Tusk w Teorii Racjonalnego Wyboru czyli konferencja prasowa

Nie wiem, jak Państwo, ale ja osobiście jestem całkowicie usatyfakcjonowany dzisiejszą konferencją pt. herszta Platformy O., Donalda T.
Nie – jego sukcesem, bo niby jakim sukcesem. Łechce mnie mile potwierdzenie moich wczorajszych obserwacji przez jeszcze-dzisiejszego-premiera.

Przefiltrujmy sobie dla jasności wypowiedzi premiera.
Ale zanim przejdziemy do konkretnych fraz, proponuję, by nieznający Teorii Gier zapoznali się najpierw z krótką informacją na temat Teorii Racjonalnego Wyboru, grillowany Donald T. tkwi bowiem do bebechu swego jestestwa w jej aparacie pojęciowym.

1. Chcę, byśmy wszyscy uznali, że mamy problem, który musimy rozwiązać.
   
   W mojej ocenie premier zwraca się do mediów, w szczególności chyba do Wprostu, ale najwyraźniej nie tylko, by a) dostrzegły, że istnieje problem; b) uznały, że jest to problem nas wszystkich. Samo konstruowanie nas jest abecadłem technik manipulacji. Dalej, konsekwentnie, wciąganie do wspólnego działania (rozwiązać) i zarysowanie negatywnych skutków braku współpracy:

2. Jeśli będziemy się nawzajem blokować, będziemy mieli poważniejszy problem.
   Donald T. podkreśla rzecz oczywistą i znaną już pozyskiwanemu (odzyskiwanemu) środowisku: Będą poważne skutki, jeśli „problem” nie zostanie rozwiązany.
   Styl wypowiedzi pytii delfickiej nie jest od rzeczy, zważywszy na fakt, że adresat tego apelu zna zarówno problem, jak i zagrożenie, a inni – nie potrzebują. W każdym razie współpraca obu środowisk nie jest nowym fenomenem; nowy jest właśnie jej brak.
   
    

3. Ustalić model współpracy
   Tu już Donald T. (nomen omen) wprost mówi, że chodzi o współpracę mediów z rządem. Dla niepoznaki wymienia też jakieś inne instytucje, ale dla jasności pominiemy rzeczy nieistotne. Może tylko poza spostrzeżeniem, że explicite nie został wymieniony urząd prezydencki. I ponownie grozi, że w razie braku takiego modelu będą wcześniejsze wybory. (Na marginesie można już w tym momencie spostrzec, że kondycja psychiczna mówcy jest raczej zła; ani razu nie odwołuje się do marchewki, za to raz po raz – do kija.)
    

4. Do końca nie wiemy, jaki jest cel afery z taśmami. Nie chcę, byśmy byli aktorami w czyimś scenariuszu
   Chyba kluczowa deklaracja na dziś.
   Premier nie rozumie, dlaczego mu TO uczyniono (się to czyni).
   Premier rozumie natomiast, że sprawy toczą się według pewnego, zapewne już gotowego scenariusza, na który on się nie godzi (nie chcę). Nie wiemy w oparciu o tę wypowiedź, czy premier nie wie, czyj to scenariusz, czy też wie i wie także, że adresaci tej wypowiedzi wiedzą. Mam pewne podejrzenia, ale o tym za chwilę. Pewną wskazówką jest początek zdania: do końca nie wiemy. Czyli – nie mamy całkowitej pewności. A może – nie możemy uwierzyć?
   Ponownie próba mentalnej polaryzacji świata i modelowania go do ustawienia MY – ONI (byśMY byli aktorami w CZYIMŚ scenariuszu).
   
    

5. Czy minister Sienkiewicz będzie zdolny do skutecznego wykorzystywania instrumentów, które są w jego dyspozycji
   Jawna groźba, gdyby to mnie ktoś pytał. Ultimatum dla ministra SW i ostrzeżenie dla pozostałych oraz wyznaczenie terminu na wykonanie zadania (na początku przyszłego tygodnia ocenię). Można więc spodziewać się aktywności ministra Sienkiewicza. Myśl o jego kreatywnej inwencji trochę mnie – przyznaję – mrozi. Tym razem postawiono go naprawdę tyłkiem przy ścianie.
   
    

6. Chodzi tutaj o współpracę (na poziomie technicznym)
   I znowu to samo: obniżyć poziom konfliktu, zwiększyć poziom współpracy (tu wzmianka o braku konieczności ujawnienia źródeł – zaiste przedziwna), a emocji i strat czasu byłoby mniej. (Czyżby to już cała marchewka?)  I znowu natrętnie: Minimum dobrej woli jest potrzebne z obu stron jest absolutnie niezbędne. Zaraz, zaraz... jak to „z obu”? Rząd i Wprost? Rząd i media? Chyba tak, bo pod koniec DT kwaśno przyznaje, że zauważył, że całe środowisko dziennikarskie jest przeciw niemu (Monika O.). Tak więc optyka jest następująca: KTOŚ (wiemy, kto?), Donald T. ze swoją bandą i namawiani do współpracy dziennikarze.
   Dziwne, a nawet bardzo dziwne. Donald T. musi sobie zdawać sprawę, że ci ostatni nie są bytem podmiotowym (jak i on sam), lecz pracują według instrukcji swych właścicieli, a tak się przypadkiem składa, że są to również właściciele Donalda T. i mogłoby się wydawać – scenarzyści...
   Premier oferuje natomiast ochronę Wprost: redakcja i właściciel „Wprost” wykorzystają(?) i jeśli będą potrzebowali wsparcia, dostaną je. Próba odwrócenia agenta?
   
    

7. Jesteśmy tutaj wszyscy ofiarami konfliktu różnych interesów. Musimy znaleźć sposób, by bez tego typu zdarzeń jak wczorajsze pogodzić nasze interesy
   Znowu przeciąganie ludzi mediów na swoją stronę, przeciw Scenarzyście. Bądź Scenarzystom. Słysząc wypowiedź na tak wyśrubowanym poziomie naiwności muszę w końcu dopuścić myśl, że Donald T. bierze jednak czarne chmury nad swą głową za przypadek i ślepe zrządzenie aury, do którego to nieszczęścia niepotrzebnie (i nieumyślnie) dokładają cegiełkę nieroztropni dziennikarze. Koncepcja godzenia naszych interesów musi opierać się albo na wierze w możliwość, by dziennikarze – i właściciel Wprost – działali wbrew interesom Scenarzysty, albo na jakiejś ostatniej nadziei, że sprzeczności interesów nie ma, i wszystko tylko tak wyszło. Sam nie wiem, w którą wersję interpretacyjną Donalda T. trudniej mi uwierzyć. Moim zdaniem nie może on pokładać nadziei w żadnej z nich, a jednak mówi to, co mówi...
   
    

8. Jeśli [...] ktoś jest w dyspozycji materiałów, które mogą kompromitować ważnych urzędników, a one nie są ujawniane, [...] zagrożenia spadają na państwo polskie
   Nie do wiary!
   Przy egzystencji Zbioru Zastrzeżonego IPN, przy świadomości faktu, że gienierał Buła przeforwardował na Kreml całość(!) PRLowskich teczek przed ich niszczeniem oraz PO celowym oddaniu śledztwa w sprawie śmierci Prezydenta Polski Rosji - zdanie to nie ma sensu. Chyba że nie chodzi o państwo polskie w ogóle, tylko to państwo, ten etap III RP, w którym udziały posiadają zarówno on, jak i adresaci apelu, czyli funkcjonariusze medialni III RP. Trochę to pachnie groźbą pod ich adresem, ale chyba bardziej rysuje zagrożenie upadkiem świata, w którym nam tak dobrze się żyło. Zwłaszcza że dalej mówi:
   
    

9. Wczorajsze wydarzenia to chyba nie jest finał
   Pewnie, że nie jest. Słusznie się panu premierowi zdaje. Czekamy na następny ruch zapisany przez Scenarzystę.
   Donald T. jednak nie chce na niego czekać:
   
    

10. Nie będę realizował tego scenariusza [...] Nie podam się do dymisji.
    A więc Donald T. wie(!), jaki jest cel tych działań. Nie chce jednak wciąż przyznać, że wie też, czyich.
     

11. By o trwaniu polskiego rządu decydowali zakładający nielegalne podsłuchy, to ja się na to nie godzę

    Premier czuje się też upokorzony: ważne jest poszanowanie reguł przez poszanowanie wszystkich uczestników życia publicznego. Hmm... To znaczy, że dzieje się coś, co on odbiera jako brak szacunku: dla niego samego i dla zasad postępowania. Tak, jakby zwykle takie rzeczy załatwiało się inaczej. Czy to oznacza, że zarzucono dotychczasowy sposób? Jeśli tak, to dlaczego? Czyżby w którymś momencie zawiódł? Radio się zepsuło?
    Czy też może zmieniła się konstelacja graczy i ich sojuszy?

    Podsumowania też dostarcza sam nadal-premier:

12. Jest mi przykro, że doszło do takiego przykrego spektaklu. Ale chcę powiedzieć, że zadaniem nas wszystkich jest ułatwiać sobie pracę, a nie utrudniać. Czy na pewno wszyscy stanęliśmy na wysokości zadania wczoraj wieczorem?
    Krótko mówiąc, Donald T. uparcie pomija prawa Scenarzysty w tej rozgrywce, prawa trzeciego i dosyć istotnego podmiotu w swoim osobistym monologu, do którego to podmiotu jednak parokrotnie pośrednio się odnosi (i jego scenariusza); ogólnie rzecz biorąc – negatywnie.
    Jakoś nie jest mi przykro, że jest mu tak przykro z powodu tej przykrości. Nieczuły chyba jestem. Nieskłonny do ułatwiania mu pracy może.
    
    
     

Tak... mnie się również wydaje, że kluczowe znaczenie ma stanięcie na wysokości zadania, ale jeszcze większe – przyjęcie zadania. Bo potem... PO podpisaniu cyrografu zakres możliwych decyzji dramatycznie się zawęża, a role są ściśle przypisane.