BO SIĘ UDUSZĘ

Wiem, że to już druga notka dzisiaj, ale muszę, bo się uduszę:

Rzadko się tak zdarza, żebym się nadział w realu na coś, co gwałtownie i gruntownie wzbogaci mają wiedzę o świecie, albo doda jakiś nowy, solidny fundament do tego, co o nim już wiem. Zdarzają się ornamenty, piekne detale, ale kamienie węgielne – przeraźliwie rzadko. A tak stało się tym razem; gwałtowny zwrot, a w zasadzie zrozumienie „jak to działa” i „co ma miś w brzuszku”.

Zaczęło się banalnie. Jako uważny obserwator życia politycznego nie mogłem nie podążyć tropem nagłej miłości, jaką zapałały służby do Palikota. Przez media, „montażownie opinii społecznej” przewaliła się gwałtowna kampania reklamowa. Moim zdaniem wbrew zasadzie: „nie zmienia się koni w czasie przeprawy” - rozsądniej było dalej pompować Platformę; z Palikotem to za późno, i nawet Lech Wałęsa z Matką Boską w klapie nie przekona Polaków do poparcia amatora gier i igraszek erotycznych, zwolennika małżeństw homoseksualnych, aborcji z eutanazją i gołej pupy. Swoją drogą „akty wiary” Wałęsy zaczynają mi się układać w pewną całość - bardzo pogańską pozostałość po Pieczyngach, ale dziś nie o tym...

Skoro trzecia siła, po Kaczyńskim i – rzekomo, Tusku, to trzeba sprawdzić jaki ma program, kim są kandydaci, słowem: kim i jak oni chcą zaprowadzić w Polsce ten festiwal pornografii, bo jak wiadomo festiwal festiwalem, ale po czymś i czymś trzeba dojechać na przestawienie, a po nim coś zjeść.

No i znalazłem to, proszę uważnie posłuchać i obejrzeć pierwszy film.

Jakie są państwa pierwsze wrażenia? Co z tym zrobić, gdzie zainstalować w naszym obrazie świata, jak to uporządkować?
We mnie zaszedł taki głęboki proces... Najpierw zapowietrzyłem się, żeby zarechotać radośnie, a potem zamarłem z rozdziawioną buzią, przez głowę galopowały myśli, obrazy i wspomnienia, aż doszedłem do stanu, w którym byłem bliski łez, a zdarza mi się to na prawdę raz na dziesięciolatkę, i to raczej przy okazji porywających scen batalistycznych.
Bo to jest to, to się niczym nie różni - proszę uważnie obejrzeć drugi film (ostrzegam, że scena jest psychologicznie na krawędzi i fajny dzień może się stać dniem zadumy):


No i jak? Bo ja po przemyśleniu wywiadu jakiego udzielono panem Piotrem Tylkowskim (właśnie tak: „panem”, nie: „z panem”, doszedłem do tego samego momentu, do jakiego doszedłem na końcu filmu Dead man shoes z Paddym Considine. Mieszanki współczucia dla ofiary z zimną, ślepą nienawiścią do oprawców.

Panie Piotrze Tylkowski!
Wiem, że nigdy mnie pan nie czytał. Liczę na to, że ktoś wydrukuje i panu to da do przeczytania. Chciałem pana poprosić, żeby nie startował pan w wyborach do Sejmu. Nie chodzi o poglądy. Szanuje pana i pana poglądy. Jestem od pana trochę starszy. Trochę więcej widziałem. Dobrych i złych rzeczy. Spotkałem w życiu wspaniałych ludzi, ale doświadczyłem też potwornej siły zła. Jak większość z nas. Proszę mi wierzyć, że kieruję się dobrą wolą pisząc do pana ten list. Znalazł się pan w niebezpieczeństwie. Ktoś chce pana potwornie skrzywdzić i upokorzyć. Nie zasługuje pan na to. Jeśli będzie pan dalej słuchał ludzi, którzy doradzili panu kandydowanie, pana życie zamieni się w koszmar. Na pewno pamięta pan, jak chodził pan do szkoły. Nie zawsze było pięknie i wesoło. Byli też tacy wśród pana kolegów, którzy z pana kpili, często w okrutny sposób. Właśnie w tej chwili, w pana życiu, pojawili się podobni ludzie. Ale o wiele bardziej okrutni i przebiegli. Koledzy ze szkoły chcieli się zabawić pana kosztem, ci ludzie, teraz, chcą panu zabrać wszystko. Dlatego proszę, niech pan się zastanowi raz jeszcze. Niech pan sobie przypomni kiedy, w jakich okolicznościach, i kto, zaproponował panu ten krok.
Ma pan pracę, być może rodzinę. Ma pan godne i pracowite życie. Proszę go nie zastawiać w szulerni. Nigdy pan nie wygra, bo jest pan za słaby. Proszę się nie gniewać, że piszę wprost. Większość ludzi jest za słaba w starciu z tym, z czym pan się zmierzył, bo to zła i czarna moc.
Serdecznie pana pozdrawiam