ODGRZEWANE SPORY SANACJI...

Mój dziadek Teofil Makowiecki był piłsudczykiem. Walczył pod Komendantem w Bitwie Warszawskiej. W jego obecności nikt nie śmiałby skrytykować Marszałka. Miał w zanadrzu aż nadto argumentów na obronę jego zasług. I dość siły w pięści, żeby czynnie bronić przed pospolitym chamstwem Jego pamięć. W naszym salonie, na poczesnym miejscu stało popiersie Józefa Piłsudskiego... I to ono najbardziej rozsierdziło wysiedlających moją rodzinę SS-manów... Potłuczony gipsowy odlew wizerunku Wodza i chrzęszczący pod buciorami Niemców obraz „Bitwa Pod Grunwaldem” – to było ostatnie wspomnienie mojego ojca z rodzinnego domu... 
 
Można by więc powiedzieć, że mój szacunek dla Marszałka Piłsudskiego wyssałem z mlekiem matki. Owszem, czytałem sporo o zwalczających się frakcjach piłsudczyków i narodowców, o zapiekłych sporach, o bratobójczych walkach. Z perspektywy czasu oceniam, że dla scalenia różnych Polaków z trzech różnych zaborów potrzebna była „światła dyktatura”, aby czyn zbrojny i ofiara polskiego żołnierza nie poszły na marne i by Polska mogła okrzepnąć po 123 latach zaborów. Pomimo różnic w podejściu do drogi ku wolnej Polsce Dmowski i Piłsudski wykonali – każdy na swym polu – ogromną pracę dla zjednoczenia kraju. Oprócz miłości do Ojczyzny łączyła ich (a może do końca podzieliła?) jeszcze jedna rzecz – obaj kochali się w tej samej kobiecie...

Na oddzielny wpis zasługuje trzeci bohater tamtych czasów – Ignacy Paderewski, jeden z najwybitniejszych artystów świata i największych polskich patriotów, obecnie doceniany bardziej przez obcych niż rodaków. Dziw, że nie ma o nim jeszcze żadnego filmu fabularnego... Ale przy takim PISF-ie – „nie dziwi nic”...

 Na szczęście w trzecim pokoleniu nie jesteśmy już tak zapiekli, jak nasi przodkowie. Emocje opadają, tak mi się przynajmniej do niedawna wydawało. Chcąc odbudować silną, dumną i sprawiedliwą Polskę powinniśmy czerpać ze wszystkich naszych historycznych autorytetów. Zwłaszcza tych, którzy działali w ekstremalnie trudnych warunkach – np. w wielonarodowym społeczeństwie. Idąc za Marszałkiem pisałem więc:
 
Dla mnie możesz być Żydem, Litwinem, Tatarem,
Kaszubą czy Ślązakiem, Łemkiem czy Madziarem,
Jeśli Polskę masz w sercu – klnę się tu, przed światem – 
Będziesz mi druhem szczerym! Wspólnej sprawy bratem!
 
(tomik „Pro publico bono” – „Oda do Narodu”)::
 
Dlatego niepokoi mnie dziś kolejna próba dzielenia Polaków na prawicy... Prosty przykład: po jednym z dużych koncertów plenerowych podchodzi do mnie jakiś facet, przedstawiający się jako fan Narodowej Demokracji, komplementuje mój patriotyczno-historyczny program, a potem nagle wsadza zjadliwie szpilę: „Ale czy musi pan gloryfikować tego Pilsudskiego? Wie pan, co to za bandzior? Psuje pan wszystko, czego do tej pory pan dokonał...”
 
Szczerze mówiąc – ręce opadają! Przed Polską i Polakami wyrastają zagrożenia, jakie mogą nas wpędzić w kolejną katastrofę, z rozmyciem się narodu i wojną włącznie – a tu jakiś nawiedzony „gościu” wyciąga stare animozje i próbuje (być może w dobrej wierze) „jątrzyć i dzielić”, jak znakomicie ujął to niegdyś śp. Tomek „Seawolf” Mierzwiński...  
 
Dlatego moją jedyną odpowiedzią jest fragment kolejnego wiersza:
 
Chcę dziś Polski bogatej i w rozum, i w plony,
Kraju Piastów gościnnych, mężnych Jagiellonów,
Zawiszów, Koperników, Sobieskich, Kościuszków,
Zakochanych w polskości – jak Szopen z Moniuszką!
Z geniuszem Mickiewiczów, Paderewskich siłą,   
Chcę Piłsudskich i Dmowskich, Pileckich, Wojtyłów...
 
     („Polska” – z tomiku „Ja tu zostaję!”; ponoć już w księgarniach)
 
I każdy, komu z tym tekstem nie po drodze – nie chce tak naprawdę naprawiać Polski. Można zohydzić wszystko, napluć na każdy autorytet. Niektórzy (jak np. Palikot) już tego próbowali. Z wiadomym skutkiem. I ze szkodą dla nas wszystkich.
 
Szukajmy w przeszłości inspiracji i wzorców do naśladowania. Nie kalajmy sami swego gniazda. Bo zostaną po nas tylko „Pokłosie” i „Ida”. Nie będzie nawet nostalgicznego wpisu w Historii: „Tu żył dumny i potężny naród. Przegrał swą wielkość na własne życzenie...”
 
 Warto o tym pomyśleć – nie tylko przy okazji 80 rocznicy śmierci Józefa Piłsudskiego...
 
PS Z cyklu – znalezione w sieci – „Honor i Gniew”.
Marszałkowi i Legionom cześć i chwała!
https://www.youtube.com/watch?v=vr9G2gjgI8A