Stanisław Barańczak

  Wczoraj, w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, 26.12.2014 umarł Stanisław Barańczak.  Od dawna mieszkał w USA i przez ostatnie kilkanaście lat choroba Parkinsona nie pozwalała mu tworzyć.  Wielu o nim zapomniało.  Z jego poezją zapoznałam się w końcu lat 70-tych XX wieku, gdy znajoma pożyczyła mi na jedną noc przepisane na maszynie wiersze z jego tołu "Sztuczne oddychanie".

  Zrobily one na mnie takie wrażenie, ze nie zastanawiając się wiele, wzięłam zeszyt oraz długopis i przepisałam je sobie odręcznie.  Okazało się zresztą, że tom nie był kompletny.  Brakowało m. in. najważniejszego utworu "NN próbuje przypomnieć sobie slowa modlitwy".  Dotarłam do niego nieco później.  Oto on:

  "NN próbuje sobie przypomnieć słowa modlitwy" 

Ojcze nasz, któryś jest niemy, 
który nie odpowiesz na żadne wołanie, 
a tylko rykiem syren co rano dajesz znać, 
że świat ciągle jeszcze istnieje, 
przemów: 
ta dziewczyna jadąca tramwajem do pracy 
w tandetnym płaszczu z trzema pierścionkami na palcach, 
z resztą snu w zapuchniętych oczach, 
musi usłyszeć Twój głos, 
musi usłyszeć Twój głos, by się zbudzić 
w ten jeszcze jeden świt. 

Ojcze nasz, ktory nic nie wiesz, 
ktory nie patrzysz nawet na tę ziemię, 
a tylko codzienną gazetą obwieszczasz, że świat, że nasz świat, 
trwa uporządkowany: spójrz, 
ten mężczyzna siedzący za stołem, schylony 
nad kotletem mielonym, setką wódki, płachtą 
popołudniówki tłustą od sosu i druku, 
musi wiedzieć, że ty także wiesz, 
musi wiedzieć, że wiesz, aby przeżyć 
ten jeszcze jeden dzień. 

Ojcze nasz, którego nie ma, 
Którego imienia nikt nawet nie wzywa 
prócz dydaktycznych broszur piszących Cię z małej litery, 
bo świat radzi sobie bez Ciebie, 
bądź: 
ten człowiek, który kładzie się spać i przelicza 
wszystkie te dzisiejsze 
kłamstwa, lęki, zdrady, 
wszystkie hańby konieczne i usprawiedliwione 
musi wierzyć, żeś jednak jest, 
musi wierzyć, żeś jest, aby przespać 
tę jeszcze jedną noc.". 

  Jeszcze bardziej znany jest "Hymn wieczorny":

  "Hymn wieczorny
 
Ponad głowami i ponad słowami
Ponad domami i ponad dymami
Ponad dachami ponad oddechami
Zapada noc

Nad zmaganiami i nad zmęczeniami
Nad rozkoszami i nad rozpaczami
Nad mdłymi dniami i nad złymi snami
Zapada noc

Nad drżeniem ziemi i nad drżeniem dłoni
Nad pulsem miasta i nad pulsem skroni
Nad biciem serca i nad biciem w dzwony
Zapada noc

Nad potem życia i potem agonii
Nad łzami wściekłych i łzami bezbronnych
Nad krwią kochanków i nad krwią zranionych
Zapada noc

I nad poddaniem się i nad niezgodą
I nad ugodą czyjąś z samym sobą
Ponad niewolą i ponad swobodą
Zapada noc

Nad gwiazdą wiatrem i chmurą deszczową
Nad światłem gazem i bieżącą wodą
Nad nim nade mną nad nami nad tobą
Zapada noc

Wszędzie Nad stołem Nad lampą nad garnkiem
Nad snem Nad łyżką Nad schylonym karkiem
Nad bielą łóżka Nad bielą tej kartki
Zapada noc

I powiedz czemu I powiedz czy wszędzie
i wciąż tak samo i zawsze już będzie
nad dachy fabryk kościołów i więzień
zapada noc

Powiedz dlaczego jej dłoń coraz cięższa
i coraz bardziej brakuje powietrza
kiedy nad nami ciemna i zwycięska
zapada noc

Dlaczego dławi nas Dlaczego śnimy
oblani potem że się nie zbudzimy
że wiecznie będzie nad lata i zimy
zapadać noc

Nikt nie odpowie Nad ziemią nad miastem
nad tym pokojem nad ciałem twym własnym
głuchym spokojem i milczącym kłamstwem
zapada noc

Nad mdłymi dniami i nad złymi snami
Nad rozkoszami i nad rozpaczami
Nad zmaganiami i nad zmęczeniami
Zapada noc

Ponad dachami ponad oddechami
Ponad domami i ponad dymami
Ponad głowami i ponad słowami
Zapada noc
Zapada noc
Zapada noc

   Barańczak potrafił doskonale posługiwać się ironią.  Oto słynny wiersz "Okreslona epoka":

  "Określona epoka - Stanisław Barańczak

Żyjemy w określonej epoce (odchrząknięcie) i z tego 
trzeba sobie, nieprawda, zdać z całą jasnością. 
Sprawę. Żyjemy w (bulgot 
z karafki) określonej, nieprawda, 
epoce, w epoce 
ciągłych wysiłków na rzecz, w 
epoce narastających i zaostrzających się i 
tak dalej (siorbnięcie), nieprawda, konfliktów. 
Żyjemy w określonej e (brzęk odstawianej 
szklanki) poce i ja bym tu podkreślił, 
nieprawda, że na tej podstawie zostaną 
określone perspektywy, wykreślane będą 
zdania, które nie podkreślają dostatecznie, oraz 
przekreślone zostaną, nieprawda, rachuby 
(odkaszlnięcie) tych, którzy. Kto ma pytania? Nie widzę. 
Skoro nie widzę, widzę, że będę wyrazicielem, 
wyrażając na zakończenie przeświadczenie, że 

Żyjemy w określonej epoce, taka 
jest prawda, nieprawda, 
i innej prawdy nie ma.

  Nieco mniej znany jest utwór "Gdyby nie ludzie":

  "Gdyby nie ludzie
Stanisław Barańczak
Gdyby nie ludzie, gdyby nie istnieli 
tak natrętnie, ze swoim łupieżem, paranoją, 
wystrzępionymi spodniami, antysemityzmem, 
kłopotami w pracy, trwałą ondulacją, skłonnością do uproszczeń i zadyszki, 
gdyby wcale nie trzeba ich było poznawać, 
przecierających zamglone okulary, wycierających zamaszyście buty 
"straszne dziś błoto", ocierających bezsilną łzę, 
gdyby nie otwierali przed każdym tak od razu 
swoich otłuszczonych serc i wyszmelcowanych teczek 
z przetartymi na zgięciach papierami 
"chwileczkę, gdzie ja podziałem to zaświadczenie", 
gdyby w ogóle ich nie było, tych zanadto takich samych 
i nadmiernie odmiennych światów z podwyższonym ciśnieniem, 
z wygórowanymi żądaniami "panie musisz pan mi pomóc", 
zbyt głośno mówiących, zbyt naocznie żywych, 
zbyt dotkliwie ludzkich,

o ile łatwiej by się mówiło "nic co ludzkie nie jest...""

Wiersze powstałe na emigracji też są dobre.  Oto "Widokówka z tego świata" z roku 1988:

  "Widokówka z tego świata

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zamieszkałem w punkcie, 
z którego mam za darmo rozległe widoki: 
gdziekolwiek stanąć na wystygłym gruncie 
tej przypłaszczonej kropki, zawsze ponad głową 
ta sama mroźna próżnia 
milczy swą nałogową 
odpowiedź. Klimat znośny, chociaż bywa różnie. 
Powietrze lepsze pewnie niż gdzie indziej. 
Są urozmaicenia: klucz żurawi, cienie 
palm i wieżowców, grzmot, bufiasty obłok. 
Ale dosyć już o mnie. Powiedz, co u Ciebie 
słychać, co można widzieć, 
gdy się jest Tobą.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zawarłem się w chwili 
dumnej, że się rozrasta w nowotwór epoki; 
choć jak ją nazwą, co będą mówili 
o niej ci, co przewyższą nas o grubą warstwę 
geologiczną, stojąc 
na naszym próchnie, łgarstwie, 
niezniszczalnym plastiku, doskonaląc swoją 
własną mieszankę śmiecia i rozpaczy - 
nie wiem. Jak zgniatacz złomu, sekunda ubija 
kolejny stopień, rosnący pod stopą. 
Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Tobie mija 
czas - i czy czas coś znaczy, 
gdy się jest Tobą.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zagłębiam się w ciele, 
w którym zaszyfrowane są tajne wyroki 
śmierci lub dożywocia - co niewiele 
różni się jedno z drugim w grząskim gruncie rzeczy, 
a jednak ta lektura 
wciąga mnie, niedorzeczny 
kryminał krwi i grozy, powieść-rzeka, która 
swój mętny finał poznać mi pozwoli 
dopiero, gdy i tak nie będę w stanie unieść 
zamkniętych ciepłą dłonią zimnych powiek. 
Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Ty się czujesz 
z moim bólem - jak boli 
Ciebie Twój człowiek.".

 Dziesięć lat później w tomie "Precyzyjna chirurgia" czytamy:

 "Z okna na którymś piętrze ta aria Mozarta

Z okna na którymś piętrze ta aria Mozarta, 
kiedy szedłeś wzdłuż bloku. A w tej samej chwili
waliły się i z gruzów wstawały mocarstwa.

"Non so piu " - ten żar róż bez ciężaru, ten żart na
śmierć i życie, pędzący za chmarą motyli
anapest tętna. Właśnie ta aria Mozarta

m i a ł a tu brzmieć, jak gdyby istniała gdzieś karta
praw przechodnia spod bloku, której nie gwałcili
ci inni my, ci z gruzów wznoszący mocarstwa -

gwarancja, że choć jedna zasłona, nie zdarta
do szczętu płyta, przetrwa; że zawsze uchyli
jakieś okno czy wyrok ta aria Mozarta.

Jak gdyby wszystkie dobra zdążyła ta martwa
ręka niepoczytalnie zapisać nam, czyli
kopczykom gruzów, z których wstawały mocarstwa,

w których rosła, wbrew nim, na niczym nie oparta
wiara, że to nie błąd, że nigdy się nie myli
w oknie na którymś piętrze ta aria Mozarta.
Waliły się i z gruzów wstawały mocarstwa.".

 No cóż, odszedł wielki polski poeta.  I tylko tyle mogę powiedzieć.