Nieporozumienia z kredytami denominowanymi w CHF

Prezydencki projekt ustawy przewiduje ulgi w spłacie tych kredytów nie naruszając samej zasady.
Kiedy pisałem na ten temat nie chodziło mi o żadne „ulgi”, ale o ustosunkowanie się do samego faktu denominacji pożyczki udzielanej w polskich złotówkach w stosunku do obcych walut. Nie wymaga to żadnej ustawy a jedynie udzielenia przez SN wiążącej opinii na temat stosowania tej metody przy udzielaniu kredytu.
Po pierwsze w Polsce obowiązuje w obrocie złoty polski i jeżeli kredyt faktycznie był udzielony w polskiej walucie to nie można zmusić dłużnika do spłaty w obcej walucie, do czego sprowadza się cała operacja i to bez względu czy dzieje się to bezpośrednio czy pośrednio.
Po drugie bank nie jest przedsięwzięciem hazardowym i nie wolno uzależniać wysokości spłaty kredytu od różnych zdarzeń losowych.
Takim zdarzeniem losowym jest notowanie franka szwajcarskiego, ale z równie dobrym powodzeniem może to być wielkość opadów atmosferycznych, czy ilość wypadków drogowych.
Za stosowanie praktyk rodem z gier hazardowych bank powinien ponieść karę i w Ameryce już ją zastosowano.
Ponadto, podkreślam to po raz kolejny, mamy do czynienia w tym przypadku z jawnym oszustwem, czyli wprowadzeniem klienta w błąd nie udzielając mu posiadanej informacji na temat nieuchronnego wzrostu notowań franka szwajcarskiego.
Postawa klienta nie ma tu nic do rzeczy, podobnie jak w przypadku sprzedaży fałszywych brylantów wina leży po stronie sprzedawcy, a w przypadku banku jest to wina tym większa, że banki są zobowiązane do szczególnego strzeżenia interesów swoich klientów, jako instytucje zaufania publicznego, co jest wprost zapisane w aktach normatywnych instytucji bankowych.
Sprawa nie kwalifikuje się do rozstrzygnięć ustawowych, lecz wyłącznie do właściwej interpretacji sądowej.
W konsekwencji sąd może uznać, że wobec celowego zaniżenia odsetek od kredytów mając na względzie wyraźnie złą wolę kredytodawcy, należy te odsetki utrzymać w mocy, lub też wykazać łaskawość wobec banksterów i przyznać im prawo do stosownie wyższych odsetek pokrywających koszty udzielania kredytu.
Płacze i narzekania banksterów, a szczególnie próby szantażu negatywnymi skutkami dla gospodarki, są całkowicie bezprzedmiotowe i powinny podlegać ostrym restrykcjom ze strony instytucji nadzorujących.
Wystarczy przejrzeć prasę, czy obejrzeć reklamy radiowo telewizyjne, ażeby stwierdzić, że podaż kredytów jest nadmierna.
Czemu zresztą nie można się dziwić w dobie produkcji pieniądza wirtualnego.
Najgorsze rozwiązanie to robienie z tej sprawy „jałmużny dla najuboższych”. Wywoła to tyle zamieszania i wzajemnych pretensji, że nie opłaci się skórka za wyprawkę.
Sprawę należy rozwiązać zgodnie z obowiązującym prawem, a nie słuszną czy wyimaginowaną „dobroczynnością”.