Nie walić w bambus tylko w leśne dziadki!

Dziś znów można przeczytać, że kolejna fala młodych ludzi szykuje się do opuszczenia kraju. W ciągu następnych pięciu lat Polskę ma opuścić 500 do 800 tys. osób w wieku produkcyjnym i (co równie ważne) prokreacyjnym. Głównym celem ich wyjazdu, to chęć pracy na tyle dobrze płatnej, aby można było kupić mieszkanie, założyć rodzinę, wykarmić dzieci, zaoszczędzić na tyle, aby w spadku móc im zostawić coś więcej niż stare domowe bambosze. I problem z pochówkiem, coraz kosztowniejszym.
W naszych warunkach oznaczałoby to dochód m.in. 5 tys. miesięcznie. Ilu młodych  (i nie tylko młodych) osób mogłoby liczyć na takie pieniądze? Oczywista odpowiedź na to pytanie jak i sygnalizowana we wcześniejszym wpisie (Kto nas wybudzi z koszmaru) świadomość, że pieniądze takie, na państwowych posadach, bardzo często zarabiają „orły”, których w normalnym państwie nikt przy zdrowych zmysłach nie zatrudniłby nawet do kserowania w poważniejszej instytucji -  sprawia, że co ambitniejsi, niemający zamiaru żyć w bajzlu, uciekać będą z Polski jak z miejsca dotkniętego pandemią czarnej śmierci lub popadać w stupor apatii, zostając w kraju.
Dlatego absolutnie niewystarczającym jest powtarzanie ogólników, że w programie PiS jest „wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw, udostępnienie kredytów dla młodych ludzi, ograniczenie biurokracji i wprowadzenie proinwestycyjnego systemu podatkowego”. Tak, pomyśli sobie taki młody, ale już nie naiwny, wy nam dacie kredyty, my będziemy się bujać z ich spłaceniem przez kolejne lata, w dodatku tocząc beznadziejną walkę z usadowionymi na rynku od czasów późnego Jaruzelskiego rekinami, wyciągając koniec końców taki dochód jaki ma urzędnik przekładający papierki, a wy jak pobieraliście kilkanaście tysięcy „diety poselskiej” tak teraz za to samo, czyli za byleco, otrzymywać będziecie jeszcze więcej.
Poza tym frustracje nadal będą rosły, bo nie wszyscy młodzi mają predyspozycje do inicjatywy prywatnej. Zdecydowana większość nie ma, chcąc się realizować w zawodach budżetowych. I tu pojawia się ten sam problem co zawsze – zady przyspawane do rentownych miejsc pracy.
Niedawno Jarosław Kaczyński na spotkaniu z młodymi na UW naopowiadał właśnie takich komunałów, mówiąc jednocześnie, że profesorom należy się podwyżka do pięciu średnich krajowych. Proszę zwrócić uwagę: dla młodych pocieszenie, dla starych, którzy swoje kariery zawdzięczają umiejętnie przytaczanym cytatom z klasyków marksizmu-leninizmu i posuniętemu do obłędu konformizmowi – kasa. I to bardzo konkretna kasa. Warto zacytować wpis, który znalazł się pod informacją o spotkaniu Kaczyńskiego ze studentami: „Ci sami profesorowie, którzy >zbyt mało zarabiają<, aż palą się, aby promować obecną, złodziejską władzę. Zwykli durnie? Coś w tym wszystkim nie gra” [nick: HBO]. Od razu przypomina się poseł-profesor z PiS Włodzimierz Bernacki, który wpadł na „genialny” pomysł („mam pomysła”), żeby ci profesorowie, którzy po ukończeni 65 roku życia chcieliby przejść w stan spoczynku dostawali ekstra emerytury. Zwolniliby w ten sposób miejsca młodym! Tak to sobie wydumał poseł PiS: profesor zwyczajny, „zwolni” miejsce pracy asystentowi, który, żeby podjąć obowiązki  profesorskie, w naszych skostniałych warunkach akademickiego awansu, musi poczekać co najmniej 20-25 lat! Chciałoby się powtórzyć za HBO – „zwykły dureń?”
Tak to my, Panie prezesie, IV RP nie zbudujemy! Niezłe cwaniaki Pana oblazły.
Polsce jak powietrza potrzeba szerokiego dostępu do zawodów intratnych, prestiżowych, do stanowisk w strukturach społecznych i zawodowych decyzyjnych, kierowniczych. Aby to zrobić należałoby zbuntować się przeciwko pachanom, hersztom sitw (korporacji) oplątujących nasz kraj i wysysających z niego życiowe soki. A to o wiele trudniejsze i bardziej ryzykowne niż „nawtykanie” ludziom sprawującym oficjalnie władzę. Dziś w Polsce bohaterem i antysystemowcem jest ten, kto powie o premierze – „pętak”, a o Bulu – „Bul”. Podczas gdy prawdziwym mołojcem byłby ten, kto przeciwstawiłby się hersztom korporacji zawodowych. A jeśli nie hersztom, to przynajmniej baronom, hrabiom,  wicehrabiom i różnym lokalnym margrabiom oraz ich podnóżkom. Bo to oni utrzymują ten system, bo to oni są systemem. Takich ludzi nie ma, a jeśli się pojawią to przylepi się im łatkę frustrata, wariata, tego który się nie załapał i dlatego bruździ. Taki „brend” otrzyma zarówno od miłośników systemu, jak  gniewnych tego systemu „kontestatorów”.
 Polsce potrzebny jest nie tyle Majdan, jakieś jedno centrum manifestacji niezadowolenia - zresztą teraz, gdy nadchodzi zima, trudno sobie wyobrazić, aby dziesiątki, a może setki tysięcy ludzi koczowało w centrum Warszawy. Taka sytuacja byłaby możliwa w dwu przypadkach: sponsoringu, albo rozruchów głodowych. Polsce potrzebne są liczne, ale punktowe uderzenia. Krótko mówiąc protesty pod gmachami instytucji będących symbolem „starego systemu” i panowania sitw. Każdy zawód ma swoją bastylię, która jest symbolem  „tyranii” leśnych dziadków i ich totumfackich. Tego smrodu, który dusi Polskę niczym smog śląskie miasta.
Niedawno jeden z „naszych” profesorów forsował pogląd, że społeczeństwo powinno utworzyć Majdan pod budynkiem Telewizji Polskiej, aby w ten sposób wymusić obiektywizm przekazów informacyjnych. Pomyślałem wówczas, że bardziej stosowne byłoby, gdyby pan profesor rzucił pomysł Majdanu, który świat akademicki uczyniłby pod PKiN przy Placu Defilad 1, gdzie mieści się gros ważnych dla tegoż świata instytucji obsadzonych przez  bardzo leśne dziadki oraz ich klony – warte pałaca (kultury i nauki) Pace. Natomiast pomysły na Majdan pod TVP może lepiej niech zostawi np. Bronisławowi Wildsteinowi i dziennikarzom radia i telewizji. Ale właśnie tacy są ci koncesjonowani kontestatorzy III RP. Tak uderzyć, żeby krzywdy nie zrobić, a jednocześnie pokazać się zdesperowanym z jak najlepszej strony.
Innym sposobem walki z systemem, na którą nie ma ochoty utrzymywana z naszych podatków (powiedzmy śmiało: naszej krwawicy!) partia „antysystemowa”, to nawiązanie do staropolskiego wzorca konfederacji oraz budowy niezależnych od państwa i partii struktur, wzorem pierwszej „Solidarności”. Pan Józef Darski pisze, iż konkurencja dla PiS-u nie miałaby struktur, lokali, działaczy. Ależ miałaby! Dlaczego nie spróbować włączyć, a właściwie połączyć ze sobą, różne lokalne stowarzyszenia, fundacje, organizacje, które przecież nie zwołują swoich posiedzeń na poczekalniach dworcowych czy przy osiedlowym trzepaku? Zacząć działać wspólnie w celu realizacji jednego konkretnego celu: równych szans dla wszystkich i tego, aby wreszcie w Polsce sprawiedliwości stało się zadość. Aby dosięgła ona wszystkich, którzy krzywdzili ludzi w Peerelu i postPeerelu? Którzy blokowali i nadal blokują naturalny rozwój naszej Ojczyzny, we własnym, tyleż dobrze co wąziutko, pojętym interesie? Oczywiście należałoby te hasła uszczegółowić: ot, takie nowe 21 postulatów, albo, jak kto woli: akt konfederacji! Taki ruch 16 listopada (od dnia, w którym skończyła się III RP). Nie byłby skierowany przeciw PiS-owi. Byłby od niego niezależny, podobnie jak od innych sił politycznych działających w III RP. Jeśli działacze PiS-u chcieliby pomóc („jedzie mi tu czołg”?) to niech pomagają, zapraszamy do współpracy w realizacji celu naszej obywatelskiej konfederacji. A jeśli nie to – paszli won czochrać się z Leszkiem Millerem!
Koniec części drugiej
Ale i trzecia będzie. A w niej co dalej czynić nam wypada i dlaczego nie z pisowskimi „elitami”. Jak też wyjaśnienie Panu Darskiemu, dlaczego pomysł jego, głoszący „nie zakładamy żadnych organizacji, nie niszczymy PiS, ale trzeba mieć wpływ na jego aparat. Tylko strach zmusi aparat do działania”, to w bambus nieprzystojne walenie. A może nawet dywersja proestablishmentowa, przez Pana Tomasza Sakiewicza, na pohybel nam przysłana.