa liczba imigrantów, tym większa statystyczna szansa, że będzie tam więcej potencjalnych terrorystów i realnych zamachowców. Czy nie jest to kolejny argument za ograniczeniem liczby "gości" spoza Europy?
Czy słuszny jest pomysł Niemiec i Francji, aby za cenę pomocy w rozwiązywaniu problemu uchodźców rządzonej przez umiarkowanych islamistów Turcji otwierać drzwi do UE?
To efekt ostatniej wizyty kanclerz Angeli Merkel w Ankarze i jej rozmów z premierem Ahmetem Davutoglu i prezydentem Recepem Erdoganem. Berlin wyszedł z inicjatywą wsparcia dla uchodźców pozostających w Turcji (byle tylko nie uciekli do Europy!), a Ankara zwietrzyła szansę i wrzuciła temat przyspieszenia swoich negocjacji członkowskich. Do tej pory CDU – partia Merkel – była absolutnie przeciwna akcesowi Turcji do UE, teraz – w obawie przed imigrantami – wydaje się na to, być może taktycznie i czasowo, zgadzać. Nie wiązałbym jednak tych spraw. W wymiarze geopolitycznym wejście - zapewne za niekrótki czas – Ankary do Unii oznaczałoby zwiększenie siły układu państw proatlantyckich i" Rosjosceptycznych " w UE. Ponadto służyłoby to „balance of power” na kontynencie czyli zmniejszaniu dominacji jednego czy dwóch państw, jak to obecnie ma miejsce. Bardzo silne demograficznie państwo tureckie mogłoby paradoksalnie zrównoważyć, przynajmniej częściowo, wpływy RFN, „monopolizującej” ostatnio UE. Skądinąd zwolennikiem otwarcia się ze strony Unii na Turcję był, co warto przypomnieć, śp. Prezydent Lech Kaczyński. Przede wszystkim należy maksymalnie ograniczyć liczbę imigrantów inwestując (skądinąd znacznie mniejsze pieniądze) w kraje, z których przybywają oni do Europy oraz kraje z nimi sąsiadujące, które są ich „przystankiem do Europy”. Trzeba też przekonywać bogate kraje muzułmańskie, aby przyjęły swoich barci – muzułmanów, bo na razie ten ciężar bierze na siebie... chrześcijańska Europa. Trzeba wreszcie stosować bardzo rygorystycznie zasadę niewpuszczania imigrantów ekonomicznych, zostawiając jedynie furtkę europejskiego azylu dla uchodźców. W sposób oczywisty ciężar rozwiązania problemu imigracji spoza Europy muszą na siebie wziąć najbogatsze kraje członkowskie UE, które swoje bogactwo przez wieki pomnażały dzięki koloniom. Teraz w pewnym sensie, przyjmując imigrantów, płacą za to swoiste odsetki od wzbogacenia.
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 2132
Nie bardzo rozumiem jak po upływie tylu tygodni „dziania się” kryzysu uchodźców wypisuje Pan nadal takie dziwności w kontekście przyczyn i perspektyw rozwiązania tego problemu. Krótko, rozlewanie tej trującej cieczy do europejskich butelek nie załatwia sprawy – trzeba zamknąć kran. Konkretnie, rozwiązania należy upatrywać w wygaszeniu wojennej masakry w Syrii. Adresatem nie jest więc Turcja, której, za przeproszeniem, mordę można łatwo zatkać, a tym bardziej Grecja czy Chorwacja itp., lecz amerykański gabinet cieni, gdyż dziś już wiadomo, że państwo islamskie jest zaopatrywane przez Zachód. Do wyszkolenia, uzbrojenia i zaopatrywania „anty-asadowskich rebeliantów”, w gruncie rzeczy al-kaidy (czy też frontu al.-Nusra) Amerykanie przyznają się już oficjalnie.
Podtrzymywanie konfliktu prowadzi oczywiście do katastrofy humanitarnej i w rezultacie wyludnienia Syrii (a już przedtem i obecnie także - Iraku). Zapewne zupełnie przypadkowym beneficjentem jest Izrael.
Niemcy, o których wiadomo było, że staną się ziemią obiecaną uchodźców, trzyma się czymś za gardło. Być może pierwszym, ostrzegawczym chwytem było ujawnienie kantu Volkswagena (?). Wyglądałoby więc na to, że kretyńskie zaproszenie A. Merkel było aktem gościnności przez łzy.
Trzeba z innej beczki p. Pośle. Albo poukładać w głowie, albo – jeśli tam poukładane – może nie tyle więcej lwiego, co mniej zajęczego – serca.