Mały Cygan i wolność

No i mamy wolność. Przynajmniej tak twierdzi mój przyjaciel. Wolność? A co to jest? Niedawno byłe świadkiem i niestety, uczestnikiem małego zajścia na moim osiedlu. Paru gnojków wygolonych na łyso rzucało kamieniami za kilkunastoletnim młodym Cyganem, grającym na akordeonie. Wystarczyło jednak na gówniarzy rozewrzeć paszczę i w paru krótkich słowach odnoszących się do ich matek – niestety – by natychmiast spauzowali i „udali się na z góry upatrzone pozycje”, czyli mówiąc krótko „spieprzali” tam, gdzie ich jeszcze nie ma, a wkrótce będą.
I pomyśleć: Oto przyszli naprawiacze świata. Wolni, pomiędzy wolnymi. Kim tak na prawdę są? Czy są wolni? A kim są ci, którzy na to patrzyli? Bo przecież tuż obok, był plac zabaw z matkami i ojcami wraz z ich pociechami. Działo się to wszystko na oczach patrzących z okien mieszkańców okolicznych bloków. Gdzie są potomkowie walecznej husarii? A akordeoniście - Cyganie nie wspomnę. On był z nas wszystkich najbardziej wolny. Starał się w uczciwy sposób zarobić parę groszy na chleb, tym co umie robić. Grał na akordeonie.
Kim są srające ze strachu ludki, które nawet nie potrafią przepędzić paru smarkaczy rzucających kamieniami za grającym na akordeonie cygańskim nastolatkiem. Czy oni są wolni?
Gdzie, do cholery, nasza duma i siła narodowa? Poczucie wartości i odpowiedzialności, które pozwoliły Polakom zbudować wielonarodowe państwo – Rzeczpospolitą Obojga Narodów – i dały siłę do przetrwania na kilka wieków narodowej niewoli. Czy to już tylko mit?. Czy setki lat mordowania i przekupywania elit zrobiły swoje? A może to komuna do reszty wytępiła w nas poczucie siły i wartości z „bycia Polakiem”. Jak mają się zatem do tego, ostatnie lata gnojenia polskości (vide Wojewódzki i s-ka)?
I czy to rzeczywiście pytania, czy może diagnoza przed ostatecznym upadkiem?
Nie wiem. Jestem Polakiem. Republikaninem i narodowcem. Liberałem i konserwatystą. Czy muszę pisać, że Jestem dumny z tego, że jestem kim jestem? Nie zamierzam się z tego usprawiedliwiać!