Magia namiętności – odcinek (15)

Zbrodnia 
W drodze do domu wstąpił do kościoła Mariackiego. Przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej w pierwszej nawie na prawo od głównego wejścia, gdzie przyprowadziła go mama, jak tylko nauczył się chodzić, a potem tam przychodził zawsze, jak było mu ciężko, patrząc Jej w oczy, rozpoczął najważniejszą w życiu modlitwę:
 
– Pani Jasnogórska! Ukochana czarna Madonno. Wiem, że to jedna z najstraszliwszych zbrodni, jakiej może dopuścić się człowiek. Lecz uwierz mi! Proszę! Nie mam innego wyjścia, jak zabić tę miłość. Przebacz mi! Muszę to zrobić, żeby przeżyć. Wiem, że mnie rozumiesz!
 
Stał długo ze wzrokiem wbitym w smutną, pociągłą twarz z dwoma skośnymi cięciami na prawym policzku z odczuciem, że za chwilę pęknie mu serce.
 
Przez kilka miesięcy, tydzień po tygodniu, dzień po dniu, godzina po godzinie, systematycznie, w metodyczny sposób zabijał wszystko, co było w nim najpiękniejsze i najlepsze. Z zimną krwią unicestwiał tlące się w jego duszy resztki czułości, tkliwości i wiary w bezgraniczne oddanie.
 
Prawie nie wychodził z domu leżąc całymi dniami z wzrokiem wbitym w sufit. Osowiały, bez chęci do życia i działania wegetował w swej pustelni odcięty od świata przez ponad pół roku. I gdyby nie Adaś, który go dożywiał, chyba by nie przeżył tej męki.
 
Przemiana 
Aż pewnego dnia uznał, że zniszczył tę miłość. Poczuł się wypalonym wrakiem doszczętnie wybebeszonym z uczuć i emocji. Zwlókł się z legowiska, umył, starannie ogolił, poszedł do fryzjera, zrobił pranie, wyprasował koszulę, odkurzył garnitur, wyglansował buty i ruszył na uczelnię:
 
– Och! Jak miło mi pana widzieć, kolego magistrze! – ucieszył się profesor przyglądając mu się bacznie.
– Dzień dobry, panie profesorze! Chciałbym...
Nie zdążył dokończyć, gdyż stary belfer wszedł mu w słowo:
– Nic pan nie musi wyjaśniać! Szkoda czasu. Muszę jeszcze na jutro przygotować referat do PAN–u.
Profesor uśmiechnął się szeroko.
– Widzę, że kolega wreszcie się pozbierał! Świetnie! Ogromnie się cieszę!
Zatarł ręce.
– No to zaczynamy od jutra! Mam dla pana nowatorski temat z sedymentologii. Jestem całkowicie spokojny, że sobie pan z nim poradzi! Chciałbym, żeby z tego wyszedł porządny doktorat! To, do jutra kolego! Przepraszam! Ale muszę skończyć ten referat!
 
Rozpusta 
Po powrocie do domu, nie zdejmując kurtki złapał za słuchawkę i wykręcił numer:
– Cześć Adaś!
– O kurwa! Czy ja dobrze słyszę?! To naprawdę ty? Chyba nie stało się nic złego? – dopytywał się kumpel.
– Nie, nic się nie martw. Powiem nawet, wręcz przeciwnie. Zebrałem się wreszcie w kupę.
– Nie wierzę!
– Posłuchaj uważnie! I nie przerywaj!
– Zamieniam się w słuch.
Krzysztof sylabizował:
– Wiesz, stary! Po tym pieprzonym nokaucie, jaki mi zaserwowało życie, po dogłębnym przemyśleniu wszystkich możliwych wariantów, za najlepszą metodę powrotu do równowagi wybrałem terapię samozachowawczej rozpusty globalnej.
– Brzmi intrygująco, ale nie bardzo rozumiem – bąknął Adaś.
– Tu nie ma, co rozumieć! Zbieraj się kutasie! Idziemy na dupy!
      Adasiowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.
 
Stworzyli idealny tandem: Adaś, niestrudzony naganiacz, i on, bezwzględny egzekutor. Pierwszy dbał o strategię, drugi o wizerunek. Mieli pole do popisu, gdyż w mrocznych czasach wczesnego Gierka w Krakowie aż się roiło od miejsc, gdzie kwitło życie bynajmniej nie szare, lecz jak już nigdy potem barwne i beztroskie.
Polowali w całym mieście, a ich „tereny łowieckie” obejmowały trzy strefy o zróżnicowanej trudności „odłowu”. Podzielili je na: „łatwe”, gdzie myśliwskie trofea niejako same wpadały do ręki, „trudne”, tu do osiągnięcia sukcesu było już niezbędne pewne doświadczenie, oraz „ambitne”, gdzie polowanie było rodzajem wyzwania, wymagającego od „łowcy” oprócz doświadczenia, także zniewalającej charyzmy, zdolności aktorskich i sporo fantazji.
 
Strefa „łatwa” była terenem połowów mało wyzywających, ale za to szybkich i niezawodnie owocnych, które zaspokajały głód polującego bez zbędnej straty czasu, w zasadzie od ręki. Był to obszar studenckiego miasteczka, swoiste krakowskie safari, gdzie zwykły koczować nieprzebrane stada dziewcząt żądnych wiedzy, niekoniecznie naukowej, które, jak ja się to mówi: „same szły pod lufę”. W owym blokowisku było kilka klubów zwanych studenckimi, a w tych obskurnych tancbudach, w potwornym zaduchu, kłębiły się tłumy spragnionych wrażeń studentek. Słowem, raj objawiony skąd nie sposób wrócić z pustymi rękami. A ponieważ dopchanie się do baru zazwyczaj graniczyło z cudem, po wytropieniu obiektu zainteresowania, „myśliwemu” wystarczał w zasadzie jeden wolny taniec i dyskretne szepnięcie partnerce do ucha w stosownym momencie, iż nieopodal jest przytulne mieszkanko, gdzie już bez tłoku i w pełnym komforcie można się miło schłodzić smakowitym drinkiem.
 
Drugim, zdecydowanie trudniejszym terenem polowań były krakowskie „Jaszczury”, obok warszawskich „Hybrydów” najbardziej w tamtych czasach prestiżowy klub studencki w Polsce. Tu potencjalny myśliwy musiał już posiadać spore doświadczenie. Studentów można tam było policzyć na palcach, albowiem byli za biedni, by przekupić stojących przy wejściu bramkarzy. Przeto na jaszczurowym parkiecie królowali głównie faceci przy forsie. Byli to krezusi świata finansjery, głównie prywaciarze i handlarze walut, lecz również synalkowie dobrze ustawionych krakowskich notabli, nie licząc konfidentów, którzy byli wszędzie. Typ jaszczurowych „studentek” był nader specyficzny. Były to dziewczyny najładniejsze w mieście i świetnie znające wartość swej urody, a więc pewne siebie, zmanierowane i cięte na kasę. W minispódniczkach i sięgających nad kolana kozaczkach ze skaju krążyły leniwie po sali demonstrując swe walory. Tu „łowy” były trudniejsze, a zdobycz przynosiła chwałę w mieście. W „Jaszczurach” tradycyjne metody raczej nie chwytały i trzeba było działać tak zwanym sposobem. W tych niełatwych warunkach Adaś wszedł w sprytny układ z babcią klozetową, polegający na tym, że upatrzywszy sobie obiekt pożądania wskazywał go babci, a ona, za dychę, czekała cierpliwie, aż wskazana panienka w końcu do niej zajrzy. Wtedy przebiegła staruszka opowiadała pannie w zaufaniu, że dzisiaj w „Jaszczurach” baluje dwóch dzianych facetów, co to właśnie niedawno wrócili ze Stanów, co w dziewięciu przypadkach na dziesięć dawało efekt murowany.
 
Trzecim, najbardziej ambitnym „terenem podrywu” były dostępne tylko dla wybranych lochy Piwnicy pod Baranami. Tam, w każdy sobotni wieczór, jak Piotr Skrzynecki już skończył oficjalną odsłonę programu granego pod publiczkę dla krakowskich mieszczan i warszawskich snobów, już grubo po północy, kiedy przy barze ostawali się sami wybitni birbanci, Zbyszek Paleta wyciągał swoje czarodziejskie skrzypce, a do fortepianu zasiadał mistrz Zygmunt Konieczny i rozpoczynały się dopiero wówczas prawdziwe, trwające zwyczajowo do białego rana cudowne piwniczne spektakle. Tam, przy genialnej muzyce, jaką tylko pan Zygmunt umiał wyczarować śpiewały takie gwiazdy tego kabaretu jak Ewa Demarczyk, Mieczysław Święcicki, Halina Wyrodek, Marek Grechuta, Mirosław Obłoński, Jan Kanty Pawluśkiewicz… Moc wychylonych trunków, czar narkotycznej muzyki i siła wielkich nazwisk były tak ogromne, iż wielbicielkom owych czarownych spektakli odlatywał rozum. Do grona balujących dołączały fanki piwnicznej bohemy. A była to rewia osobliwości, jakie można było spotkać jedynie w Krakowie, zwariowanych artystek, ekscentrycznych feministek, wyzwolonych emancypantek, niewiast uduchowionych i co tu dużo ukrywać, w większości przypadków z lekka nawiedzonych. Zaś Krzysztof z Adasiem cierpliwie czekali na kulminacyjny moment tej świętej balangi, kiedy podochocona Halina Wyrodek, zaczynała śpiewać swym ochrypłym głosem seksowne piosenki do słów Poświatowskiej, a demoniczny Mieczysław Święcicki rozpoczynał recital romansów Wertyńskiego. Wtedy zaczynali „odłów”, którego maestria polegała na tym, by odurzoną oparem wielkiej sztuki dziewoję wyciągnąć jak najszybciej na świeże powietrze i póki nie ochłonie zajmując kwiecistą mową zaprowadzić do ich pakamery. To było domeną złotoustego Krzysztofa, który traktował tę grę jako rodzaj koncepcyjnej rozrywki.
 
Balowali tak z wielkim powodzeniem stając się przedmiotem podziwu kolegów, a także krytyki drobnomieszczańskich krakowskich dewotek i zawistnych bigotów. Adaś był wniebowzięty, lecz Krzysztof, choć bardzo chciał się zatracić wciąż nie mógł zapomnieć o Ewie.
 
Punkt widzenia 
Pewnego niedzielnego poranku siedzieli w kuchni przy „harcerskim” śniadaniu. Wstawał przepiękny, słoneczny dzień. Dziewczyny już sobie poszły, więc mogli się wreszcie jak u siebie w domu. W telewizji właśnie skończyły się „Rolnicze Rozmowy”, a utapirowana spikerka zapowiadała „Teleranek”.
– Trzeba by trochę sprzątnąć! – jęknął Krzysztof ogarnąwszy wzrokiem walające się po kątach butelki, pozostawione w nieładzie kieliszki, popielniczkę pełną niedopałków poplamionych szminką, półmisek umazany zaschniętą musztardą i puszkę po skumbriach w tomacie.
– Sprzątanie nie ucieknie! – odparł z pełną gębą Adaś, który znalazł gdzieś pajdę chleba.
– Może i masz rację – odparł bez przekonania Krzysztof.
Adaś przeciągnął się lubieżnie, obciągnął na torsie podkoszulek we własnoręcznie farbowane ciapki, założył nogę na nogę eksponując swoje nowe dzwony, zdjął wprawnie aluminiowy kapsel i pociągnąwszy z wyszczerbionej flaszki łyk zimnego mleka, orzekł:
– Przyznasz kurwa, że życie jest piękne!
Krzysztof nic nie odpowiadał i z tępym wyrazem twarzy bawił się rozsypanymi na stole bierkami.
– Mówiłem, że świat jest piękny! – powtórzył głośniej Adaś.
– Dla mnie nie – burknął posępnie Krzysztof.
– Ale dlaczego?
– Bo coraz mniej siebie lubię.
Adaś zerwał się na równe nogi:
– Kurwa! Dosyć tego! Znowu ci coś nie pasuje! Opamiętaj się, chłopie! Nic cię, do cholery, nie cieszy?!
– A co mnie ma kurwa cieszyć?
Jak to, co? Była super impreza. Wyrwaliśmy z „Jaszczurów” dwie najlepsze dupy! Wszystkim szczeny opadły! Pojechały z nami! Czego ci jeszcze trzeba?!!!Krzysztof nic nie odpowiadał.
Adaś nabrał powietrza i wrzasnął piskliwie, aż mu żyły nabrzmiały na skroniach:
– Dlaczego jesteś, kurwa, wiecznie taki smutny?!!! Ja tego po prostu nie mogę zrozumieć!!!
– Tak właśnie myślałem – odparł cierpko Krzysztof i zaciągnął się wygrzebanym spod łóżka zmiętym papierosem.
 
Okaleczenie 
Krzysztof zaczynał rozumieć, że nie tędy droga. Terapia rozpusty globalnej, nie dość, że nie pomogła, to zaczęła go wpędzać w coraz głębszą chandrę. Męczyła go myśl, że mimowolnie krzywdzi te wszystkie dziewczyny. Uzmysłowił sobie, że w każdej z tych Bogu ducha winnych dziewcząt, podświadomie szuka Ewy. Nie miał odwagi im powiedzieć, że choć mu z nimi było nawet miło, to z żadną nie przeżył choćby namiastki magicznej namiętności, jaką wyzwalała w nim Ewa. Nie potrafił być tak bezlitosny, by im wprost powiedzieć, że się z Ewą rozumieli bez słów, każdym, choćby ulotnym spojrzeniem, ledwie słyszalnym oddechem, westchnieniem, niewidzialnym drgnieniem ust, powiek... Nie próbował im tego nawet tłumaczyć, bo wiedział, że nie będą wiedziały, o czym do nich mówi.  A one, choć instynktownie czuły, że nigdy go nie zdobędą, tym bardziej uparcie, jak ćmy lgnęły do niego opalając sobie skrzydła. Nie potrafiły pogodzić się z tym, że na drodze do jego serca stoi mur, którego nie sposób przekroczyć, co je doprowadzało, albo do depresji, albo wywoływało napady niekontrolowanej desperacji. Ich wieczne żale, dąsy i wymówki były trudne do zniesienia. Zrozumiał, że prawdziwa miłość jest tylko wtedy, jeśli dwoje ludzi rodzi się dla siebie, co zdarza się raz na milion, a może i rzadziej. Rozstanie z Ewą okrutnie go okaleczyło. O tym niestety te bezradne kobiety bądź nie wiedziały, bądź nie chciały wiedzieć i nie chcąc poznać prawdy miały go za cynicznego drania.
 
Dlatego postanowił uporządkować swoje życie.
 
Eksperyment 
Zaczął od zabagnionych spraw w kolegium. Nadal na nim wisiało kilkadziesiąt wyroków, a za każdym razem pisemny odpis orzeczenia wysyłano na uczelnię. Aż w końcu nadszedł dzień, kiedy pan profesor poprosił go na rozmowę. Poinformował go, że od jakiegoś czasu nosił się z zamiarem wyjaśnienia raz na zawsze delikatnego problemu związanego z jego, jak to określił: „nie godną dydaktyka gorszącą działalnością pozauczelnianą”. Przeglądając papiery profesor zaczął z groźną miną:
– Kolego magistrze! Znam pańską kindersztubę i nienaganne maniery, więc tym bardziej tu czegoś nie rozumiem. Czy może mi pan wyjaśnić, co pan narozrabiał?
– Panie profesorze – uśmiechnął się Krzysztof. – Dobrze, że pan w końcu poruszył ten temat, bo już od dawna się z tym do pana profesora wybierałem.
– A więc słucham! – profesor podniósł wzrok znad teczki pełnej odpisów orzeczeń, zeznań milicjantów i anonimowych donosów.
– Wiem, że w to trudno uwierzyć, panie profesorze, ale to szykany sąsiadów z bezpieki!
– Faktycznie, trudno w to uwierzyć, kolego magistrze!
– Wiem, panie profesorze i właśnie, dlatego chciałbym zaproponować eksperyment polegający na tym, że pan profesor wpadłby do mnie na kawę, a sam się przekona, że kwadrans po dwudziestej drugiej przyjedzie milicja. A potem będzie kolegium, gdzie zapadnie wyrok w najwyższym wymiarze.
Profesor namyślał się przez dłuższą chwile, poczym zdecydował:
– To nawet dobry pomysł, kolego magistrze. Dobrze! Złożę panu wizytę!  
 
Znany z przezorności belfer zabrał ze sobą na zapowiedzianą wizytę dwie współpracowniczki. Były to kobiety niezamężne, obydwie z tytułem docenta, które latami od rana do nocy patrzyły w mikroskop. Obydwie o nienagannych manierach, z tak zwanych krakowskich profesorskich domów. Kiedy sobie gwarzyli miło przy kawie i ciastku, kwadrans po dziesiątej zerwał ich na nogi przeraźliwy łomot. Ktoś walił w drzwi wejściowe. Chwilę później na klatce schodowej rozległ się przeraźliwy jazgot żony porucznika Gurdziela, sąsiada zza ściany pracującego w milicji:
– Ludzie!!! Ludzie!!! Ten inteligent znów sprowadził dziwki na libację!!!
Zapadła cisza pełna konsternacji.
– Zaczęło się! – oznajmił Krzysztof ruszając w kierunku drzwi.
– Nie, panie kolego! – powstrzymał go wzburzony profesor, po czym się zwrócił do jednej z koleżanek:
– Kseniu! Bądź proszę tak miła i otwórz!
Pani docent Ksenia posłusznie wykonała polecenie szefa, podeszła do drzwi wejściowych i otwarła je nieopatrznie na oścież. Przed drzwiami stała rozindyczona sąsiadka w towarzystwie ubeka z parteru trzymającego na smyczy gotowego do skoku wilczura z wyszczerzonymi kłami. 
Zdrętwiała ze strachu pani docent roztrzęsionym głosem spytała uprzejmie:
– Ja bardzo państwa przepraszam, ale nie rozumiem, o co państwu chodzi! Siedzimy sobie spokojnie u pana Krzysztofa z panem profesorem...
Na to pani Gurdzielowa ryknęła na całe gardło:
– Ty dziwko! Ty szmato! Ty się jeszcze śmiesz pytać?!
Wstrząśnięta uczona wykrztusiła przez ściśnięte gardło:
– Bardzo panią przepraszam, ale jak pani może się do mnie w taki sposób zwracać?! Przecież pani mnie nie zna!
Zaś pani porucznikowa wziąwszy się pod boki zasyczała jak żmija:
– Coooo!!! Ja cię nie znam??? Ja nie wiem, kim jesteś??? Kurwą jesteś! Bo jakbyś była porządna, to byś po dwudziestej drugiej nie przesiadywała u tego dziwkarza.
Chcąc oszczędzić docent Kseni dalszych upokorzeń Krzysztof zatrzasnął drzwi przed nosem spienionej sąsiadki. Zapadło złowrogie milczenie:
– Za dwa tygodnie będę miał kolejne kolegium, panie profesorze! – powiedział Krzysztof z satysfakcją w głosie.
Profesor, który się przekonał, że jego pracownik mówił szczerą prawdę, więcej, zobaczył na własne oczy, jak niewiele znaczy dla stróżów reżimu status naukowy zaperzył się do żywego:
– To wręcz niebywały skandal! Gdybym tego nie widział, za Boga bym nie uwierzył!
– Niestety, nie pan jeden, panie profesorze, - skonstatował Krzysztof.
Profesor, który zrozumiał, że jego asystent może bezpodstawnie wylecieć z uczelni uderzył w wielkie dzwony:
– Kolego magistrze! Postaram się zrobić wszystko, by panu jakoś pomóc, choćbym miał poruszyć niebo i ziemię. Po czym z lekka speszony dodał:
– Wstyd się przyznać, ale znam dość dobrze pewnego kompozytora z Warszawy, który tworzy także dla wojska i ma tak zwane dojścia w Komitecie Centralnym, a niektórzy twierdzą, że jest pupilem Jaruzelskiego. Nic nie obiecuję, ale postaram się mu wspomnieć o pańskich problemach. Muszę panu pomóc, gdyż sobie uświadomiłem, że może pan wylecieć z pracy, gorzej, że z tyloma wyrokami oni zrobią z pana recydywistę i będzie pan na zawsze skończony.
– Dziękuję! – odparł apatycznie Krzysztof, bo już dawno stracił wiarę w sprawiedliwość reżimowej władzy.
 
Profesor się jednak zawziął i słowa dotrzymał.
Pewnego dnia znajomy profesora zadzwonił do Krzysztofa, że będzie w Krakowie, więc mogliby się spotkać we wiadomej sprawie. Umówili się w hotelu „Cracovia”.
Krzysztof czekał w holu na skórzanych pufach, gdzie prócz kilku dewizowych gości, królowały hotelowe panienki. Z racji na rangę miejsca, były to dziewczynki z nieco wyższej półki, całkiem atrakcyjne i świetnie ubrane.
Spóźnia się już ponad kwadrans, - niepokoił się Krzysztof spoglądając co chwila na zegarek. Wreszcie, przez wahadłowe drzwi wpadł do holu jak bomba warszawski profesor. Postawny mężczyzna ubrany w płaszcz z wielbłądziej wełny i świetnie dobrany tweedowy kapelusz wymachiwał skórzaną dyplomatką.
– Nooo! Co za niespodzianka! Dzień dobry profesorku! – rozdarła się na cały hol jedna z prostytutek, a czerwony jak burak prominent udał, że nie słyszy i czmychnął do szatni.
Wyjdę mu naprzeciw, by mu oszczędzić wstydu, - ulitował się Krzysztof.
– Domyślam się, że to pan Krzysztof – skłonił się kompozytor wyciągając rękę w powitalnym geście.
– Tak, bardzo mi miło.
– Może przejdźmy do kawiarni, bo strasznie się śpieszę – zaproponował spłoszony profesor zerkając bojaźliwie w stronę roześmianych hostess.
– Witamy naszego najlepszego klienta!!! – skłonił się nisko kelner. – Już szykuję stoliczek dla szanownego pana!
Usiedli i warszawiak od razu przystąpił do rzeczy:
– Nie mam wiele czasu, więc proszę mi przypomnieć, o co chodzi – zagaił sztampowo.
– Rozumiem – odparł Krzysztof i zrelacjonował pokrótce swoje przejścia z kolegium.
– To wszystko? – spytał rozczarowany prominent.
– Tak.
– No, to nie ma najmniejszego problemu! Standardowa sprawa! – ucieszył się kompozytor i wstając od stolika powiedział:
– Ja skoczę do toalety, a pan w tym czasie napisze pańskie dane osobowe, siedzibę tego kolegium, no wie pan...
Krzysztof poprosił kelnera o długopis i kartkę.
Po powrocie z toalety profesor schował kartkę i wyciągnął rękę w pożegnalnym geście:
– Załatwione! Bardzo pana przepraszam, ale muszę lecieć! Aha! Wszystko zapłacone!
– Do widzenia! – zdążył bąknąć Krzysztof.
 
Za dwa tygodnie przyszedł list z kolegium. O dziwo, tym razem, nie było to wezwanie, ale orzeczenie o uniewinnieniu Krzysztofa we wszystkich kiedykolwiek wszczętych przeciw niemu sprawach.
– No to mam jeden problem z głowy! – odsapnął z ulgą Krzysztof.
Po czym wzniósłszy oczy ku niebu, powiedział wstydliwie:
– Mam nadzieję, tato, że tym razem, też mi wybaczyłeś?!
 
Krzysztof pobiegł na uczelnię. Profesor akurat był w gabinecie.
– Mogę na chwileczkę, panie profesorze? Chciałem panu ...
Stary belfer nie dał mu dokończyć i wykrzyknął z radosnym uśmiechem:
– Miło mi pana widzieć, kolego magistrze! Tak, bardzo się cieszę, że uwolnił się pan od zarzutów! Już dzwonił do mnie mój warszawski przyjaciel z wiadomością, że wszystko załatwił jednym telefonem pod stosowny adres. Proszę łaskawie spocząć!
Krzysztof nieśmiało przysiadł na brzegu fotela, a profesor oznajmił z uroczystą miną:
– Zapomnijmy o tej mrocznej sprawie. Oto temat pana doktoratu. Będę pańskim promotorem. Mam nadzieję, że za dwa, trzy lata obroni pan pracę.
– Dziękuję! Miło mi to słyszeć! – wydukał Krzysztof.
 
W drodze do domu myślał z niedowierzaniem: Czyżby odwracała się karta? Mam już, bowiem drugi problem z głowy!
 
Krzysztof Pasierbiewicz
 
CDN w następny czwartek
Poprzednie odcinki:
Odcinek 1 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 2 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 3 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 4 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 5 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 6 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 7 - http://salonowcy.salon24.pl/65...
Odcinek 8 - http://salonowcy.salon24.pl/66...
Odcinek 9 - http://salonowcy.salon24.pl/66...
Odcinek 10 - http://salonowcy.salon24.pl/66...
Odcinek 11 - http://salonowcy.salon24.pl/66...
Odcinek 12 - http://salonowcy.salon24.pl/66...
Odcinek 13 - http://salonowcy.salon24.pl/66...
Odcinek 14 - http://salonowcy.salon24.pl/67...

Post Scriptum

@ALL

Czas zdemaskować trolla.

Proszę uważnie przeczytać komentarz godz. 2015-10-02 [20:54]  podpisany JW.

JW to profesor Uniwersytetu jagiellońskiego niejaki Jan Woleński. Gabriela Matuszek to również profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wszyscy mogli przeczytać w rzeczonym komentarzu, co profesor Jan Woleński napisał o kobiecie, która zrecenzowała "Magię namiętności".

Tak właśnie uczelniany kolega ośmiesza publicznie swoją uczelnianą koleżankę. Mam nadzieję, że teraz Państwo lepiej rozumiecie, jak nisko upadły standardy moralno etyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Dodatkowego smaczku dodaje fakt, że "profesor" Jan Woleński przez całe lata pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu (Sic!) Etyki w Nauce Polskiej Akademii Nauk. Jak się Państwu podoba "klasa" pana "profesora"??? No i stan nauki polskiej???

I na koniec who is who (odpowiedź na komentarz Pietrka 2015-10-03 [11:05])
„są uczuleni jak jasna cholera na pana i to się czuje.Są uczuleni na prawdę bo zwyczajnie to czuć ze Pan piszesz prawdę i odzwierciedlasz rzeczywistość jaka była i jest dalej…”
-------------------
Witaj Pietrek!
Niejaki Jan Andzia Woleński to siejący popłoch na UJ zapatrzony w Jerzego Urbana i udający Żyda aktywista o komuszym rodowodzie, bliski przyjaciel Michnika, bardziej od samego Rabina apostolski prezydent żydowskiej loży B’nai B’rich oddelegowany przez post-komuszy salon III RP do mokrej roboty i wykańczania tych, którzy prawdę ujawniają oraz jak pisał obszernie pan Piotr Gontarczyk z IPN-u, cytuję: „osobnik sięgający po insynuacje i pomówienia – tak pod adresem poszczególnych osób, jak i całych zbiorowości (…) będący objawem degradacji statusu profesora Uniwersyteckiego...", koniec cytatu. Więcej na ten temat czytaj: GLAUKOPIS Nr 28, a.d. 2013.
Jednym z jego rozlicznych zadań jest obśmiewanie niepoprawnej politycznie „Magii namiętności”, która niezależnie od wartości literackiej jest właśnie świadectwem draństw ubeckiej komuny. Jan Andzia Woleński to także wódz „rady starców” obkładającej zmową milczenia i karzącej ostracyzmem salonowym wszystkich niepokornych, którzy chcą prawdę o tym, co się działo za komuny zdemaskować.
To jedna z najbardziej wstydliwych postaci przyzwoitego Krakowa, o której nie warto się szerzej rozpisywać, bo i nie ma, o kim.

Post Post Scriptum
Z góry zapowiadam, że nie będę odpowiadał na komentarze trolli (trolla?) piszących (piszącego?) pod nickami: JW ( em. prof. UJ Jan Woleński o post-komuszym rodowodzie); cdn; tolens; felek, tarantoga, andzia; terenia; NASZ-HENRY; markop; danuta; angela, gorylisko … et consortes, a tym, którzy dodadzą komentarz tylko po to, żeby dokopać autorowi blogu przesyłam awansem okolicznościową piosenkę: https://www.youtube.com/watch?...

Forum jest miejscem wymiany opinii użytkowników, myśli, informacji, komentarzy, nawiązywania kontaktów i rodzenia się inicjatyw. Dlatego eliminowane będą wszelkie wpisy wielokrotne, zawierające wulgarne słowa i wyrażenia, groźby karalne, obrzucanie się obelgami, obrażanie forumowiczów, członków redakcji i innych osób. Bezwzględnie będziemy zwalczali trollowanie, wszczynanie awantur i prowokowanie. Jeśli czyjaś opinia nie została dopuszczona, to znaczy, że zaliczona została do jednej z wymienionych kategorii. Jednocześnie podkreślamy, iż rozumiemy, że nasze środowisko chce mieć miejsce odreagowywania wielu lat poniżania i ciągłej nagonki na nas przez obóz "miłości", ale nie upoważnia to do stosowania wulgarnego języka. Dopuszczalna jest natomiast nawet najostrzejsza krytyka, ale bez wycieczek osobistych.

Komentarze

Obrazek użytkownika andzia

02-10-2015 [16:58] - andzia | Link:

Od prof. JW. Dr Pasierbiewicz ma takie kompetencje do porównywania jak
było w UJ kiedyś i jak jest teraz, jak do rozpoznawania ultradźwięków
przy pomocy słuchu. Krótko mówiąc ucho nie to, za mało muzykalne, jak
to wielokrotnie demonstrował, także w materii znawstwa muzyki. Z drugiej
strony, pozycja AGH w różnych rankingach wzrosła w ostatnich latach.
Jednym z powodów jest to, że uczelnia ta pozbyła się balastu
(nie)naukowego w postaci dr Pasierbiewicza, "łuconego"
zatrudnionego na telefon od sekretarza PZPR. Ciekawe, czy ów
"naukawiec" pochwali się w dalszych częściach swego kiczu pt.
"Magia namiętności", opieką, za wiedzą i zgodą aktywu
partyjnego AGH w latach 1981-1982, polegającą na tym, że przedłużono
mu zatrudnienie w AGH mimo nie zrobienia doktoratu w ustawowo przewidzianym
terminie. Innym powodem do (samo)chwały dr Pasierbiew3icza jest nagroda
jaką otrzymał (w 1982 r., a więc za aprobatą komisarza wojskowego,
zarządzającego uczelnią) nagrodą ministra za wybitne osiągnięcia
naukowego, tj. obronę spóźnionego doktoratu. Za tego rodzaju
przeterminowane dokonania nagród nie przyznawano w normalnym trybie. A
może owe awanse były rezultatem rekomendujących \telefonów od
partyjnych prominentów?

Obrazek użytkownika mada

02-10-2015 [23:44] - mada | Link:

Andziu! Brawo!Brawo!

Obrazek użytkownika goscaga

02-10-2015 [17:59] - goscaga | Link:

Przepraszam,ale obraz Matki Boskiej jest w tym momencie chyba nie na miejscu, bo jak on sie ma z powyzsza trescia. Hipokryzja.
Rozumiem,ze jezeli Matka NAjswietsza to I jakas moralnosc,a co za tym idzie,to jakies moralne "hamulce".Zatrzymam sie w tym miejscu,bo oceniac nikogo nie powinnam.

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

02-10-2015 [18:37] - Krzysztof Pasie... | Link:

@goscaga

"Przepraszam, ale obraz Matki Boskiej jest w tym momencie chyba nie na miejscu, bo jak on się ma z powyższą treścią...."
-----------------
Jeśli Pani tego nie złapała, to ja już na to nic nie poradzę.

"Zatrzymam się w tym miejscu..."
--------------
I to jest moim zdaniem najrozsądniejsze, co Pani powinna zrobić. A na drugi raz proszę nie zaczynać lektury, to nie będzie Pani się musiała zatrzymywać.

A niżej fragment recenzji "Magii namiętności" autorstwa Prezeski Stowarzyszenie Pisarzy Polskich pani Gabrieli Matuszek, profesora Wydz. Polonistyki UJ, cytuję:

"Magia namiętności to romans, który może mieć duże powodzenie u czytelników. Nie dlatego, że jest to wysoka literatura – bo autor chyba nie miał aż takich ambicji, ale ponieważ zawiera te elementy, które czytelnicy lubią: jest to opowieść o wielkiej namiętności, rozgrywająca się w atrakcyjnych przestrzeniach, prowadzona w sposób żywy, barwny, wciągający suspensami. Autor prowadzi czytelnika przez zawikłane meandry niepowszedniego romansu, w którym konkurują ze sobą baśniowy książę zza żelaznej kurtyny i ubogi krakowski student, luksus zachodniego świata i słońce Brazylii skonfrontowane jest z szarością PRLu. Kto wygra? A może wszyscy tu przegrywają?
Czy romantyczna miłość przetrwała próbę czasów, w konfrontacji ze szpetotą i perfidią komuny? Czy szalony romans może udać się w bloku z wielkiej płyty, pośród nienawistnych ludzi. I wreszcie, jaką cenę płaci się za dar wielkiej miłości?
Tego Państwo dowiedzą się po przeczytaniu tej książki...", koniec cytatu.

Obrazek użytkownika goscaga

02-10-2015 [21:32] - goscaga | Link:

Bardzo dziekuje za obszerne sprawozdanie,jestem wdzieczna.Obawiam sie,ze nie jestem rozumiana,niestety.Nic nie szkodzi

P.S.
Nie chcialabym podwazac czyjegos autorytetu.Szanuje ksiezy,aczkolwiek oni rowniez sa ludzmi,wywodza sie z poszczegolnych domow,a co za tym idzie idealami nie sa.Wsrod nich zdarzaja sie zarowno wiecej swiadomi,jak I mniej..I to nie jest ich wina

Pozdrawiam

Obrazek użytkownika goscaga

02-10-2015 [21:32] - goscaga | Link:

Bardzo dziekuje za obszerne sprawozdanie,jestem wdzieczna.Obawiam sie,ze nie jestem rozumiana,niestety.Nic nie szkodzi

P.S.
Nie chcialabym podwazac czyjegos autorytetu.Szanuje ksiezy,aczkolwiek oni rowniez sa ludzmi,wywodza sie z poszczegolnych domow,a co za tym idzie idealami nie sa.Wsrod nich zdarzaja sie zarowno wiecej swiadomi,jak I mniej..I to nie jest ich wina

Pozdrawiam

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

02-10-2015 [21:51] - Krzysztof Pasie... | Link:

@goscaga

Widzę, że proboszcz Jastarni Pani nie przekonał. A co Pani powie na temat papieża Franciszka? Czy też jest dla Pani błądzącym nieświadomym, który nie wie, co mówi i czyni?

Pozdrawiam

Obrazek użytkownika goscaga

02-10-2015 [22:30] - goscaga | Link:

@p.Pasierbiewicz

Usmiecham sie do Pana zyczliwie.Doprawdy,no I po coz ow sarkazm,juz drugi dzisiaj?

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

03-10-2015 [00:03] - Krzysztof Pasie... | Link:

@gascaga

"Usmiecham sie do Pana zyczliwie.Doprawdy,no I po coz ow sarkazm,juz drugi dzisiaj?..."
-----------------
No to proszę przyjąć kwiatki:

https://www.youtube.com/watch?...

Obrazek użytkownika goscaga

03-10-2015 [03:23] - goscaga | Link:

@p.Pasierbiewicz

Znacznie lepiej, przyjmuje I pieknie dziekuje.Przy okazji,warto zaznaczyc,ze wybor gustowny.Chetnie spowrotem siegne po te utwory.

Dziekuje ipozdrawiam

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

02-10-2015 [19:20] - Krzysztof Pasie... | Link:

@goscaga

A oto recenzja "Magii namiętności" autorstwa ks. Proboszcza Parafii Rzymsko-Katolickiej w jastarni Bogusława Kotewicza, cytuję:

"Po letnich upałach zakończyłem spokojną lekturę Książki-Magii. Dziękuję za ten dar. To zapis życia szczery i skrajnie realny. Nie brakuje tu pięknych literackich form i bardzo inteligentnego i błyskotliwego analizowania sytuacji. Boża nić wije się raz tu raz tam. "Zabicie miłości" nigdy nie następuje. Tylko jej forma, intensywność i ślad się zmienia. Przecież te lata i doświadczenia ukształtowały bohaterów i są źródłem dzisiejszej dojrzałości. Dla mnie to dzieło jest świadectwem cennym o życiu, miłości, systemie niesystematycznym i świecie szerokim. Dziś dam ją do czytania moim cennym znajomym. Za jakiś czas podyskutujemy o niej i wydobędziemy nowy blask nakładając nasze osobiste doświadczenia, przeżycia i miłości. Pozdrawiam serdecznie z pięknej Jastarni, miejsca, gdzie życie się toczy, ludzie cieszą się i cierpią ponieważ kochają (lub nie). x.Bogusław...", koniec cytatu.

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

02-10-2015 [19:41] - Krzysztof Pasie... | Link:

Dalsza część recenzji prof. Matuszek, cytuję:

"Myślę, że to pisanie wyrasta z potrzeby dawania świadectwa własnego życia: jego zapisu, rozliczenia, nadania sensu (...) Ale jest także głosem pokolenia, którego młodość przypadała na lata 60. i 70.te; tej jego części, która zdołała oprzeć się szarości komuny, miała odwagę wieść barwne życie (...) Autor opowiada historię jednego romansu, ale właściwie jest to historia życia, jednostkowego i zbiorowego. Ukazane zostają różne środowiska: amerykańska polonia, świat top modelek i dyplomacji, zgrzebna komuna i mieszkańcy ubeckiego bloku, krakowska uczelnia i artystyczne kręgi. Zaletą tej książki jest to, że biografia jednostkowa wpisana została w biografię zbiorową. Życie zawsze układa się wszak wedle wzoru aranżowanego przez historię – konteksty społeczne, polityczne, ekonomiczne determinują jego przebieg, co widać dopiero z odpowiedniej perspektywy, gdy wątki odsłaniają swój sens i domykają się kody.
Książka KP pisana jest z takiej właśnie perspektywy: dojrzałego mężczyzny, który potrafi spojrzeć wstecz, próbuje zrozumieć polityczne i uczuciowe mechanizmy własnego życia i wyciągnąć odpowiednie wnioski. A także zdobyć się na refleksje - na temat życia, miłości, wolności i zniewolenia, komunizmu i wolnego świata. Zrozumieć i ocenić historię, własną i cudzą (...) W tło romansu wpisana jest panorama życia PRLu, zdefektowanej rzeczywistości, ale także polityczna i intelektualna opozycja i próby wybicia się na wolność (...)
Zderzenie dwóch światów – PRLu i Zachodu – zgrzebnego socjalizmu, szczerości, zabawy, nie myślenia o jutrze, zdystansowanego stosunku do wartości materialnych - ze światem zachodniego liberalizmu, w którym odminuje luksus materialny i płytkość duchowa, prowadzi do znanych konkluzji: biednie znaczy bogato; cierpienie i niewola wzbogacają ludzkie dusze, wolność i dostatek kaleczą wrażliwość.
Życie ciekawe i spełnione polega na doświadczeniu miłości, ale także cierpienia, a przede wszystkim odwadze: zmian, sprzeciwu, życia według własnego pomysłu...", koniec cytatu.

Obrazek użytkownika andzia

02-10-2015 [20:54] - andzia | Link:

Ciągle trzeba prostować bujdy dr Pasierbiewicza. Prof. G. Matuszek nie
jest Prezeską Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, ale była Prezeską
Stowarzyszenia Pisarzy Polskich , Oddział Kraków. To wprawdzie drobiazg,
ale dr Pasierbiewicz zawsze promuje sam siebie na wyrost. Prof. Matuszek
rzeczywiście tak właśnie oceniła Magię namiętności". Uczyniła
to na promocji tegoż kiczu w Jastarni, w trakcie której dzieło to
zostało zwyczajnie wyśmiane. Prof. G. Matuszek nigdy już nie
powtórzyła przychylnej oceny kiczowatego dzieła dr Pasierbiewicza i
nigdy nie opublikowała żadnej recenzji tej książki. zapewne nie
upoważniła dr Pasierbiewicza do namolnego powtarzania jest
okolicznościowych słów powtarzanych przez niego dziesiątki razy. Wiem
od niej (w razie potrzeby, zacytuje stosowny mail), że prof. G. Matuszek
poprosiła dr Pasierbiewicza o to, aby nie zaszczycał jej swoimi utworami
publikowanymi na jego blogach. Tedy autopromocja dr Pasierbiewicza przy
pomocy użycia opinii prof. G. Matuszek jest w gruncie rzeczy - dość
bezczelnym nadużyciem.
JW

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

02-10-2015 [21:39] - Krzysztof Pasie... | Link:

@ALL

Czas zdemaskować trolla.

JW to profesor Uniwersytetu jagiellońskiego niejaki Jan Woleński. Gabriela Matuszek to również profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wszyscy mogli przeczytać - vide komentarz podpisany JW ( 2015-10-02 [20:54] ), co profesor Jan Woleński napisał o kobiecie, która zrecenzowała "Magię namiętności".

Tak właśnie uczelniany kolega pisze o swojej uczelnianej koleżance. Mam nadzieję, że teraz Państwo lepiej rozumiecie, jak nisko upadły standardy moralno etyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Dodatkowego smaczku dodaje fakt, że "profesor" Jan Woleński przez całe lata pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu (Sic!) Etyki w Nauce Polskiej Akademii Nauk. Jak się Państwu podoba "klasa" pana "profesora"??? No i stan nauki polskiej???

Krzysztof Pasierbiewicz

Obrazek użytkownika mada

03-10-2015 [00:09] - mada | Link:

Niektóre wątki to jak wyjęte z mojego życia. Przypomniał mi je pan. Dziękuję.

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

03-10-2015 [10:39] - Krzysztof Pasie... | Link:

@mada

"Niektóre wątki to jak wyjęte z mojego życia. Przypomniał mi je pan. Dziękuję..."
------------------
To ja Pani dziękuję za to świadectwo. Bo nie ma większej nagrody dla autora, jak świadomość, że czytelnicy utożsamiają się z tym, co pisze.

Napisał bym jeszcze więcej, ale nie chcę kusić trolla Andzia Woleńskiego, bo mamy piękną, słoneczną pogodę i nie należy pozwalać, by nam ten uroczy dzień jakiś pozbawiony wspomnień maniak spaskudził.

Pozdrawiam Panią serdecznie.

Obrazek użytkownika andzia

03-10-2015 [06:50] - andzia | Link:

A gdzie prof. G. Matuszek opublikowała rzeczoną recenzję z książki
"Magia namiętności", jeśli wolno zapytać? Niech pan dr
Pasierbiewicz pochwali się. A może dr Pasierbiewicz wskaże przynajmniej
jedno fałszywe zdanie o prof. G. Matuszek znajdujące się w tekście,
którego autora demaskuje. Jest Prezeską SPP? Była Prezeską SPP Oddział
Kraków czy SPP (bez lokalizacji)? Wystąpiła na promocji Pańskiej
książki w Jastarni czy nie? Kontynuuje z Panem wymianę za pośrednictwem
poczty elektronicznej czy nie? Wypowiedziała się na temat Pańskiego
dzieła ponownie czy nie wypowiedziała się? Do dzieła Panie Doktorze, bo
ludzkość czeka na Pańskie wiekopomne wyjaśnienia. Nawiasem mówiąc,
stan nauki polskiej nieco poprawił się odkąd dr Pasierbiewicz znalazł
się na emeryturze i nie obniża średniej wszelakich parametrów
charakteryzujących stan polskiego środowiska naukowego.
J.W.

Obrazek użytkownika pietrek

03-10-2015 [11:05] - pietrek | Link:

Panie Krzychu
Ja sem zauważył że ilekroć zapodajesz Pan Magię to jest zwiększona ilość komentarzy.Przoduje andzia czyli pan w.Tarantula to raczej tez on...są uczuleni jak jasna cholera na pana i to się czuje.Są uczuleni na prawdę bo zwyczajnie to czuć ze Pan piszesz prawdę i odzwierciedlasz rzeczywistość jaka była i jest dalej.To zwyczajnie ŻYCIE.jAKIM trza być cymbałem by tego nie rozumieć ..proszę mnie nie pytać bo nie odpowiem gdyż zwyczajnie tego nie rozumiem.DLACZEGO ktoś kto Pana nie lubi wchodzi by komentować...ja jak kogoś nie czuje to nie wchodzę na jego bloga.I takich co nie czuje bo to sztuczni ludzie jest 80 procent.Uwierzcie mi ludzie co czytata blogi.Piszeta nie do siebie ale do prostych ludzi jak i ja!
Piszta prosto i jasno bo piszeta nie dla siebie ale właśnie DO NAS!
Czy jesteście to W STANIE ZRZUMIEĆ....Odpowiedzcie sobie SAMI
Przed lustrem
Może i przy goleniu
Widzita twarz...
czy d....u ...pę
Z Panem Bogiem Pietrek
cymbał oczywiście bo gdzie mi do was ...
aha I dzięki za kolejny odcinek .Jest jak zwykle LUDZKI i ciekawy

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

03-10-2015 [22:56] - Krzysztof Pasie... | Link:

@pietrek

Już drugi raz Ci próbuję odpowiedzieć, ale moje komentarze się nie ukazują. Jeśli ten się ukaże, to przeczytaj post scriptum do notki, gdzie Ci odpowiedziałem kim jest Jan Andzia Woleński.

Obrazek użytkownika andzia

03-10-2015 [22:18] - andzia | Link:

pasierbiewicz ma wypróbowana metodę polemiki. Zapytany o konkrety
nie raczy ich podać, ciągle gaworzy, że góry nie będzie odpowiadał,
aczkolwiek odpowiada z dołu, ale nie na temat. Siedzi w tzw. przez siebie
salonie w lichym dwupokojowym lokalu mieszkalnym (z tandetnymi meblami),
puszcza blagierskie bąki, a potem przekonuje, że go tam nie było. Ma przy
tym właściwego wspomagającego, mianowicie Pietrka, który jedyne, co
trafnie stwierdził, to tyle, że jest cymbałem. I tak Pietrek z dr
pasierbiewiczem gadają jak cymbał z cymbałem.

Obrazek użytkownika goscaga

03-10-2015 [22:56] - goscaga | Link:

@andzia

Droga Pani

szacunku troszeczke dla Autora,prosze.W przeciwnym razie Pani identycznie mysli o sobie ....tacy jestesmy dla innych ,jak sami dla siebie

Obrazek użytkownika goscaga

03-10-2015 [22:57] - goscaga | Link:

@andzia

Droga Pani

szacunku troszeczke dla Autora,prosze.W przeciwnym razie Pani identycznie mysli o sobie ....tacy jestesmy dla innych ,jak sami dla siebie

Obrazek użytkownika andzia

04-10-2015 [11:01] - andzia | Link:

Oryginał z 2010, s. 206/207

"Krzysztof ocknął się we własnym łóżku. [Potem ckliwy opis
cierpień a la młody Werter, około 1 strony]. Przestał jeść [...] I
gdyby nie Adaś, chyba by nie przeżył. [męka została dodana parę lat
później]"
Ale przede wszystkim w oryginale NIE MA WIZYTY W KOŚCIELE !!! Łatwo to
wyjaśnić. Zapewne pasierbiewicz nagle odzyskał pamięć. A wcześniej na
szczęście nie pękło mu serce, bo inaczej ludzkość nie poznałaby
duchowej przemiany pasierbiewicza.

Obrazek użytkownika bulsara

04-10-2015 [13:40] - bulsara | Link:

@andzia

Pani Andziu podziwiam panią,kupiła pani tą książkę,by pisać tak wnikliwe uwagi z powodu cichego wielbienia autora czy też jest to wyrazem pani niechęci do całego rodzaju męskiego a pan Pasierbiewicz jest tylko osobą ,która jest adresatem pani pretensji???
Trzeba mieć w sobie dużo samozaparcia,by tak się torturować czytając tę ramotę.Ja tego nie czytałam,nie czytam i nie mam zamiaru czytać,omijam blog tego pana szerokim łukiem,bo wiem,że nic interesującego na nim nie znajdę.
Dobrej niedzieli życzę.

Obrazek użytkownika andzia

04-10-2015 [14:41] - andzia | Link:

bulsara;proszę mi wierzyć,że nie przeczytałam ani jednego słowa tego gniota.Wiadomość o rozbieżności oryginału od tego co pasierbiewicz publikuje na BN otrzymałam na prv z możliwością swobodnego wykorzystania,co też z radością uczyniłam.Czasem przekazuję komentarze Profesora Woleńskiego.Rodzaj męski,to ja jak najbardziej ... :),natomiast autor tego bloga nie ma nic wspólnego z tegoż płcią.Może tak:jestem betonowym PIS-owce,moherem etc.Praca przed każdymi wyborami jest ciężka,często niewdzięczna,a czasem niebezpieczna (nigdy nie wiadomo kogo spotykamy),cieszy dopiero wynik.
Pasierbiewicz to (...)który politycznie uaktywnia się przed każdym wyborami i mąci ludziom w głowach.Tacy jak on niszczą naszą pracę,pracę społeczną.
Stąd moja -nazwijmy to niechęć- do pasierbiewicza.

Obrazek użytkownika bulsara

04-10-2015 [15:22] - bulsara | Link:

@andzia Dziękuję bardzo za wyjaśnienie,przyznam,prowokacyjnie zapytałam w komentarzu o powody,by tą odpowiedzią mogła pani uwypuklić "szczególną rolę" notek "blogera",które o dziwo mają taki a nie inny wydźwięk w okresie przedwyborczym.
pozdrawiam i dziękuję (okazuje się,że wśród komentatorów i czytających jest więcej takich,którzy robią sporo społecznie,przyznam nieskromnie ja też).Dobrze,że ma pani czas i dużo determinacji,by w blogosferze piętnować takie działania,które niweczą pracę bardzo dużej ilości bezimiennych,którym zależy autentycznie na przyszłości naszej Ojczyzny i nie klepiących w klawiaturę "deklaracji"bez pokrycia.

Obrazek użytkownika Krzysztof Pasierbiewicz

04-10-2015 [23:38] - Krzysztof Pasie... | Link:

@ALL

A tu proszę zobaczyć, jak można tę samą notkę komentować:

http://salonowcy.salon24.pl/67...

Pozdrawiam,
Krzysztof Pasierbiewicz

Obrazek użytkownika andzia

05-10-2015 [22:29] - andzia | Link:

pasierbiewicz zapomniał poinformować, że kasuje niewygodne dla siebie komentarze na s(r)alonie,zostawiając tylko lizusów (na NB na szczęście nie ma takiej możliwości). Tam też robi za skarżypytę.