Polak mały

Mój najmłodszy syn ma 4,5 roku i to najwyższy czas, aby zająć się poważnymi tematami. W pierwszy dzień świąt zabraliśmy się zatem do nauki „Katechizmu polskiego dziecka” Władysława Bełzy.

„Kto ty jesteś?” pytałem i Staś odpowiadał: „Polak mały”. I potem, jak miliony najmniejszych Polaków przed nim, na pytanie: „Jaki znak twój?”, mówił: „Orzeł Biały”. Gdy Stanisław zapytany: „Czym ta ziemia?”, odpowiedział z powagą, bo to przecież nie zabawa – „Mą Ojczyzną”, przypomniały mi się słowa, że polskość to przeznaczenie. A później pomyślałem, że może byłoby mu łatwiej w życiu, gdybym go nie uczył „Katechizmu” i nie czytał, co kiedyś czytała mi moja mama. Może więc byłoby mu łatwiej bez pytań o Ojczyznę: „Czym zdobyta?”, i odpowiedzi: „Krwią i blizną”. I staroświeckich wyznań: „Czy ją kochasz? „Kocham szczerze”. Ale ja bym nie chciał, żeby mu było w ten sposób „łatwiej”, tak jak moi rodzice nie chcieli, żeby mnie było „łatwiej”.

Mam nadzieję, że Stanisław kiedyś też nie będzie chciał, żeby jego dzieciom było „łatwiej”. Także dlatego, że mu w przyszłości powiem o słowach polskiego papieża: „Nie chciejcie Ojczyzny, która was nic nie kosztuje”.

*komentarz ukazał się w „Gazecie Polskiej Codziennie” (27.12.2014)