To się nie godzi...

Prawda, że łatwo obrazić chrześcijan? Wystarczy chcieć. Właściwie to powinniśmy być "wdzięczni", bo przecież nas jeszcze nie mordują, jak w innych miejscach na świecie. I - wiadomo - wolność artystyczna jest wartością nadrzędną i chronioną. I to wszystko za nasze, ciężko zarobione pieniądze. Warszawscy katolicy i szerzej wszyscy chrześcijanie w stolicy mają "szczęście" do swojej pani prezydent, która jest (czy też raczej była?) członkiem Ruchu Odnowy w Duchu - z całą pewnością jednak nie - Świętym. W całej tej sprawie zastanawia mnie co innego. Otóż jakiś wagabunda zza granicy pluje nam w twarz. Skąd wziął "aktorów", którzy zagrali w tym...czymś? Nie mogę wykluczyć, że ów włóczęga przywlókł ze sobą jakiś najemników, a ci bez słowa sprzeciwu zgodzili się eksperymentować z krzyżem. Gdyby jednak kazało się, że to nie żadni najemnicy, ale nasi krajanie zagrali w tym... czymś, to mamy poważny problem, na który powinien ostro zareagować Kościół katolicki, a właściwie hierarchia.
O co mi chodzi? Zakładam, że statystycznie rzecz ujmując większość z graczy (świadomie nie używam określenia aktorzy), to osoby ochrzczone, a więc będące członkami Kościoła katolickiego. Skoro podnoszą rękę na wspólnotę, której są częścią, to wspólnota ma oczywiste prawo (a nawet obowiązek) odsunąć ich od siebie. I tutaj brakuje mi jasnego i stanowczego przekazu Episkopatu - publicznie znieważyliście krzyż, pamiętajcie publicznie będziecie musicie dokonać ekspiacji! W przeciwnym wypadku drzwi Kościoła są przed wami zamknięte.
Zaraz ktoś powie, że grajkowie wzruszą ramionami, bo ich związek z Kościołem jest luźny lub wręcz żaden, co jest zresztą bardzo prawdopodobne. Ok, rozumiem. Tak jest dzisiaj. Jednak kto wie, co będzie jutro? Być może któryś z nich zechce wziąć ślub, będzie chciał świadczyć przed ołtarzem, a może wyrazi wolę, by ksiądz towarzyszył mu w ostatniej drodze. Historia zna wiele takich przykładów, kiedy to grzesznicy stojąc nad "grobową deską" prosili o rozgrzeszenie i je otrzymywali. Nie mam nic przeciwko temu, bo rozumiem, jak ważną funkcję w moim Kościele odgrywa miłosierdzie. Warto jednak byłoby w takich przypadkach wymagać od tych ludzi publicznych przeprosin, na tych samych zasadach, na jakich dopuszczono się "przestępstwa". Takie postępowanie miałoby charakter prewencyjny, bo każdy kolejny profan dwa razy zastanowiłby się, nim raz coś głupiego zrobił.
Oczekiwałabym również, że mój Kościół w żaden sposób nie będzie współpracował z warszawskim ratuszem, który dotuje to miejsce (bo przecież nie teatr) kwotą 8 mln zł rocznie. Finansowanie tego czegoś należy traktować w kategoriach oczywistego współudziału.
Dorota Arciszewska-Mielewczyk
Poseł na Sejm RP