Mądrość króla Salomona

„Salomonowy wyrok” to zgodnie z podręcznikiem gimnazjalnym związek frazeologiczny określający wyrok sprawiedliwy, uwzględniający interesy obydwu stron. Trudno o większe nieporozumienie. Wyrok Salomona jest faktycznie sprawiedliwy, ale dlatego i tylko dlatego, że był to fortel za pomocą którego Salomon odróżnił prawdziwą (dziś powiedzielibyśmy biologiczną) matkę od uzurpatorki. Prawdziwa matka była -jak pamiętamy - gotowa zrzec się praw do dziecka byle tylko nie stała mu się krzywda. Fałszywa matka z satysfakcją przystała na propozycję „ sprawiedliwego” przekrojenia dziecka na dwie równe części.

Fałszywy związek frazeologiczny dobrze ilustruje powszechny pogląd na temat dobra dziecka i prawa do sprawiedliwego dostępu do dziecka dla obojga rodziców. Sądy coraz częściej orzekają ( w przypadku rozwodu) „wyrok salomonowy” czyli opiekę naprzemienną sprowadzającą się do tego, że dziecko jest „rozcięte” między dwa domy. Ma w każdym domu łóżeczko, w każdym biureczko, a w każdym z biureczek te same komplety książek. Przezywa konflikt lojalności. Musi się przecież układać z nową partnerką ojca czy nowym partnerem matki. Jest przekupywane prezentami i liberalnym podejściem do wybryków. Uczy się manipulować i rozgrywać na swoją korzyść konflikt między rodzicami. W wyrokach sadów rodzinnych pojawia się często uprzedmiotowiający zwrot „ udostępnić dziecko” , który jasno pokazuje , że jest ono traktowane jak samochód, który faktycznie można z powodzeniem użytkować naprzemiennie. Pomimo deklaracji, że sąd zawsze kieruje się w swych decyzjach dobrem dziecka nikt nie zastanawia się nad tym jak dziecko odbiera taką niejasną sytuację i jak ona się odbija na jego psychice.

Salomon chciał oddać dziecko biologicznej matce. Wiedział, że niezależnie od okoliczności tylko ona naprawdę troszczy się o los tego dziecka. Tymczasem sądy rodzinne odbierające dzieci rodzinom niezamożnym i „niewydolnym wychowawczo” dopuszczają do szczególnej licytacji. Czy rodzina, która ma cztery pokoje zapewni lepsze warunki dziecku niż rodzina, która ma dwa pokoje? Czy dziecku będzie lepiej w rodzinie, która kupi mu komputer? A może dziecku należy się skuter ? A może wakacje za granicą, własny koń i własny jacht? Każdy powinien rozumieć, że taka licytacja nie ma końca. Zawsze znajdzie się ktoś bogatszy, lepiej wykształcony czy bardziej ustosunkowany od rodziców biologicznych.

W świadomość społeczną udało się wdrukować przeświadczenie, że najlepszym rozwiązaniem dla dziecka jest piecza zastępcza sprawowana przez rodzinę zawodowo zajmującej się odebranymi rodzicom dziećmi, która za swoją pracę otrzymuje wynagrodzenie, albo przez dom dziecka. I że w tych placówkach dziecko jest bezpieczne. Kilka przypadków z ostatnich dni podważa zaufanie do tego stereotypu. Oto one. Sąd rodzinny w Opolu powierzył dwoje dzieci emerytowanemu policjantowi Dariuszowi H. Dzieci odebrano rodzinie biologicznej gdyż zdaniem sądu była „niewydolna wychowawczo”. Dziewczynka gdy trafiła do rodziny zastępczej miała cztery lata , a jej brat sześć lat. Szkoła zgłaszała, że dzieci są w rodzinie zastępczej brutalnie karane i boją się przybranego ojca, ale sąd nie zmienił zdania. W 2008 roku zaginęła bez śladu żona Dariusza H. We wrześniu tego roku dzieci bez zgody sądu zamieszkały z prawdziwymi rodzicami. Okazało się, że 14- letnia dziewczynka jest w ciąży. Przybrany ojciec molestował ją od chwili gdy skończyła 9 lat. Sąd zdecydował się rozwiązać rodzinę zastępczą a Dariusz H. został aresztowany.

W styczniu 2012 r. w Pucku do małżeństwa mającego dwójkę własnych dzieci trafiła piątka rodzeństwa w wieku od roku do 6 lat odebranych biologicznej matce za ubóstwo. W kilka miesięcy później 3-letni chłopczyk, Kacper zmarł w niejasnych okolicznościach. Dopiero gdy w tej samej rodzinie zmarła 5-letnia siostra chłopca Klaudia zainteresowano się okolicznościami rzekomych wypadków. Ostatecznie kobieta została skazana za podwójne morderstwo na dożywocie, a mężczyzna któremu udowodniono tylko znęcanie się nad dziećmi na 5 lat. Okazało się, że biologiczna czyli prawdziwa matka dzieci informowała Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Pucku, że dzieci są katowane, ale nic nie wskórała. Dyrektor PCPR nadal uważa, że nie ma sobie nic do zarzucenia.

Kucharka pracująca w domu dziecka w Lidzbarku Welskim przez wiele miesięcy bezskutecznie starała się zainteresować różnych urzędników losem wychowanków sierocińca. Zawiadomiła o tym co dzieje się w sierocińcu marszałka województwa, starostę oraz dyrektora Powiatowego Ośrodka Pomocy Rodzinie, który formalnie nadzoruje pracę domu. Kontrole nic nie wykazały. Okazało się, że dyrektorka placówki, kazała za karę polewać dzieci pomyjami, jednego z wychowanków wywiozła za miasto i zostawiła w lesie, a innych zamykała w karcerze. W wyniku kontroli zarządzonej przez Rzecznika Praw Dziecka, która potwierdziła, że w sierocińcu mogło dochodzić do znęcania się nad dziećmi dyrektorka i jej zastępca zostali odsunięci od pełnienia obowiązków .

Nie jest znana tak zwana „ ciemna liczba” podobnych wydarzeń. Gdyby przybrani rodzice z Pucka bili z mniejszym zapałem, gehenna dzieci mogłaby trwać bardzo długo. Władze ufały swoim pracownikom. Byli to przecież rodzice zastępczy zawodowi, to znaczy przeszkoleni, którzy za swą pracę otrzymywali spore sumy. Powiedzmy wprost- żadne szkolenie nie zastąpi instynktu macierzyńskiego. Możemy się wzruszać historyjkami o kotce, która wykarmiła pieski , ale musimy być świadomi, że to anomalia, zwichrowanie tego instynktu. W zwykłych okolicznościach trudno „podłożyć” suce cudzego szczeniaka, albo nakłonić klacz ze źrebakiem, żeby karmiła dodatkowo cudze źrebię.

Tymczasem w poprawnościowej mitologii taką anomalię traktuje się jako normę. „Matka to nie ta co urodziła lecz ta co wychowała” - wmawia się ludziom żeby łatwiej było odebrać im dziecko i oddać na wychowanie innej matce, albo lepiej dwóm tatusiom. Obnażanie tych poprawnościowych stereotypów jest początkiem drogi do normalności.
Tekst drukowany w numerze 51-52 ( 392-393) Gazety Warszawskiej