Nie taka Rosja straszna, jak chciałby Putin

Wiele się nasłyszało o tym, jaka to Rosja jest silna. Pogromczyni Niemców, Napoleona, „Niech NATO uważa” itp. Czy aby na pewno? Jeżeli się bowiem przeanalizuje dobrze historię, to Rosja nie jawi się jako zagrożenie, a przynajmniej już nie takie, jak niegdyś.

Zaczęło się od cara Piotra Wielkiego. Wprawdzie Moskwa w rozmaitych formach działała już wcześniej, lecz jako przysłowiowe zad**ie Europy, przesiąknięte prawosławnym konserwatyzmem, fanatycznie izolujące się od świata i w praktyce (pomijając posiadanie armat i muszkietów) wciąż tkwiące w średniowieczu.  Dopiero Piotr I pokonując Szwedów w Wielkiej Wojnie Północnej i zdobywając od nich dostęp do Bałtyku, umożliwił sobie wprowadzenie reform i uczynienie z Rosji mocarstwa. Tyle tylko, że przez te trzy wieki Rosja dwukrotnie dokonała erozji swej siły: i to ze swej własnej głupoty. Mogą sobie krzyczeć, jak to zachód spiskował i obalił Związek Sowiecki, lecz prawda jest brutalniejsza i powinniśmy zacząć od początku.

W 1812 Rosja cara Aleksandra I Romanowa zniszczyła Wielką Armię Napoleona, walnie przyczyniając się do jego klęski. Z tego też powodu Rosjanie popadli w megalomanię i arogancję. Zaczęli wierzyć, jacy to są silni i nie potrzebują żadnych reform. Zresztą nawet reformy Piotra Wielkiego nie wypleniły z nich silnego powiązania z religią i folklorem prawosławnym: „Święta Ruś pokonała bezbożną rewolucję francuską” itp. Dość powiedzieć, że po wojnach napoleońskich car Aleksander popadł w fanatyzm religijny i zaczął sam siebie uważać za następcę Chrystusa. Łącznie z byciem na wschodzie, gdzie nowoczesne ideologie dochodzą z opóźnieniem, i pychą za pokonanie Francji, Rosja trwała w politycznym zacofaniu, podczas gdy świat zawrotnie pędził do przodu. Tyczyło się to zarówno sposobu rządzenia państwem, jak i armii. Zacznijmy jednak od armii. W drugiej połowie XVIII wieku kluczowym generałem rosyjskim był Aleksander Suworow. Nasza ojczyzna zapamiętała go jako krwawego oprawcę odpowiedzialnego za rzeź Pragi, lecz dla Rosjan był wybitnym generałem, który odniósł dla nich sporo zwycięstw. Preferował jednak walkę na bagnety, aniżeli ostrzał muszkietami. Sto lat później Rosjanie wciąż więc, tak jak on, woleli walkę na bagnety, co jest porównywalne z (zapomnijmy na chwilę, że to łgarstwo) polskim szarżowaniem na czołgi niemieckie. Przechodząc jednak do polityki, w Imperium Rosyjskim aż do 1905 wciąż panowało samodzierżawie w najczystszej postaci: car archaicznie decydował o wszystkim (dosłownie wszystkim) osobiście, podczas gdy czasy się zmieniły. Kto je ogranie… I tak oto niegdyś silna Rosja Carska stała się wrakiem, którego brutalnie sponiewierano podczas I wojny światowej.

A potem przyszli komuniści, których reżim ulepszył siłę Rosji i zbudował fabryki. Za cenę zakatowania własnego narodu głodem, zimnem, łagrami i masowymi egzekucjami, ale summa summarum im się udało. Z krwi („Przecież i tak byliśmy przeludnieni”) swych obywateli ulepili potęgę, którą nadgonili bardzo poważne zaległości. Czy nam się to podoba, czy nie, narodziła się potęga sowiecka, która odparła najazd III Rzeszy. I co się stało? Dokładnie to samo, co po odparciu najazdu Napoleona. Moskwa popadła w megalomanię i arogancję. Zaczęli wierzyć, jacy to są silni i nie potrzebują żadnych reform… brzmi znajomo? Ani trochę się nie zorientowali, że stalinowska industrializacja wzmocniła tylko wojsko, kosztem gospodarki. Niczym używki, których negatywne skutki na organizm w końcu się odezwą: prędzej, czy później. Efekt? Nie będąc w stanie nadgonić zawrotnej prędkości rozwoju państw zachodu, Związek Sowiecki się rozpadł. Mamy więc dokładnie ten sam schemat, co wcześniej. Kombinacja wycofywania się w głąb swojego terytorium, taktyki spalonej ziemi oraz drobnej pomocy zimy... i Rosja odpiera jakąś wielką inwazję, po czym zadufana w sobie wierzy "Jaka to jestem potężna", zaniedbując się i doprowadzając do swojego rozkładu od środka. Dzisiaj Rosja jest w stanie analogicznym, jak tuż po I wojnie światowej: wciąż obciążona (powiedzmy to wprost) syfem poprzedniej ery, z którego wciąż się nie mogą podźwignąć. Stalinowi jakoś się to wszystko udało „odkręcić”, lecz powątpiewam, czy powtórzenie czegoś takiego w ogóle jest możliwe. Dzisiejsza Rosja Putina jest na kształt Lenina, za którego czasów jeszcze młodziutki Związek Sowiecki dał się II Rzeczypospolitej pokonać.

Mnóstwo nacjonalistów zza granicy wielce się podnieca zajęciem Krymu, a podobnie się zachwycano Mussolinim, który też przez II wojną zwiększył swe terytorium o Albanię i Etiopię, czyż nie? Przypomnijmy późniejsze włoskie „dokonania” z II wojny światowej: inwazja na Grecję zakończona grecką okupacją Albanii, a atak na Egipt odparty przez mniejsze siły brytyjskie, które w dodatku, ścigając Włochów, wkroczyły do ich Libii.