Czas honoru, czas nadziei

No i rzeczywiście skończył się mój ulubiony serial. A nie wierzyłam, że to koniec. Kiedy w poprzednią niedzielę Bronek, Michał, Władek i Ruda uciekali, niczym zaszczute psy, z pułapki Lebiediewa, byłam pewna, ze w kolejnym odcinku znowu chwycą za broń. Choć broni już nie było. Pieniądze na nią też przepadły. Oddział zginął w pułapce. Nie wiem na co liczyłam...
Serial skończył się tak jak uczy nas historia – Żołnierze Wyklęci, zdradzeni, oszukani, ukrywający się niczym dzikie zwierzęta, nie poszli jak kowboje w kierunku zachodzącego słońca. Odeszli w mrok zapomnienia, z którego teraz nieliczni próbują ich wyciągnąć.
Gdzieś niedawno czytałam recenzję tego serialu, w którym przyrównano go do powieści Sienkiewicza. Podobnie, jak u naszego sztandarowego pisarza tworzącego „ku pokrzepieniu serc” – postacie były całkowicie fikcyjne, zdarzenia historyczne też, choć mieściły się w jakiejś ogólnej ramie prawdy, to same akcje głównych bohaterów, były czystą fikcją. No i co z tego? Serial oddawał ducha tych młodych ludzi o gorących głowach. Nie padło tam chyba słowo o patriotyzmie, ojczyźnie i poświęceniu dla niej, ale takimi właśnie ideałami tryskała każda scena tej produkcji. Niektórzy mówili, że to dzieło zbyt cukierkowe, przesłodzone, za dużo wątków miłosnych, bohaterowie za śliczni. No i co z tego? Mieli ich grać brzydcy i kulawi? Mieli tylko walczyć bez życia prywatnego, bez swoich pięknych odważnych dziewczyn?
Dzięki tej uroczej i przystojnej obsadzie serial przyciągał młodzież. A co młodzież wie dziś o Żołnierzach Wyklętych? Ta jej część, która nie interesuje się przesadnie historią, wie, że byli, może zna jakieś nazwisko. Tu mogli zobaczyć ich w akcji. Genialny był też pomysł puszczania tuż po każdym odcinku ostatniej serii krótkiego filmu dokumentalnego na temat jakieś prawdziwej postaci z tamtych bohaterów.
Ponoć mają kręcić kolejną część. Nie będzie to już dalszy ciąg losów Bronka, Michała, Leny i reszty, ale retrospekcja z Powstania Warszawskiego. Nie mogę się doczekać.
Więcej takich produkcji, a może zapali się światełko nadziei na spopularyzowanie najnowszej historii, zaniesienie jej „pod strzechy” i przynajmniej częściowe odkłamanie tego, co zafałszowała przez te wszystkie postkomunistyczne lata „GW” i jej podobni. Może polskie dzieci zobaczą w nich swoich dziadków i swoje babcie.  I nie będą zabierać im dowodów, ale zrobią herbatę i sięgną po stare albumy.