WYGASZANIE (6)

WYGASZANIE  (6 )
W wygaszaniu Polski – obok destrukcji  gospodarki  i przemysłu -   wrogowie nie zapomnieli  o osłabianiu  obronności  i państwowości naszego kraju.  Likwidacja przemysłu zresztą już była ciosem zadanym  potencjałowi  obronnemu tzw. III RP.  W r.1990 w prasie niemieckiej ukazał się artykuł o nowej strategii Moskwy wobec byłych krajów strefy sowieckiej,  a polega ona na tym, że czołgi i bazy zastąpiono rurociągami. I - jak dalej zauważa dr Piotr Naimski – w roku 1989 Rosjanie  mieli monopol w dostawach gazu nie tylko do Polski, ale też do wszystkich państw „bloku” w Środkowej Europie ( „Energia i niepodległość”, str.185). Czy to właśnie skłoniło ich do zaakceptowania aksamitnych rewolucji w demoludach ? Energetyczna zależność nie była jednak komfortem dla państw aspirujących do suwerenności. A zatem wiosną 1992 r. ( za rządów Olszewskiego,który dbał o polską rację stanu ) powstał projekt gazociągu łączącego Polskę przez Danię z brytyjskim złożem na Morzu Północnym. Niestety, projekt ten utopiono po obaleniu rządu Olszewskiego, a stało się to już za kadencji Suchockiej w r.1993, gdy Rosjanie przeforsowali Gazociąg Jamalski. W latach 1993- 1997 Polską władali post-komuniści ( z PSL-em) i budowano Gazociąg Jamalski. Idea dywersyfikacji źródeł surowców jednak nie umarła i za czasów Akcji Wyborczej „Solidarność” dr. Naimski ( jako doradca premiera ds.bezpieczeństwa ) wrócił do pomysłu sprowadzania gazu z Morza Północnego, tym razem z Norwegii. W r.2001 doprowadzono do podpisania umowy z Norwegami i Duńczykami, ale – pomijając  tu różne szczegóły – po kadencji rządu AWS-u Leszek Miller utopił te kontrakty mimo że były zatwierdzone przez Radę Nadzorcza PGNiG. Zdaniem dr Naimskiego Miller powinien za to stanąć przed Trybunałem Stanu, gdyż jego działania godziły w fundamenty Polski ( str.190). Rosyjska agentura była znowu górą, a w r.2001 ukończono też Gazociąg Jamalski.
   Trzecią próbę uniezależnienia nas od importu rosyjskich surowców podjęto w r.2005, gdy prezydent Lech Kaczyński rzucił ideę gazoportu w Świnoujściu, a potem premier Jarosław Kaczyński poparł nową próbę gazociągu norweskiego, który przez Danię miał dotrzeć do Polski via Baltic Pipe. Niestety, dwa lata nie wystarczyły by zrealizować te projekty, a po r.2007 rząd Platformy Obywatelskiej je zablokował. Sabotując te projekty PiS-u premier Tusk  szedł na rękę Rosjanom, którzy – z braku naszej dywersyfikacji – mieli nas znowu pod energetycznym szantażem. Dr Naimski konkluduje: „Jest oburzające, że przez 25 lat Polska nie może doczekać się zapewnienia podstawowych warunków bezpieczeństwa energetycznego” ( str.193).
    W kolejnych rozdziałach „Wygaszania Polski. 1989-2015” ( Kraków, Biały Kruk 2015) dwaj autorzy – dr Grzegorz Kwaśniak i Antoni Macierewicz – analizują stan naszych sił zbrojnych. Esej dr. Kwaśniaka ( oficera rezerwy i eksperta ds. bezpieczeństwa narodowego )  jest bardzo deprymujący, pesymistyczny, dlatego pominę te niewesołe detale cytując za to pewną konkluzję: „Elity Polski niepodległej zbudowane zostały na bazie ludzi o poglądach lewicowo-liberalnych, choć wywodzących się z „Solidarności” oraz postkomunistów, wywodzących się z PZPR” ( str.201). Konkluzja mało budująca, ujawnia absurdalny błąd założycielski projektu III RP, który z dziecinną naiwnością dopuszczał do elit – w dodatku wojskowych! – byłych członków PZPR-u, partii niepolskiej i prosowieckiej. Oby ta zabójcza beztroska nie doprowadziła kiedyś do  tragedii na miarę jakiegoś nowego stanu wojennego w interesie byłego imperium.
       Z kolei rozważania Antoniego Macierewicza, dziś ministra obrony, ujęte w perspektywie historycznej – choć nie unikają żenujących faktów – dążą w ostateczności do wskazania dróg wyjścia z militarnego impasu. Polskie siły zbrojne wymagają okrętów podwodnych z rakietami średniego zasięgu, a armia lądowa śmigłowców Black Hawk. Skuteczniejszą modernizacją trzeba objąć wojska pancerne, jedynie samoloty F-16 były naszym atutem ( jak pisał Macierewicz w tych analizach, zredagowanych przed rokiem 2015 - vide str.212-4), a armię doprowadzić do stanu 250 tysięcy żołnierzy, nie licząc oddziałów obrony terytorialnej.   Tymczasem w r.2009 za rządów PO-PSL zlikwidowano armię z powszechnego poboru, zastępując ją tzw. armią zawodową i to w sytuacji, gdy „wojsko stało sie obszarem żerowania różnych grup przestępczych, często związanych z obcymi służbami” ( str.206). Macierewicz zwraca też uwagę, że armia zawodowa oznacza najwyższy poziom uzbrojenia i wyszkolenia, najwyższe morale i kompetencje. Niestety, tych kryteriów nie spełnia jeszcze polskie wojsko. Panoszy się w nim nader często korupcja, a kadry nieraz ulegają demoralizacji. System zamówień obciążony jest rywalizacją klanów, grup i mafii, które żerują na armii i wzajemnie blokują sobie kontrakty. Nie sprzyja to rozwojowi potencjału zbrojeniowego Polski. Wyposażenie naszego wojska, oparte na uzbrojeniu sowieckim, wymagało niestety remontów w Rosji.  Suwerenny kraj skazany na taki proceder ? W dodatku na łaskę sąsiada, który od Iwana Groźnego był naszym historycznym wrogiem! To absurd do potęgi. W armii rozrosła się biurokracja i jest ona zdominowana przez kadrę ukształtowaną przez Wojciecha Jaruzelskiego. W dodatku prezydent Komorowski w r.2011 ustawowo przedłużył wiek służby generałów, aby na najwyższych stanowiskach dowodzili ludzie uformowani w epoce PRL-u. ( str.206/7). W tym wygaszaniu polskiego charakteru naszej armii brała więc udział koalicja PO-PSL i ówczesny prezydent Komorowski, oficjalny „zwierzchnik sił zbrojnych” i kolega gen. Dukaczewskiego, który powinien straszyć w rezerwatach postkomunizmu. ( str.208). Dlatego niezbędnym zadaniem ministra Macierewicza jest dzisiaj oczyszczenie wojska z peerelowskich elementów, co spotyka się z furią byłej koalicji PO-PSL i jej nowych sojuszników z Nowoczesnej. Celem tej reformy jest też odbudowanie naszej armii, poważnie zredukowanej i osłabionej za rządów PO-PSL, oraz wzmocnienie jej roli w ramach NATO. Siła militarna musi bowiem iść w parze z inicjatywą polityczną jak sądzi Macierewicz ( i teoria wojskowości ), czego nie doceniały koła Platformy tzw.Obywatelskiej  zapatrzone w „europejskość”, lekceważące patriotyzm. „Przy nich – jak zauważa sarkastycznie Macierewicz – tak uległy Petersburgowi król Stanisław August Poniatowski był polskim nacjonalistą” ( str.214). I dodaje, że odbudowa polskiego patriotyzmu to warunek bezpieczeństwa Polski, oczywiście obok odbudowy armii , ponieważ – jak mówi tytuł jego analiz – „przeciwnik musi spodziewać się ciosu wyprzedzającego”. Według tej koncepcji gaullistowska Francja stworzyła swoją „force de frappe”, a jej siły nikt dzisiaj nie kontestuje. Francja jest dzisiaj nawet eksporterem broni, a jej odrzutowce Rafale są wysoko cenione jak świadczą o tym kontrakty np. z Katarem, Egiptem, a ostatnio z Indiami. Niestety, u nas budowę silnej armii – popieranej strategiczną myślą Lecha Kaczyńskiego – przerwano za kadencji  PO-PSL, a w zamachu smoleńskim straciliśmy całe dowództwo naszych sił zbrojnych. Fakt ten z całym cynizmem pominięto w „Białej Księdze”, opublikowanej w r.2014, a to wiele mówi o antypolskich intencjach „elit” Tuska i Komorowskiego. Na szczęście jesienią 2015 r. odeszły w niebyt dla dobra Polski. ( cdn.)
                                                                                   Marek Baterowicz