Bajki z mchu, paproci i Doniecka

Obejrzałem dziś, bardzo wczesnym rankiem, w telewizji rosyjska bajkę o bandyckim bombardowaniu Doniecka. Ona oraz informacja o dziecięcym pokazie mody, na którym dziewczynka ubrana w ukraińskie barwy próbuje popełnić samobójstwo, mimo prób powstrzymania przez koleżankę ubraną w barwy rosyjskie, sprawiła, że powróciłem do porzuconego pomysłu przyjrzenia się wojnie ukraińsko-rosyjskiej z perspektywy propagandy czy też piarau, towarzyszącego konfliktowi.

Z cała świadomością napisałem o wojnie ukraińsko-rosyjskiej bo nie mam żadnych wątpliwości że w każdym aspekcie tak ten konflikt wygląda. Zadni tam „separatyści” czy „terroryści”. Ale zostawmy kwestie definicji.

Rosja jeszcze od czasu Kraju Rad a później Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przyzwyczaiła świat, że mniej a częściej bardziej skutecznie potrafiła sprzedawać swoje niegodziwości a nawet zbrodnie jako przejawy oczywistego zaprowadzania ładu i sprawiedliwości. Dawały się na to nabrać „najwybitniejsze umysły” w rodzaju Sartre’a czy Shawa, pozwalające robić z siebie oczywistych debili.

Dziwić zatem musi to, że obecnie, w starciu z działaniami strony ukraińskiej na niwie propagandy Rosja dostaje tak oczywiste baty. I potrafi się odgryzać tylko takimi durnymi produkcjami, jak wspomniana bajeczka czy ten jeszcze głupszy pokaz.

Oczywiście nie mam najmniejszych złudzeń co do tego, że tej wojny nie rozstrzygnie najbardziej nawet skuteczna propaganda. Gdyby tak było, pancerne zagony Wermach… Bundeswery stałyby już pewnie pod Moskwą.

Rzecz rozstrzygnie to, że Moskwa ma ropę i gaz, Kijów nie ma nic a Berlin i Paryż mają w dupie zasady, dzięki którym świat, posadzony na atomowej bombie, dotąd nie wyleciał w powietrze.

Ale wróćmy do tematu. Gdyby chcieć starcie piaru Rosji i Ukrainy ocenić w jakiejś sportowej skali, byłoby gdzieś 80 do 1 dla Kijowa.

Ten jeden punkt to oczywiście sławetny i tajemniczy „biały konwój”. Nie tak dawno pisałem o tym, ile na całej tej zabawie zyska Moskwa a ile straci zarówno Kijów jak też Warszawa, Berlin i cała reszta Europy. Od tamtego czasu wielu oceniających wydarzenia za naszą wschodnią granica zdążyło podzielić mój punkt widzenia. Nie tylko w kwestii propagandowego wygrania tej historii przez Moskwę jak też odnoście moich uwag, że taki konwój powinien znacznie wcześniej wjechać na Ukrainę od naszej strony.

To jest ten jeden punkt. Na dorobek Ukrainy składa się przede wszystkim szybkość, z jaką Kijów potrafił publikować nagrania rozmów „separatystów”, przeczące stanowisku i kolejnym twierdzeniom Moskwy oraz reagować na kolejne zdarzenia na froncie i w jego pobliżu tak, by nie było wątpliwości kto jest w tej opowieści „czarnym charakterem”. I tu można by mnożyć przykłady. Ja podam tylko ostatni, związany z ostrzelaniem opuszczających Ługańsk cywilów. Pierwszą informację o tym zdarzeniu podali Ukraińcy, nie pozostawiając wątpliwości kto był sprawcą.

Rodzi się oczywiście pytanie czemu Rosja odpuszcza sobie tę płaszczyznę wojny. Oglądając ową bajkę, o której wspomniałem na początku i czytając o pokazie mody można przyjąć, że albo ma za skończonych debili swoich obywateli (bo to do nich głownie adresuje swój przekaz) albo też zatrudniła debili do tej roboty. Rosja to jednak zbyt poważny gracz, by pozwolić sobie na to drugie. To pierwsze, choć bliższe prawdy, jeśli wziąć pod uwagę stopień poparcia Rosjan dla Putina, też nie jest moim zdaniem wyjaśnieniem.
W mojej ocenie Rosja odpuściła sobie, bo mogła sobie na to pozwolić.

Tak naprawdę prawdziwych piarowców, i to, mam taka nadzieję, nie wymagających honorarium, Moskwa ma w Berlinie i w Paryżu. Ich skuteczność nie tylko równoważy ale lekko rozwala cała finezję speców z Kijowa.

Cofnę się bardzo daleko w przeszłość i przypomnę, że w 1939 r. nikt nie zrobił więcej dla Hitlera i jego propagandy co Chamberlain i Daladier.
Tak więc te 80 do 1 wygląda nieźle, ale, trzymając się nadal terminologii sportowej, nie da się wykluczyć że pójdzie to na marne. Bo w pewnym momencie po prostu Ukrainę się zdyskwalifikuje a Moskwie przyzna walkower.