Parciarze, litości!

Dawno już tak dobrze nie rozpocząłem tygodnia. Zmiana weekendowego menu z grillowanej karkówki i piwska na frutti di mare i musujące prosecco zaowocowała brakiem zgagi, kaca i harmonią trzewi. Po powrocie do Warszawy zastałem suche ulice, bo KOD, wbrew obawom niektórych urologów, nie zalał stolicy. A z kilkoma stróżkami łatwo uporało się MPO. Zaś w poniedziałkowy poranek w wyborny humor wprawił mnie redaktor Łukasz Warzecha swym występem w kabarecie politycznym radiowęzła Rynsztok FM czy jakoś tak. Wysmakowaną kpiną brawurowo zbił z pantałyku propagandowy tercet wprawiony w robieniu wody z mózgów słuchaczy… Zawiesiłem frazę, bo z tymi mózgami targetu Tok FM bym nie przesadzał. A i tak nie poszedł na całość w oszacowaniu liczby uczestników marszu KOD. Przecież zdarzały się latorośle niesione przez opiekunów pamiętających pochody pierwszomajowe, na barana. Widziano nawet dziesięcioosobowe piramidy gimnastyków akrobatycznych, co zwiększało średnią na metr kwadratowy.
Obawiam się jednak, że mój szampański nastrój szybko pryśnie pod naporem skrzeczącej pospolitości. I znów zamiast finezyjną groteską a la Warzecha, prawicowi bywalcy mediów liberyjnych zadręczać mnie będą toporną dysputą i nieporadną polemiką.
Nie wiem czy częsta obecność niektórych zacnych skąd inąd polityków w programach uprawiających wyłącznie chamówę propagandową wynika z ich parcia na szkło czy z partyjnego przydziału. Na jedno wszak wychodzi. Jak dzieci dają się wpuszczać w maliny funkcjonariuszom medialnej manipulacji. I żebyż to jeszcze jakimś wytrawnym erystom. Ale gdzie tam. Ich niby podchwytliwe pytania, pułapki argumentacyjne i cały repertuar marnych śledczych, nie wspominając o intencjach, można przewidzieć z góry. Studio staje się nie tyle polem minowym, ile oborą zaściełaną krowimi plackami udającymi miny. No, ale wdepnąć w łajno to także obciach.
Nie zamierzam się teraz wymądrzać i pouczać jak wyjść z twarzą z takiego sekowania przez co najmniej kilku interlokutorów, bo przesłuchujący funkcjonariusz(albo funkcjonariuszka naturalnie) zwykle doprasza do „egzekucji” kogoś o słusznych poglądach. Oczywiście jeśli się nie jest saperem lub przynajmniej szermierzem zdolnym do błyskotliwej riposty, celnego zwischenrufu, ironicznej kpiny w salonowym tonie, kontrataku trafiającego w splot słoneczny z wdziękiem dżentelmena i mocą cepa, najlepiej w ogóle nie wchodzić. Jeśli jednak już się wdepnęło, to należy mówić krótko, milczeć wymownie z pobłażliwym uśmiechem i przede wszystkim dać się wygadać pozostałym złotoustym. Oni naprawdę nie mają nic znaczącego do powiedzenia. Im więcej tokują, tym bardziej obnażają miałkość i demagogię swej argumentacji… Chyba napiszę podręcznik dla rasowych dyskutantów.
Z trudem powstrzymuję się od walnięcia po nazwiskach nieudacznych parciarzy (od parcia na szkło). Ale kiedyś nie zdzierżę. Zwłaszcza, że te raki nie muszą udawać ryb na bezrybiu. Są bowiem jeszcze na prawicy rasowi dyskutanci, polemiści, kpiarze i retorzy czujący bluesa. I mają niewątpliwą przewagę nad Łukaszem Warzechą wraz z całym gronem sprawnych konserwatywnych publicystów. Otóż przed radykalnymi dziennikarzami można zamknąć medialne izby tortur, co zresztą się dzieje. Przed politykami nie! Bo bez chłopców (i dziewczynek) do bicia nachalna propaganda straciłaby wyrazistość.
Zauważy ktoś, że podobna sytuacja a rebour istnieje w mediach publicznych i niezależnych. Akurat. Tam wśród żurnalistycznych gości aż roi się od osobników znanych z brylowania w liberyjnych i lewackich przekaziorach. Mam wymieniać? Szkoda klawiatury.
 
Sekator
 
PS.
 
- Jeśli cię coś wkurza - sugeruje mój komputer – zawsze możesz przełączyć na kanał Mini Mini z rybką.
- Toż przecież tak czynię - fukam - na widok na przykład… Dziś jeszcze bez nazwisk.