Polska - już czas na otwartą dyskusję o kryzysie w Kościele

WRESZCIE OTWIERAJĄ SIE OCZY WIELU LUDZIOM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO - czy w Polsce nastąpi wreszcie odwrót od nowinkarskiego posoborowia i powrót do prawdy głoszonej od tysiącleci

blog Ks. Dobrowolskiego

On jest
26/10/2014 / jandobrowolski

Ze szkoły pamięta się najróżniejsze rzeczy. Gdy wróciłem jako katecheta do mojej dawnej szkoły, przypomniałem sobie na przykład, jak lata wcześniej stałem przejęty na moim pierwszym szkolnym apelu. Pan dyrektor z kamienną miną rozpoczął od ważnej deklaracji: „nasza szkoła jest normalna – nikt w niej nie podpala drzwi”.

 No cóż, w domu się takich rzeczy nie robiło, ba, w książkach również o tym nie czytałem i w telewizji nawet nie wspominali, że się da. Byłem zaskoczony. Przemknęło mi wtedy nawet przez dziecięcą głowę, że pan dyrektor powiedział dużo więcej, niż chciał. Są takie słowa, które mienią się różnymi barwami, a poeci porównują je do diamentu. Do takich mieniących się powiedzeń na pewno należy to: On jest. Zauważył je pewien polski poeta na tablicy rejestracyjnej pojazdu, gdzieś na bezkresnych drogach Stanów Zjednoczonych. Jego rozważanie o tych słowach jest kolejnym przykładem na zdumiewające rzeczy, które zapamiętuje się ze szkoły. Przypomniałem je sobie właśnie, gdy zastanawiałem się nad wypadkami ostatnich tygodni. Stawiam tezę, że to prowokująco krótkie „on jest”, nadające się do szerokich zastosowań, od nagłówka kazania po tytuł horroru, mówi bardzo ważną rzecz na temat kryzysu w Kościele – on po prostu jest.

2
Trzeba pisać i mówić o tym kryzysie, ponieważ sam on nie przejdzie, a w dodatku – nie brakuje takich, którzy uparcie mu zaprzeczają. Miało jednak miejsce wydarzenie, które utrudnia udawanie i ułatwia dostrzeżenie. Mam na myśli oczywiście synod poświęcony rodzinie, tak szeroko i głośno komentowany w mediach i rozmowach katolików. Synod ten się nie skończył, tematy przezeń podjęte będą poruszane również za rok. Już tegoroczne obrady ujawniły jednak, że jest sporo biskupów, którzy opowiadają się za odnową podejścia do rozwodów, homoseksualizmu, etc., Co w praktyce oznacza, że odrzucają tradycyjne nauczanie na ten temat. Myślę zresztą, że odrzucają dużo więcej. Ale skupmy się na razie na fakcie, iż nie ma jedności wśród katolickich biskupów co do tego, co to jest grzech, czym jest łaska, jak rozumieć sakrament małżeństwa, nie ma też nikogo, kto by im śmiał zwrócić uwagę. To jest właśnie ten kryzys. Uważam, iż istotą problemów Kościoła jest właśnie sprawa nauczania wiary. W co my właściwie wierzymy? Skąd to się bierze, to w co wierzymy? Czy wiara nasza ma w ogóle jakąś treść, czy też wystarczy, by była uczuciem lub prywatnymi przemyśleniami?
Piszę o synodzie, ale wiem z własnego doświadczenia, że ten kryzys dotyka bez wyjątku wszystkich. Z jakim zażenowaniem czytałem niektórych blogerów czy komentatorów kościelnego życia, którzy denerwowali się nie tyle synodem, ale faktem, ze ktoś mówi o skandalicznych wypowiedziach, które na nim padały. Słyszałem na przykład takie głosy: przecież babcie modlące się na różańcu w kaplicy na wiosce nie wiedzą nic o synodzie i nie trzeba ich niepokoić, itd. O święta naiwności i wykształcona głupoto! Niejednej z tych babć różaniec zastygł w dłoni już wtedy, gdy Namiestnik Chrystusa pozdrowił po raz pierwszy świat świeckim dobry wieczór i choćby nie wiem jak tłumaczyć wszystkie encykliki, przemówienia i całą resztę, że są dobre i ultrakatolickie, ziarno niepokoju zostało zasiane. A bynajmniej nie było to pierwsze ziarno! Wiele starszych, pobożnych kobiet ze zdumieniem dowiaduje się z rozmów ze swoimi wnukami, ze niezmienne prawdy wiary, których uczyły się na katechezie, są teraz albo ubrane w nowe szaty, albo ucharakteryzowane nie do poznania, albo wręcz – przemilczane. To tylko przykład, jeden z setek, jakie mógłbym podać. Katolicy nie są głupi, a ich niepokoju nie uciszy uczona lektura komentarzy do tekstów II Soboru Watykańskiego, wskazujących na jego jedność z tradycją. Mamy problem nie z literą, ale z duchem wiary katolickiej, nie rozwiąże go nawet 1000 encyklik i adhortacji.

3
Powoli świadomość kryzysu zdaje się przenikać do wiernych i ich pasterzy. Coraz mniej prób zrzucenia wszystkiego na „medialne manipulacje”. Jasnym jest bowiem, że to nie złowrogie media, tylko kardynałowie Kościoła manipulowali obradami ostatniego synodu, o czym świadczy dobitnie to, co mówił Walter Kasper. W zasadzie każda jego wypowiedź wprost wołała, by z Chrystusowego tak, tak; nie, nie, zrobić coś bardziej strawnego dla naszego świata. Synod zakończył się klęską, albowiem nie spotkały go za to żadne konsekwencje. Mówię to z całą mocą, pod rozwagę wszystkim piewcom rzekomego zwycięstwa zdrowej doktryny na wspomnianym synodzie. Podobnie, żadne konsekwencje nie grożą dziś w Polsce księżom, którzy choćby na spowiedzi czy w kuluarach przymykają oko lub wprost pochwalają takie rzeczy, jak antykoncepcja czy rozwody. Widziałem kiedyś spotkanie kapłanów wiejskiego, konserwatywnego dekanatu, na którym dostojny ksiądz dziekan namawiał do proponowania wiernym „kościelnych rozwodów” w razie trudności w małżeństwie. Na moje protesty (odosobnione), dodał łaskawie, że są ewentualnie grupy takie jak Wspólnota Trudnych Małżeństw „Sychar”, także gdyby jacyś chcieli się godzić, to można ich tam odesłać, ale innym trzeba pomóc. Kryzys nauczania już od lat przenika Kościół od góry do dołu, powodując nieopisany chaos i bardzo wiele cierpienia. Jak mieć nadzieję na to, co niewidzialne, gdy wiara się zmienia? Prości ludzie na wzburzonym morzu zarzucili kotwicę i ze zgrozą stwierdzają, że zmienia ona kształt.
Oczywiście, zawsze można wyjść w poważnym stroju, w sutannie lub garniturze i z miną pełną przekonania oznajmić, że nasz Kościół jest katolicki i nie zmienia nauczania. Jednak mnogość takich zapewnień, połączona z rzeczywistym rozmyciem wielu elementów naszej wiary (żeby wymienić „tylko” liturgię, relację z innymi religiami czy nauczanie o moralności chrześcijańskiej), każe przypuszczać, ze coś jednak z tym kryzysem na rzeczy jest. Jest, jest i to bardzo mocno. Nie darmo niedawne przesłanie papieża emeryta, z okazji nadania uniwersyteckiej auli jego imienia, wspomina o relatywizmie, który jest zabójczy dla wiary.

4
Kryzys Kościoła jest przejawem tego, co dotyka całą naszą cywilizację. Jak zauważył wspomniany na początku Stanisław Barańczak, medytując nad słowami z tablicy rejestracyjnej, słowa On jest to dziś wielka intelektualna prowokacja. Dziś wątpi się już bowiem nie tylko czy Bóg jest, lecz także, czy jestem ja sam, czy jest drugi człowiek, czy jest świat? Trudno oczywiście o jakieś proste recepty, problem jest złożony i trudny; dostrzec go, to już akt odwagi, czasem wręcz próba wiary.W grubej książce „Iota Unum. analiza zmian w Kościele Katolickim” ( http://ksiegarnia.antyk.org.pl/x_C_I__P_23016421-23010001__PZTA_2.html ), będącej dobrą diagnozą obecnego stanu rzeczy, Romano Amerio daje czytelnikowi, być może nieco przytłoczonemu skalą problemu, która mu się właśnie ujawniła, trudną radę: nie trzeba szukać „znaków czasu”, szykując się na rychły Sąd Ostateczny i poprzedzające go straszliwe wydarzenia. Zamiast tego, naszym zadaniem jest odczytywanie znaków przedwiecznej woli, które zawsze są obecne, stanowiąc wyzwanie dla wszystkich pokoleń. Receptą jest więc nasze życie, nasz stosunek do prawdy. Jeszcze pięknej powiedział o tym we wspomnianym tekście Benedykt XVI, na sam koniec – „Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam ” (1 J 4,16) – to zdanie wyraża autentyczny charakter chrześcijaństwa. To miłość, która realizuje się i odbija w różnoraki sposób w świętych wszystkich czasów, jest autentycznym dowodem prawdy chrześcijaństwa. Zdaje się, że bardzo potrzebujemy tego dowodu.

http://prologburzy.wordpress.com/2014/10/26/on-jest/#more-189