Rozważania o cnotach

Rozglądam się po świecie i staram się dostrzegać cnoty wśród ludzi. A nie jest to proste.

Cnoty teologiczne, jak wiadomo, są trzy: wiara, nadzieja i miłość. A cnoty kardynalne – cztery: roztropność, umiarkowanie, męstwo i sprawiedliwość.

Jak się komuś zarzuci, że jest tych cnót pozbawiony – to z reguły się na zarzucającego obraża, o ile nie uda się mu wytłumaczyć zarzucającemu, że jest w błędzie. Ergo – ludzie powszechnie uważają, że twardo stoją przy cnotach. Nikt się wprawdzie za ideał nie uważa (prawie nikt – Tusk Donald i Komorowski WSI Bronisław są we własnym mniemaniu chlubnymi wyjątkami), ale mam wrażenie, że wielu jest o własnej cnotliwości głęboko przekonanych.

I być może, ci przekonani o tym, że wiernie stoją przy cnotach jednak się nie mylą. Stoją twardo.Weźmy na przykład osobę, która wierzy, że instytucja reprezentowana przez Sędzię Kącką Dorotę ma coś wspólnego ze sprawiedliwością, wypowiada się na ten temat umiarkowanie (nie używając brzydkich wyrazów wobec oponentów), a roztropność podyktowana miłością do swojego kraju nakazuje jej tego poglądu mężnie bronić i ma nadzieję skutecznie unicestwić wszelkich oponentów, by tym szybciej zapanowało powszechne szczęście. Człowiek taki pełen jest cnót.Mój przyjaciel, Jacek Kowalski napisał kiedyś:
„Miłość, a potem nienawiść okrutna nastąpiła
Gdy z Lancelotem Ginewra Króla Artura zdradziła. (…)
Nie były to zwykłe zdarzenia, demony musiały je sprawić,
bo zemstę wspierała nadzieja, a wiara i miłość – nienawiść…”
I tak wielu stoi przy cnotach, ale wspiera nimi nie to co trzeba. Dlatego właśnie jest jak jest. Dlatego poziom dyskursu publicznego osiągnął dno (przynajmniej mam nadzieję, że to już jest dno), dlatego właśnie mieszają się pojęcia…