Bitwa pod Clontarf - jak Irlandczycy pogonili wikingów

W wielkanocny weekend w Dublinie obchodzono z wielką pompą okrągła tysiącletnią rocznice Bitwy pod Clontarf.

Wielu z nas może się wydawać, ze Irlandczycy walczyli o panowanie nad swoim krajem tylko i wyłącznie z Anglikami. Nic z tych rzeczy. Zanim Anglia zdominowała Irlandie, znacznie wcześniej rozegrała się batalia o „zieloną wyspę” między wikingami, a Irlandczykami.

Jak dobrze wiemy wikingowie nie tylko zajmowali się grabieżami, ale byli też doskonałymi handlarzami, a także osiedlali się w miejscach, które były bardziej przyjazne do życia niż Skandynawia, a także z ludnością, które nie tylko nie była wrogo usposobiona wobec nowych gości, ale też łatwo ulegała kolonizacji pod wpływem nowych rządów.
Irlandia znajdowała się na liście krajów najeżdżanych i łupionych przez wikingów, ale w 838 zaczęli usadowić się na stałe na terenie obecnego Dublina, budując warownie i rozbudowując miasto i port, które z czasem zyskało nazwę Królestwo Dublina. Z czasem wikingowie postanowili, że ich baza w Irlandii nie będzie tylko zwykłą obecnością o charakterze handlowym i strategicznym, ale zapragnęli przejąć władze nad cała wyspą.

Władcom ówczesnej Irlandii wcale to nie odpowiadało, ale spory klanowe pośród lokalnych władców, mogły jedynie pomóc wikingom w ich śmiałym planie. Choć napotykali na opór regionalnych władców.

Plany zostały pokrzyżowane przez pojawienie się nowego lidera Briana Boru, króla prowincji Munster, który w 1002 roku, został pierwszym arcykrólem Irlandii, a jego głównym celem było zjednoczenie wszystkich prowincji na wyspie. Plan króla Briana nie mógł spodobać się wikingom. Konflikt interesów rozwiązać mogła jedynie walka zbrojna.
23 kwietnia 1043 roku w Wielki Piątek doszło do spotkaniu dwóch wrogich armii w okolicach Clontarf. Wojskami wikingów składały się z następujących sił Sigtrygga Silkbearda (króla Dublina), Máel Mórda mac Murchada (króla prowincji Leinster), oraz kontyngentu wikingów pod dowództwem Sigurda. Siły były wyrównane Irlandczyków było 7 tysięcy, a po stronie wikingów około 6700. Bitwa toczyła się przez cały dzień i dopiero pod koniec dnia Irlandczycy zdobyli przewagę.  Zwycięstwo zostało jednak okupione wielkimi stratami.

Pod koniec bitwy zginał zaś sam król Briana, który ze względu na swój wiek, nie brał czynnego udziału w walce. Jeden z wikingów uciekający z pola walki, udał się w w strone królewskiego namiotu, widząc że nie ma tam straży wtargnął do środka i po krótkiej walce zabił monarchę. Jego śmierć w Wielki Piątek sprawiła, że w kronikach porównywano jego śmierć do męki Chrystusa. Obaj zmarli poświęcając się za coś.

Bitwa pod Clontarrf odegrała ważną role w historii Irlandii, bowiem do czasu, kiedy Anglicy zdominowali Irlandie, wyspiarze rządzili się sami, a w czasach walki o niepodległość nieustannie odwoływano się do bitwy pod Clontarf, jako symbolu irlandzkiego ducha oraz chwalebnego zwycięstwa nad siłami cudzoziemców.