Islamscy imigranci? Dla nas to bomba z podwójnym zapłonem

Dlaczego? Przez Rosję.

Jacy są muzułmańscy imigranci, każdy widzi: a przynajmniej każdy korzystający z mediów innych, niż te mainstreamowe. Napaści seksualne, gangi królujące w gettach itp. Ostatnio norweski polityk Karsten Nordal Hauken wyraził publiczną skruchę, że deportowano muzułmanina, który go zgwałcił w jego własnym domu. Poza tym pewna Niemka publicznie podziękowała w internecie islamskiemu gangowi za to, że ją zgwałcił. Równocześnie też niemiecka polityk, Stefanie von Berg, wygłosiła przemowę: „Za 20 lub 30 lat będziemy mniejszością w naszym własnym kraju. I chcę (zaczyna wygrażać palcem) dać bardzo jasno do zrozumienia, a zwłaszcza tym ze skrajnej prawicy: to bardzo, bardzo dobrze!”. Zachód upada, co do tego nie ma wątpliwości. Z tej sytuacji wręcz zacząłem nagle dostrzegać drobne detale, które napawają mnie dumą. Na jednym z blisko się mnie znajdujących podwórek zauważyłem wczoraj dziewięciolatków grających ochoczo w piłkę z ich starszym bratem/kuzynem (aż mi się przypomniało moje dzieciństwo), któremu choć zdarzyło się nakrzyczeć „No jak kopiesz?!”, to jednak poza tym był zaangażowany i troskliwy. W mieście, w którym jestem, jest też kilka pojedynczych muzułmańskich studentów i nikt nie boi się przy nich zachowywać całkiem normalnie, czy-o zgrozo-ubierać się adekwatnie do słonecznego, gorącego dnia. Tyczy się to moich znajomych płci przeciwnej. Kwitniemy.

Tyle tylko, że to może zostać łatwo zniszczone, jeżeli damy sobie narzucić falę udawanych uchodźców. I nie z powodu ich natury, lecz z powodu tego, jakie dałoby to argumenty śniącej o podbojach Rosji. Zresztą nawet jeżeli nie przyjmiemy żadnych imigrantów, to wg mnie scenariusz byłby prawie taki sam. Rosjanie zaprzeczyliby oczywistym faktom (to ich cecha wrodzona) i nazwaliby Europę Wschodnią czymś tonącym w islamskiej inwazji w sposób taki sam, jak Europa Zachodnia i Skandynawia. W ich mniemaniu przyda się więc dokonać agresji, by powybijać wszelki opór przeszkadzający w chronieniu Europejczyków przez islamistami, niczym „ niegdysiejsze oczyszczanie Europy Wschodniej z faszystów”.

Moskwa od zawsze cierpiała na schizofrenię i żądzę zachowania czystych rączek. Zresztą ich dwa największe sukcesy militarne (wsparte generałem mrozem) są dość kontrowersyjne. Mowa o odparciu najazdu Napoleona, a potem III Rzeszy. W obydwu przypadkach Rosja wielce się kreowała na zbawczynię Europy, a sama ze zwalczanym zagrożeniem wcześniej kolaborowała.

W czasie Wojen Napoleońskich to Wielka Brytania była dla Francji wrogiem nr 1. Już o tym przelotnie pisałem w innym wpisie, lecz przypomnę: „Taktyka równowagi sił". Imperium Brytyjskie było mocarstwem przede wszystkim kolonialnym, to w koloniach kwitły bogactwa brytyjskie. I ilekroć ktoś w Europie stawał się zbyt potężny, Brytania traktowała to jako potencjalne zagrożenie, bo ten ktoś mógłby stać się zbyt potężny, że aż mógłby wyjść z Europy w sprawy kolonialne. Brytyjczycy skrupulatnie dbali więc, by tępić potencjalną konkurencję w zarodku. I ilekroć ktoś w Europie stawał się zbyt potężny, Londyn od razu go atakował. Nieprzypadkowo Brytyjczycy stali się światowym supermocarstwem dopiero po zmiażdżeniu Cesarstwa Francuskiego i postanowieniach Kongresu Wiedeńskiego: „Żeby to się nigdy nie powtórzyło, niech nikt już w Europie nie prowadzi wojen!”. I tak Brytyjczycy, przeogromnie wówczas bogaci, jako jedyni nigdy nie zawarli tymczasowych rozejmów z Francją i przez przeszło 20 lat nieprzerwanie finansowali wszelkie koalicje antyfrancuskie i antyfrancuskie rebelie, zresztą aktywnie wspierane militarnie desantami brytyjskimi, jak chociażby walki na Półwyspie Iberyjskim. To dzięki temu miażdżone siły innych wrogów Napoleona zawsze były w stanie tak szybko się podnieść (choć przeważnie i tak na próżno). To Brytania była wrogiem nr 1, którego likwidacja dałaby Francji wreszcie hegemonię i ogólnoeuropejską dominację. Na wiele więc różnorakich sposobów Napoleon próbował Brytyjczyków załatwić: najpierw nieskutecznie próbując podbić Egipt, by ruszyć z niego do Indii Brytyjskich. Nie wyszło, bo brytyjska flota odcięli Korsykanina od zasobów, pokonując francuską flotę w bitwie o ujście Nilu. Potem Napoleon próbował tradycyjną metodą, lecz Brytyjczycy wygrali morską bitwę pod Trafalgarem z 1805, co zapobiegło planom desantu na wyspy brytyjskie. W tej sytuacji Napoleon chciał wykończyć swego wroga ekonomicznie, wymuszając na Europie pozrywanie umów handlowych z Brytanią. Niemal cała Europa pod rozkazem Francji temu uległa, przyłączając się do blokady kontynentalnej, lecz wciąż ku temu była jeszcze potrzebna… Rosja.

W wojnie IV koalicji Napoleon (nota bele przy sporym wsparciu Polaków) zmiażdżył Prusaków, a potem także i śpieszących im z pomocą Rosjan w bitwie pod Frydlandem z 1807. Zamiast jednak pognębić pobitych Rosjan, Bonaparte zaoferował im przyjaźń. Nie tylko nie dręczył ich po wiktorii frydlandzkiej, ale też dał im w prezencie malutki fragment zaboru pruskiego: Obwód Białostocki. Potem przyjaźń rosyjsko-francuska trwała w najlepsze: Rosja dołączyła do blokady międzykontynentalnej, a Napoleon pozwolił im na podboje w tureckiej Wołoszczyźnie, czy na zagarnięcie w 1809 szwedzkiej Finlandii (co notabene było ze strony Rosjan ciosem w plecy, bo Szwedzi byli ich antynapoleońskimi sojusznikami). Dopiero wraz z zerwaniem rosyjskiego udziału w blokadzie kontynentalnej, cesarz postanowił uderzyć w Rosjan, by ci do niej wrócili.

Czyż nie przypomina to wszystko II wojny światowej? Brali pełnymi łapami, by potem temu przeczyć, a jednak zachować po wojnie wszelkie zdobycze będące dziełem wcześniejszej współpracy z „wrogiem”. Swoją drogą, Szwecja doświadczyła niemal czegoś samego, co Polska w 1945: przymusowa zmiana granic. Jednym z państw przymuszonych przez Napoleona do dołączenia do blokady kontynentalnej, była Dania, mająca od kilku wieków kontrolę nad Norwegią. Za karę więc, Kongres Wiedeński odebrał Duńczykom Norwegię i przekazał ją Szwedom, jako rekompensata za utratę Finlandii.

Innych przykładów jest całe mnóstwo: choćby „rosyjskie śpieszenie Rusinom na pomoc”, w czasie której dokonywali zbrodni na Rzeczypospolitej. W czasie potopu szwedzkiego Moskale wyrżnęli 30% populacji Wilna i splądrowali je tak, że płonęło przez 17 dni. Potem zaś tak dbali o Kozaków, że ci już w 1709 buntowali się, aktywnie wspierając Szwedów przeciwko Moskwie w Wielkiej Wojnie Północnej i bitwie pod Połtawą.

Przyjęcie islamistów to nie tylko zadanie śmierci polskiemu dziedzictwu chrześcijańskiemu, ale też wielki baner dla Moskwy: „Choć tu i załatw nas!”.