Czemu władze Warszawy sankcjonują zdradę?

27 kwietnia 2012, w 116. rocznicę urodzin gen. Zygmunta Berlinga pod jego pomnikiem w Warszawie odbyły się uroczystości upamiętniające tą postać. Jak możemy dowiedzieć się z relacji medialnych uczestniczyli w nich m.in. działacze SLD, Komunistycznej Partii Polski, dyplomata reprezentujący ambasadę Białorusi, ale także przedstawiciele władz Warszawy, którzy złożyli kwiaty pod pomnikiem generała.

Pomnik ten został odsłonięty w 1985 roku, a osoba,  jaką upamiętnia jest ściśle związana z bolszewickim totalitaryzmem, który przecież kosztował życie milionów ludzi, wśród których ogromną część stanowili Polacy. Historyk IPN prof. Antoni Dudek w wywiadzie dla portalu Stefczyk.info nazwał akt oddania hołdu gen. Berlingowi „horrendalnym działaniem; sankcjonowaniem zdrady i zdrajcy”. Warto więc przypomnieć pewne fakty z życiorysu generała:

W 1940 roku Zygmunt Berling, przedwojenny oficer, dostał się do sowieckiej niewoli. Był więziony w Starobielsku, a następnie w Moskwie. Przebywając w obozie, którego więźniowie zostali następnie rozstrzelani w Katyniu i kilku innych miejscach kaźni, uniknął ich losu idąc na współpracę z NKWD. W jej rezultacie wielu polskich oficerów, którzy nie zgodzili się na kolaborację z bolszewikami trafiło do łagrów. Następnie Berling współtworzył tzw. „kłamstwo katyńskie”, oskarżając Niemców o mord na polskich oficerach.

Po ataku niemieckim na ZSRR, został szefem sztabu 5. Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Z armii dowodzonej przez gen. Andersa zdezerterował, za co sąd wojenny wymierzył mu karę śmierci. Berling wbrew woli Andersa chciał pozostać w ZSRR. Cały czas pozostając współpracownikiem sowieckiej bezpieki podjął się następnie sformowania nowej polskiej armii w ZSRR, pozostającej pod całkowitą kontrolą bolszewickiego kierownictwa.

W 1943 został mianowany przez Stalina dowódcą 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Wykazał się wówczas brakiem elementarnych umiejętności dowódczych, co zaowocowało śmiercią tysięcy jego żołnierzy uczestniczących w walce z Niemcami.

Berling był uważany za człowieka bezpośrednio związanego ze Stalinem – pozostawał na czołowych stanowiskach dowódczych mimo wejścia z konflikt z „polskimi” komunistami. Był całkowicie wierny Moskwie, co wyrażane było w rozmaity sposób np. bezwzględnym traktowaniem żołnierzy podejrzewanych o związki z podziemiem niepodległościowym – byli oni karani śmiercią, a Berling odrzucał w ich przypadku prośby o prawo skorzystanie z prawa łaski.

Nasuwa się więc oczywiste pytanie, jak to możliwe, że przedstawiciele władz Warszawy oddają hołd człowiekowi, którego stopnie wojskowe powyżej podpułkownika pochodzą z sowieckiego nadania? Pytanie to jest tym bardziej zasadne, że staraniem radnej Olgi Johann, Rada m.st. Warszawy zwróciła  się w ostatnich tygodniach do Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa o pomoc w przeniesieniu pomnika gen. Berlinga do muzeum w Kozłówce.

Domagamy się więc w tej sprawie wyjaśnień od prezydent Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz. Nie rozumiemy bowiem sytuacji, w której w świetle obecnych ustaleń historyków oficjalne organa władzy warszawskiego samorządu oddają hołd zdrajcy, a tak mało energii i środków wkładają w upamiętnienia bohaterów, jak choćby żołnierzy polskiego podziemia antykomunistycznego. Mamy nadzieję, że Pani Prezydent wytłumaczy zaistniałą sytuację i wyciągnie z niej wnioski na przyszłość, aby po raz kolejny nie ranić rodzin prawdziwych polskich bohaterów, którzy ginęli za wolą Polskę w walce z najeźdźcami, wspieranymi przez polskich kolaborantów, którym władze Warszawy wciąż oddają cześć.

Biuro Prasowe
Stowarzyszenia KoLiber