Narzędzia ludzi i Boga

Byłam na wczorajszym Marszu Pamięci. Rok temu widziałam niesłychane sceny, gdy policja nie reagowała na widok osób potrącanych, poturbowanych i obrażanych przez palikotowców. Tym razem policja ochraniała kocią muzykę, jaką urządzała niewielka grupa młodzieży koło rogu Hotelu Europejskiego. Ktoś dał na tę kocią muzykę zezwolenie, ktoś policji kazał ich ochraniać. Karne szpalery w rynsztunku bojowym stały dookoła tej grupy, początkowo o pół metra jeden od drugiego, potem o metr. Chroniły przed rozchodzącymi się uczestnikami Marszu, choć nikt tej grupki nie atakował, trudno było nawet komentować, taki był hałas.

Ryczące na cały regulator głośniki uniemożliwiały nie tylko wysłuchanie części przemówień pod Pałacem, które wygłaszali uczestnicy Marszu, a była to legalna manifestacja, zgłoszona itp., krótka; choć np. gdy przemawiała Jadwiga Chmielowska z Solidarności Walczącej, zamilkli nawet ci od kociej muzyki. HałASY Uniemożliwiały zwykłą rozmowę.

Zdumieni cudzoziemcy pytali, dlaczego policja chroni grupki, zakłócające porządek publiczny straszliwym wyciem i nagłośnionym jazgotem, i co na to właściciele hoteli Europejski i Bristol, których okna wychodzą na Krakowskie.

Zapytałam miłego młodego policjanta, dlaczego chroni ludzi, którzy zakłócają porządek publiczny. Patrzył wzrokiem boleściwym, nic nie mówił, uśmiechnął się w końcu smutno.

Przed szpalerem stało paru „dyrygentów”, którzy wrzeszcząc wniebogłosy, machali rękami, zachęcając „muzyków” do jeszcze większego hałasu. Zapytałam jednego z nich, co tak mu się podoba w tym występie. „Muzyka, wspaniała muzyka!” – wrzasnął i zaczął dyrygować jeszcze intensywniej.

Po mszy pochód ruszył na Krakowskie. Nad domami kładła się w stronę Pałacu przepiękna, wyrazista tęcza.