Kręgi się domykają, czyli koniec „dyskusji”.

 Postkomuna „dyskusją stoi”.
„Dyskutowała ze społeczeństwem” odkąd pamiętam. Za twardego komunizmu i za miękkiego po 1989 roku.
 To, że ta „dyskusja” zawsze potwierdzała stanowisko komuny nawet nie warto wspominać. Przecież nie bez przyczyny nazwano ją betonem. Beton jest niereformowalny, choć bywa plastyczny, szczególnie gdy się jeszcze nie zdążył utwardzić.
 No więc „dyskutowała” sobie „dyskutowała”, aż… okrzepła w genderyzmie, którego uchwyciła się jak brzytwy ( oczywiście za trzonek) i „stanęła twardo na ziemi” jak to ma w zakodowane w swojej „świeckiej tradycji”.
 I to „ stwardnienie zebrane” wreszcie jakby cokolwiek otrzeźwiło Polaków.
„Permanentna dyskusja” trwająca „w ramach” bajecznego „pluralyzmu”, zrobiła w Smoleńsku „prrrr !” i  odtąd kręgi społeczne zaczęły się domykać.
A genderyzm je zatrzasnął.
Co, ni mniej, ni więcej oznacza, że normalny świat ( czytaj: norm odwiecznych ) wyraźnie oddzielił się  od „świata medialno-politycznego”. Jednocześnie powrócił jak bumerang podział na „naszych i onych”, czyli na Naród i jego okupantów.
Przez lata umiejętnie podsycana „dyskusja” ( tak że wielu, szczególnie młodych, w jej sens uwierzyło ) spaliła teraz na panewce.
„Psss…” i zgasło.
Wystarczy posiedzieć trochę w internetowej sieci, by uświadomić sobie jak bardzo zradykalizowały się postawy; jak bardzo przestały obydwie strony zajmować poglądy przeciwników.
Wszyscy zaczynają wiedzieć swoje, tak jak niegdyś za głębokiego „prlu”.
Czym się to skończy?
Pożyjemy zobaczymy, w każdym razie wpływ genderopodobnych, w których przemienili się niedawni piewcy „moralności socjalistycznej”, będzie  malał.
 
Zbyt ugrzęźliśmy w mazi kłamstwa, by tego wreszcie nie zauważyć.
Zbyt brudni już jesteśmy, by nie chcieć się oczyścić.
Zbyt zakręceni, aby nie chcieć się zatrzymać.
Zbyt szaleni, by nie zapragnąć normalności.
Zbyt już wynarodowieni, by nie chcieć wrócić do korzeni.
Zbyt upodleni, by nie zacząć sobie przypominać dumnej przeszłości
Zbyt puści, by nie chcieć się napełnić wartościami.
Zbyt jałowi, by nie zechcieć znów tworzyć.
Zbyt znikczemnieli, by nie powrócić do bohaterstwa.
Zbyt już bezbożni, by nie zatęsknić za Bogiem.
 
Cokolwiek by nie powiedzieć, Polak nie ma zwyczaju żyć na kolanach…