Szczujnia wszystkich szczujni

Powiem szczerze, że nigdy nie podejrzewałem pana Pawła Wrońskiego, redaktora „Gazety Wyborczej” o tyle autoironii. Właściwie nie podejrzewałem go o coś takiego w ogóle. Niby mówi cedząc słowa, uśmiechając się przy tym kącikiem ust ale zawsze brałem to za coś zupełnie innego. Za co nie jest teraz ważne. Zgadujcie jak chcecie :)
Pan Wroński ujawnił swój talent humorystyczny wprowadzając jakoby do obiegu pojęcie „szczujnia”. Ba, nie tylko wprowadził ale zajął się edukowaniem obywateli w tej kwestii i w tym celu znalazł od razu kilka żywych przykładów.

Pan Wroński ze swym odkryciem i pasją krewienia go wśród innych nawiązuje do najlepszych wzorców. Jest jak molierowski pan Jourdain, który nagle odkrywa, ze mówi prozą i pędzi by się tym pochwalić. I jest w tym oczywiście komiczny przez tę swoją wiedzę neoficką, która wypływa z prostej acz fundamentalnej niewiedzy.

Tak się składa, że nim pan Wroński „wymyślił prozę”, to znaczy użył określenia „szczujna” „wobec prawicowych (głównie) portali internetowych żywiących się ludzką nienawiścią i głupotą”* w sieci od lat funkcjonowało określenie „szczujne media”.

Gdyby chcieć porównać „szczujne” osiągnięcia „„prawicowych (głownie) portali” oraz wspomnianej macierzystej firmy Wrońskiego wyszłoby bez najmniejszych wątpliwości, że kudy tam owym „portalom” do prawdziwych „Paganinich szczujności” snujących się po korytarzach, które co dnia przemierza pan Wroński wpatrzony w dal, gdzie ledwie dychają ci wszyscy „szczujni detaliści” nie mający szans by choćby stanąć w cieniu „esencji szcujności” działającej od lat w sposób budzący respekt, pewnie i podziw ale przede wszystkim lęk.

Gdyby chcieć wskazać kolejne przykłady mistrzostwa „macierzy” pana Wrońskiego można by wskazywać liczne nazwiska od Kerna począwszy a choćby na Andrzeju Nowaku kończąc.

Gdyby kogokolwiek w Polsce zapytać z jakim tytułem kojarzy mu się najbardziej powiedzenie, że polityka najłatwiej zabić gazeta ciekawe czy Wroński zgadłby jaki tytuł padłby najczęściej.

Oczywiście nie mam nic przeciwko temu, by pan Wroński tak sobie żartował. Takie żarty mają to do siebie, że inteligentni choćby tylko troszkę słuchacze czy czytelnicy od razu łapią jak rzecz należy rozumieć. Jeszcze żyje sporo tych, których wychowano na specyficznej „prawdzie” Trybuny Ludu i innych organów Partii i sojuszniczych stronnictw.
Ci, którzy nie pamiętają, mają szczęście doświadczać specyficznej przyzwoitości „macierzy” pana Wrońskiego na co dzień. Część z nich ma tyle oleju w głowach by im się drobne w kieszeni od słuchania tamtej specyficznej gazetowej dialektyki  nie zgadzały. Trudno by było inaczej. Oni też są widownią tego błyskotliwego stand up pana Wrońskiego.

Im więcej będzie pan Wroński tak udanie odgrywał dziewicę i robił z własnej firmy napęczniały bo dziury nosa dobrocią tybetański klasztor, tym więcej zabawy nam dostarczy.  Przypomniał mi pan Wroński taki dość kiepski dowcip z czasów komuny jak to Francuz, Anglik i radziecki towarzysz licytowali się który z nich powie największe kłamstwo. Francuz mówi.

- U nas jeden burżuj skoczył z wieży Eiflfa i przeżył.

Pozostali pokręcili głowami sugerując, że mogło się przecież tak właśnie stać. Przy szczęśliwym zbiegu okoliczności. Drugi był Anglik.

- U nas w Londynie była taka mgła, że pewien gentelman, idąc do domu musiał kroić ja nożem.

Francuz z bolszewikiem dalej przekonywać, że to nic niezwykłego. Że nie raz tak mieli. W końcu przyszła kolej obywatela radzieckiego.

- A u nas w kołchozie jeden dżentelmen… - zaczął.

- Dobra. Wygrałeś – wszedł mu w słowo Anglik a Francuz gorliwie kiwał głową.

Wroński – dżentelmen ze swym etycznym kołchozem, tak mi się w każdym razie zdaje, przebiłby i tego. I to o ładnych kilka długości.

* http://wyborcza.pl/1,75968,12926082,Slow_kilka_o___szczujni__.html#ixzz2DLu2iVje