Rekolekcje dla spóźnionych

ROZWAŻANIA WIELKOPOSTNE

Oczyść i ubiel Panie
Serce moje
Niech będzie godne
Twojego spojrzenia
Choć nie jestem godny
Niczego
Nawet
Ważki nad wodą
Motylego wachlarza
Uśmiechu kaczeńców
Ni życzliwości
Człowieka

Nie jestem godzien
Za przewinienia moje
Za bluźnierstwa moje
Za nieprawości moje
Za obrzydliwości moje
Za przekłamania moje

Niech kołatka
Mojego serca
Wystukuje

Przepraszam Cię
Panie

Za Twoją krew
Która mnie nie wzruszyła
Za Twoją mękę
Która mnie nie obeszła
Za Twój krzyż
Którego nieść nie pomogłem
Za Twoje łzy
Których nie chciałem dostrzec
Za Twój jęk
Którego nie chciałem usłyszeć

Przepuść mi
Panie

Za to że nazywałem
Złodziejstwo - zapobiegliwością
Morderstwo - aborcją
Pożądanie - zaspokajaniem
Cudzołóstwo - przyjemnością
Zboczenie - naturalnością
Sprzeniewierzenie - kompromisem
Pychę - dumą
Lenistwo - wypoczynkiem
Pijaństwo - pragnieniem
Siebie - Tobą

Nie pamiętaj mi
Panie

Za zmarnowane lata
Nie odmówione modlitwy
Zaprzepaszczone możliwości
Beztroskę sądów i pomówień
Wypowiadane radośnie głupoty
Za notoryczny brak żalu
I refleksji

Daj mi zapłakać
Panie

Niech Cię powita
Wreszcie
Dzwon 
Mojego serca

Gdy zmartwychwstaniesz
We Mszy Świętej
Przez Twoje Słowa
I ludzkie ręce

CHRZEŚCIJANIE

W pyle drogi 
W pokrzykiwaniach ludzi 
W ryku osłów 
Szedł Bóg 

Całkiem sam 

Tylko Matka 
Obejmowała Go
Bez końca wzrokiem 

Tylko paru uczniów 
Myślą podtrzymywało 
Niepewnie Jego ból.

Cierpliwie niósł Bóg 
Człowieczeństwo 
Swoją wielką miłość
Za którą musiał umrzeć.

Usłużnie podawano
Oprawcom
Gwoździe śmiechu 
Gąbkę z ironią 
Włócznię pogardy

A potem już nikogo
Nie było
Kiedy zdejmowano
Ciało
Syna Człowieczego
Wszyscy prawie mieli
Ważniejsze sprawy

Nikt nie zatrzymuje się 
Przecież nad tym
Co bezpowrotnie minęło

Któż mógł przewidzieć
Względność tego 
Co dotąd
Zawsze było
Nieodmienne

A jednak 
Wtedy
Raz jeden 
W dziejach 
Wydarzyło się
Coś 
Co zaprzeczyło
Wszystkiemu 
Dotychczasowemu

I z tego
Zaprzeczenia 
My jesteśmy.

WDZIĘCZNOŚĆ ŚWIATA

W koronie z bólu
w płaszczu z cierpienia
ze straszliwym
upokorzeniem
na plecach
wlecze się
pośród drwin 
Ten
który wszystko
uczynił 
by nas 
uleczyć 
z samotności
egoizmu