Bezbronni, bezradni, zniewoleni

Spośród mnogości tematów, jakie przewijały się na lubelskim spotkaniu ze Stanisławem Michalkiewiczem, szczególną moją uwagę przykuły powtarzające się głosy z sali  o konieczności uzbrojenia społeczeństwa. Obszar dyskusji  nie wykraczał poza formułę obrony terytorialnej, jej takie lub inne zorganizowanie oraz  wyposażenie w odpowiednią broń. Temat został bezpośrednio wywołany przez prelegenta. Przedstawił jasno zagrożenie ze strony Niemiec . Mówił o nasileniu agresji komunistycznej w nowej, zliberalizowanej  formule.  Wymieniane konkretne akty przemocy z próbą destabilizacji prac polskiego parlamentu na czele skłaniały zebranych do zastanawiania się nad sposobami obrony.
Nie odezwałem się, właściwie dopiero te głosy doprowadziły do krystalizacji mojego jasnego poglądu sposobów obrony wolności. Jest nim powszechne prawo do posiadania broni. Samo postawienie tego postulatu stanowiłoby przeciwwagę dla wielu działań okoliczności i niedobrych czy fatalnych dla ustroju polskiego państwa.
Kilka lat temu, pośrodku zaćmienia lewackiego w Waszyngtonie miałem możliwość zobaczenia, bezpośrednio na tamtejszym terenie, reakcji środowisk prawicowych na dictum neobolszewizmu. Okazało się, że nieistotna  jest dla nich cała lista wprowadzanych i zapowiedzianych zmian natury socjalistycznej – liczyło się przede wszystkim zachowanie prawa do posiadania broni. Z prób naruszania reszty istniejących dotąd regulacji po prostu się śmiano. Dla nich broń w domu była wystarczającą rękojmią zachowania prawa.
Sam pan Michalkiewicz nie skłaniał się ku rozwiązaniom przesuwającym ciężar odpowiedzialności obrony Polski z armii na obronę terytorialną, nie mówiąc już o jakimś pospolitym ruszeniu. Po sali siedziby „Solidarności” przy ulicy Królewskiej w Lublinie krążyły jednak inne myśli. Czas przestać myśleć kategoriami pańszczyźnianego chłopa czy robotnika paraliżowanego hasłami o przywództwie proletariatu w postaci komunistycznej mafii.
Wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku miało jakoby oznaczać zawieszenie działalności związku zawodowego „Solidarność”. Zawieszenie a nie likwidację. Jednak dzień później nie było już śladu po gablotach przymocowanych do solidnych metalowych konstrukcji. Te konstrukcje też zadziwiająco sprawnie usunięto.  Widziałem to na własne oczy i wiedziałem, że to koniec wolności.
Byłem  tutaj na pogrzebie  biskupa Józefa Życińskiego. Widziałem  na ulicy Królewskiej kamery na podnośnikach, w zamyśle mające pokazywać tłumy przybyłych diecezjan, telebimy z prezydentem Komorowskim pośmiertnie dekorującym. A przyszło mi patrzeć  na żałośnie skromną grupkę wiernych – obraz  przewartościowań zagubionego społeczeństwa.
Siedzę  w salce „Solidarności” i  w wyobraźni widzę długi cień Bramy Grodzkiej padający na szkołę przy placu Wolności – ten cień zahaczałby  też o ulicę Królewską. Ten symboliczny obraz zawiera wiele znaczeń, z czego najbardziej bolesna jest świadomość zbolszewizowania polskich instytucji oświatowych.
Starano się ostatnio przypomnieć mi przy pomocy odpowiednich słów moją rolę odpowiedzialnego członka tłumu. Tymi słowami były prawo, konstytucja, demokracja.  A cóż to za prawo, co to za konstytucja, które traktują  mnie jak niewolnika albo człowieka  niezdolnego do odpowiedzialności za siebie i innych, skazanego na skwapliwe wypełnianie woli  bezbożników,  obcej agentury lub niezawoalowanych faszystowskich rewizjonistów?
Słowa prawo, konstytucja, demokracja mają wartość dopiero w takim kraju, gdzie obywatela się nie rozbraja. Zapytałem pewną delikatną mieszkankę Florydy delikatnej postury, ile sztuk broni mają w swoim domu. Po chwileczce rachuby w pamięci odpowiedziała, że czternaście. Wiedziałem  skądinąd, że pani ta strzela bardzo dobrze.