KU POKRZEPIENIU SERC...

„Państwo polskie istnieje tylko teoretycznie; praktycznie nie istnieje...”. To diagnoza szczera do bólu (bo postawiona w prywatnej rozmowie) ministra spraw wewnętrznych Bartłomieja Sienkiewicza z szefem NBP Markiem Belką. W odpowiedzi na to prezes Narodowego Banku Polskiego rzuca bon-motami typu: „Suwerenność-srenność”...
 
Na przełomie XIX i XX wieku inny Sienkiewicz, Henryk (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa), działając w warunkach ekstremalnie trudnych – pod obcymi zaborami, ze zdziesiątkowanymi elitami, w nieistniejącym, wykrwawionym powstaniami państwie –  swoim talentem i zaangażowaniem walnie przyczynił się do podtrzymania narodowego ducha. Tym samym  wytyczył kolejnym pokoleniom drogę ku wolności. Odbierając w 1905 roku Nagrodę Nobla za całokształt twórczości Henryk Sienkiewicz powiedział, że zaszczyt ten jest szczególnie cenny dla syna Polski. „Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje...” – mówił  – „Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać”...
 
Nie wiem, co by powiedział nasz wielki pisarz-noblista na to, co wyrabia się na szczytach władzy w tzw. „wolnej Polsce”... Wolnej chyba od uczciwości, przyzwoitości, patriotyzmu, i zwykłej obywatelskiej troski o przyszłość naszego kraju i kolejnych pokoleń Polaków. Jedno, co wynika z odsłuchiwania w/w taśm  – to pewność, że szlachectwa się nie dziedziczy. Na szlachectwo trzeba sobie zapracować, zasłużyć na nie w realnym działaniu pro publico bono...
 
W związku z trudną sytuacją Rzeczypospolitej trzeba będzie chyba znowu rozpocząć pozytywistyczną pracę u podstaw. Polecam zatem – za „Naszym Dziennikiem” – wierszyk na powyższy temat...
 
                  KU  POKRZEPIENIU  SERC
 
„Henryku Sienkiewiczu! Larum w Polszcze grają!
Ponoć kraj nasz już przepadł. (Tak w karczmie gadają)...
Karczmarz Sowa rozmowy ministrów podsłuchał;
(Z tego w Rzeczpospolitej  tęga zawierucha!)
Ratuj, Mistrzu, rodaków –  my znowu w potrzebie!
Podobno Polski nie ma, więc błagamy Ciebie:
Pisz ku serc pokrzepieniu! Znowu zacznij tworzyć,
Bo inaczej trza Wolność do mogiły złożyć...
Wskrześ przewagi Polaków, wspomnij chwile chwały,
Które Polskę zbawiły, wiarę przywracały...
Wyciągnij z zapomnienia Victorie Jej synów;
Opisz nam „Cud nad Wisłą”. I „Monte Cassino”.
Przypomnij Sobieskiego... Przybliż Piłsudskiego...
Kto, jeśli nie Ty, Mistrzu ma dokonać tego?”
 
„Ciszej, Waści!” -  Duch rzecze – „Po co mnie przyzywać
I –  w sto lat po mej śmierci – z grobowca wyrywać?
Kto tu prawi, że Polska już nie funkcjonuje?”
 
„Bartłomiej!” – rzecze naród – „On tak informuje”...
Z domu – jak wy – Sienkiewicz... Prawnukiem się mieni...”
 
„A to huncwot! Za niego muszę się rumienić...
(Opisałem jednego  o takim imieniu;
Zwał się „Bartek Zwycięzca”! Ale to był cienias...)
Nie znam ja waszych władców, aniołów ni biesów;
Turek, Szwed, Krzyżak, Moskal – nie grozi dziś kresom...
Jako stado baranów wiodą was w manowce
Polska nie zginie nigdy! Ruszcie tyłki,  chłopcy!
Wszystkich, co plotą bzdury –  trzeba (wzorem Piastów)
Wytarzać w smole z pierzem! I pogonić z miasta!
Masz wybór: Kuklinowski, lub droga Kmicica...
Szlachectwo trza wysłużyć! A nie odziedziczać...”
 
P.S. Z cyklu – znalezione w sieci: ballada „Ostatni Zayazd” z płyty „Obudź się, Polsko”; jakże sienkiewiczowska (w tym starym, XIX-wieczny  znaczeniu):
https://www.youtube.com/watch?...