W niszczącym ogniu „demokratyzacji”

 
Jednym z najważniejszych punktów obszernego aktu oskarżenia przeciwko komunistom wychodzącym jutro na ulice wespół z folksdojczami,  jest polityka skwapliwego zacierania materialnych śladów ich niszczącego wolność działania. Wzorem Niemców i Sowietów sadzących lasy w Sobiborze i w Katyniu oraz palących i wywożących starożytne archiwa polskie, komuniści prowadzili w zakresie archiwizacji politykę stawiającą dziś Polskę po stronie barbarzyństwa.
 Od roku 1944 do 1999 istniały w mojej okolicy dwie szkoły podstawowe. W archiwum można odnaleźć dokumenty ich działalności z lat 1944-50. Potem nic – czarna dziura! O pięćdziesięciu latach życia  tych  ważnych  ośrodków życia  społecznego można się dziś dowiedzieć tylko z przekazów słownych.
Jeden z aktów  likwidacji dokumentów jest mi znany.  Przez klika dni palono dokumenty  przy Urzędzie Gminy w Piaskach. Klika ZSL i potem PSL skutecznie rozpościera nad tym nad tym zasłonę milczenia. Wspierał  ją w tym cały aparat władzy: Archiwum Państwowe  i wojewoda i IPN i sąd (jeden tylko człowiek z Urzędu Wojewódzkiego pojmował grozę tego czynu).
Likwidacja tej części księgozbioru Biblioteki Pedagogicznej w Lublinie, która kompromitowała polską oświatę, będąc jawnym obrazem głupoty jej animatorów, również należy potraktować, jako dzikie przedsięwzięcie.
Dlaczego to zniszczono? Nachodziły komunistów momenty wstydu i strachu? Pewnie tak, mają się czego wstydzić i bać, jednak jest w tym przede wszystkim ich nadzieja na skuteczność prostackiego zakłamywania faktów. Brak materialnych dowodów niewątpliwie służy krańcowo bezczelnej postawie tych „pragmatyków”.
Do tej pory naród wytrzymywał natarcie złowrogich sił, choć z trudem, trzyma jeszcze tarczę z napisem „Polonia semper fidelis” – „Zawsze wierna”. Większość ludzi  w Polsce rozumie czym jest ich Dziedzictwo. Podziwiać należy te biedne dzieci i kolejne pokolenia, że trwają w wierze, mimo postępów  niszczycielskiego frontu lewactwa i zaprzaństwa. Ludzie po prostu wiedzą, że mają do czynienia z wielkimi oszustami. Dzięki tym archiwalnym szczątkom, możemy zobaczyć,  co z brutalną siłą zwalało się na głowy uczniów - małych dzieci. Przytaczane tu dokumenty odnoszą się do mniejszej ze wspomnianych szkół,  najstarszą w niej była klasa IV. Szkoła ta znajdowała się w miejscowości w tamtym czasie noszącej nazwę Bystrzejowice cz. I. (czyt.: Bystrzejowice część pierwsza).
 

 
Fragment sprawozdania nauczyciela:

Plan dydaktyczno-wychowawczy na rok szkolny 1948/49 wyglądał tak:

Dopiero po tych 12 punktach wymienione zostały dalsze, mniej istotne hasła odnoszące się do nauki, porządku szkolnego i kształtowania charakterów. Na pierwszych miejscach musiały się  znajdować wytyczne służące sowietyzacji społeczeństwa. To był dopiero początek, jeszcze istniał w szkole przedmiot religia a przedwojenna kadra nauczycielska gwarantowała pewien opór wobec bojowych zamierzeń budowniczych nowego ustroju. Jeszcze istniał szacunek wobec dokumentów i prawa, czego wyrazem jest ocalenie  archiwów z tamtych tylko lat. Potem nastąpiła tragiczna zapaść trwająca do tej pory. Obcy i wyrodni chcą nas dalej tresować  w postępach demokracji wolności. Jak wyglądały te demokratyczne praktyki w omawianym czasie, oddane jest przez  jeden z nielicznych tu zestawów korespondencji o personalnym charakterze.