Centrum utrudniania

Nie, to nie ja wymyśliłam ten tytuł. To napis na wyświetlaczach na drogach wjazdu do Warszawy i na przelotowych trasach miasta, jak Wisłostrada. Godna pochwały samokrytyka. Obok tablice: „Zamknięta ul. Marszałkowska”. „Zamknięty Most Śląsko-Dąbrowski”.

To nasza Hania kochana przebudowuje miasto, wspomaga inwestorów, szykuje się na Euro 2012.

Każdy warszawiak może wskazać bez trudu inne miejsca utrudniania. Mało mostów? Przecież mamy nowy most. Prowadzi prościuteńko na sąsiedni most, do starego korka zaraz dołączy nowy korek. Już się przyzwyczailiśmy do zamkniętej od miesięcy Świętokrzyskiej, czyli drugiej głównej arterii miasta. Rozkopane skrzyżowanie Marsa i Żołnierskiej – w piątek stały tu trzygodzinne korki. „W Warszawie nie ma korków!” – krzyczała piskliwie pani Hania przed wyborami na prezydenta miasta i chyba niektórzy jej uwierzyli. Jakoś się jeździło z Ursynowa – to zamknęli ul. Sikorskiego. Kretyn zlikwidował zielone strzałki skrętu w prawo – po latach kazali przywrócić; kretyn zemścił się – dał zakaz skrętu w lewo i światła na rondach, po 4 pasy ruchu stoją puste, a kolejka aut blokuje wjazd na rondo. Praga – to ci dopiero numer, ogromna dzielnica praktycznie unieruchomiona budową jednego przystanku metra. Spróbowaliby tak budować w Paryżu. Przebudowywany w nieskończoność Most Grota i Trasa AK – dziwna historia. Po co nagle sześć kilometrów po osiem pasów każdą stronę, prowadzących w pole, i ile kosztowały podwójne zadaszenia z plexi, jakich nie widuje się nawet w bogatej Europie? Ile kosztowała na przystanku Stadion konstrukcja metalowa na miarę przęsła dużego mostu, na której rozpięto... płócienny daszek? Kto rozstrzyga te przetargi i ile za to bierze a ile odpala?

A to może komunikacją miejską, podobno świetną? Zamknięte po raz któryś metro w samym centrum. No i te rozkoszne wyznania na pojazdach komunikacji miejskiej – „Trasa zmieniona”. Od lat. Ile razy już zmieniona, kto pamięta, jaka była właściwa i komu przeszkadzało, żeby autobusy czy tramwaje jeździły z dawnymi numerami?
Centrum utrudnienia. Wielka prawda.

Tak żyjemy tu sobie w Warszawie, mieście umęczonym po raz nie wiadomo który, i czasem sobie myślę, że to umęczenie na swoje czasy, na swoją miarę. Może słuszna kara dla warszawiaków, że po latach rządów aparatczyków komunistycznych, latach grabienia kraju, a potem „zarządzania”, likwidującego miejsca pracy i konkurencyjność polskiego przemysłu, po latach szaleństw władz miejskich i państwowych znowu wybrali nie tak jak trzeba. To wszystko szło stąd, kiedy już wyplenili prawdziwą, dawną Warszawę. Kiedy rozpędziło się dawnych mieszkańców, rzemieślników, drobny handel, producentów. Spotkać ich można jeszcze tylko 1 sierpnia na Powązkach czy na warcie w Parku Dreszera (zakazane nazwisko).

Neverending story. Warszawa. Niech cudzoziemcy to zobaczą.