Czy Rostowski jest czarownikiem?

Jeśli zbierzemy całą wiedzę czytelników tego bloga o czarownikach, takich prawdziwych, niczym z „Baśni jak niedźwiedź” Rostowski okaże się właśnie jednym z nich. Okaże się także, że jest prawdziwym alchemikiem. Do czego bowiem służyli od dawien dawna czarownicy i alchemicy? Do wpędzania królestw w długi i uzależniania ich od obcych potęg. Alchemicy zaś dodatkowo mieli za zadanie przekonywać władców, że możliwe jest wyprodukowanie złota z ołowiu. Rzecz jasna chodziło o tych władców, którzy byli już tak zadłużeni, iż nie mogli już znikąd dostać kredytu. Oni właśnie musieli szukać jakichś wyjść awaryjnych i kiedy ich szukali spotykali w czasie tych poszukiwań jakiegoś Nicolasa Flamel, znanego wszystkim z książki Joan Rowling pod tytułem „Harry Potter”, albo kogoś innego. Jeśli spotkali Johna Dee, to było już po nich, ale spotkanie z innymi mniejszego kalibru czarodziejami dawało jednak jakieś szanse na wygrzebanie się z długów.

Tak się składało dziwnie, że czarownicy byli zwykle zrzeszeni w jakichś tajnych strukturach. One mają dziś różne nazwy, bo niektóre się zachowały i badacze, a także entuzjaści próbują odkryć przez nami – plebsem – ich tajemnice. Nie jest to moim zdaniem aż tak istotne jak się zdaje. O wiele ważniejsze jest by zdawać sobie sprawę z tego, że takie struktury czarnoksięskie istnieją i mają się dobrze. Po czym poznajemy, że istnieją? Ot choćby po tym, że Rostowski, człowiek z obcym obywatelstwem, człowiek podwójnej lojalności zarządza finansami naszego królestwa, a do tego jeszcze ma taki podkład propagandowy, że co najmniej 1/3 wyborców uważa, że to fantastycznie. Nawet kiedy ktoś nawołuje do opamiętania i opowiada o tych progach ostrożnościowych nic to nie daje, bo ludzie myślą, że jakoś to tam będzie. Wierzą ponadto, że kogo jak kogo, ale ich nikt by nie oszukiwał tak na żywca, z tak wielką bezczelnością. Ujmując rzecz w skrócie wszystko jest tak jak dawniej, czarownicy rządzą.

Ja tu jeszcze raz chciałem przypomnieć historię z życia Johna Dee, dla tych, którzy nie wierzą w istnienie tajnych struktur. Oto John, całkowity i zaprzysięgły heretyk, człowiek do specjalnych poruczeń protestanckiej wierchuszki, człowiek, który znał wszystkich najważniejszych heretyków, nie został za czasów królowej Marii wtrącony do lochu. Nie groził mu też szafot. A gdzie był, spyta ktoś? Oto zasiadał w komisji weryfikacyjnej wraz z katolickimi biskupami i decydował kto jest, a kto nie jest dobrym angielskim katolikiem. Kiedy zaś na tronie zasiadał Elżbieta, przeszedł do jej służby bez najmniejszych kłopotów. I to jest właśnie czarnoksięstwo prawdziwe. „Czasy się zmieniają a pan ciągle zasiada w komisjach” jak powiedział Franz Maurer.

Wracajmy jednak do naszego czarownika Rostowskiego. O co mu chodzi? Pamiętamy na jakie kategorie podzielił kiedyś państwa Stanisław Michalkiewicz: na poważne i pozostałe. Zmodyfikujmy nieco tę klasyfikację i ujmijmy to inaczej. Oto politykę prawdziwą robi się w kilku jedynie ośrodkach na świecie. Ośrodki te to miasta, albo ośrodki władzy innego rodzaju. O dawien, dawna jednym z takich ośrodków jest Londyn. Jeśli więc przyjrzymy się polityce Londynu w dawnych czasach, łatwo przyjdzie nam odgadnąć po co przysłano tu czarownika Rostowskiego. Zanim napiszę o tym jakieś słowo, chcę rzec coś o państwach bogatych i biednych. W czasie rozmów z czytelnikami często spotykam się z takim zarzutem: co pan opowiada, Anglia była biednym krajem, nie było tam żadnych surowców, oni nie mogli prowadzić takiej polityki jak pan sugeruje. I ja zawsze odpowiadam na ten zarzut tak samo: Węgry były najbogatszym krajem kontynentu, było tam mnóstwo złota, które przez trzysta lat utrzymywało papieży, była tam miedź, była tam stal i srebro, właściwie wszystko było na Węgrzech. I co? Ano nic. Wielkich Węgier już nie ma, a Wyspa, biedna i niezasobna ma się dobrze i przysyła tu różnych Rostowskich. O bogactwie kraju bowiem nie decydują surowce, ale doktryna. Ona także decyduje o przetrwaniu lub zagładzie. Polska doby nowożytnej miała fantastyczną doktrynę, która z każdego obywatela czyniła obrońcę wyposażonego nie tylko w szablę, ale także w transcendentną rację przyznaną nam przez samą Przenajświętszą Panienkę. Potrzeba było czterech wielkich i długotrwałych wojen, żeby Rzeczpospolitą najpierw zbankrutować, a potem jeszcze pół wieku pracy propagandowej, by obrońcom kraju mieszkającym w dworach i pałacach, wmówić, że prawda, dobro i piękno właściwej jakości mogą pochodzić jedynie ze składów położonych w Europie Zachodniej. Potem zaś jedna reforma, druga reforma i już, można dzielić. Ktoś tam protestował, ale słabo, bo był to protest wpisany w ramy nowego systemu, protest według – jakbyśmy dziś powiedzieli – nowoczesnych, cywilizowanych standardów, a przez to całkowicie nieskuteczny. Tak się załatwia te sprawy w skali dużej. Dziś skala jest znacznie mniejsza i nie potrzeba już Kozaków, Potopu, Turków i Karola XII, żeby zbankrutować kraj. Wystarczy jeden czarnoksiężnik z dyplomem uczelni Hogwarth i już, załatwione. Degenerować też już nikogo nie trzeba, bo wszyscy są tak zdegenerowani, że można ich jedynie delikatnie prowadzić ku przepaści, lekko jedynie zaganiając kijkiem do stada tych, którzy gdzieś łazikują.

Ponieważ z zadłużaniem i rabunkiem sprawa ma się tak, że pieniążki zabierane komuś muszą wędrować do kogoś innego, a ponadto nie mogą tam zalegać, bo one nigdy nie mogą zalegać, ale muszą być na coś przeznaczone, warto zadać najważniejsze pytanie epoki: na co my podatki płacimy do cholery? Inaczej mówiąc na co przeznaczają czarownicy tę forsę, która zostaje wydrenowana z naszych kieszeni? Ja nie wiem, ale coś mi mówi, że arabska wiosna nie musi być złą odpowiedzią. Państwa bowiem poważne nie koniecznie chcą finansować różne ryzykowne przedsięwzięcia z własnych środków i wolą by za to zapłacił ktoś inny, ktoś słabszy i głupszy jednym słowem, ktoś kto wierzy w standardy i nowe rozdania, ktoś kto nie pamięta, że taki dla przykładu Zygmunt August utrzymywał na terenie obydwu krajów jedną tylko mennicę. Tak właśnie, przez te ponad dwadzieścia lat jego panowania, tylko mennica w Wilnie obsługiwała koronny i litewski rynek, a także i inne rynki, bo pieniążki tam bite były masowo wywożone do Holandii, gdzie płacono nimi najemnikom zwalczającym wojska hiszpańskie. Najemnikom protestanckim wynajętym na okoliczność tego zwalczania przez Józefa Nasi ze Stambułu.

W jednym tylko roku król Zygmunt złamał zasadę jednomenniczności i utworzył drugi zakład. Była to mennica w Tykocinie utworzona w roku 1566. Dzieje tego przedsiębiorstwa są słabo zbadane i niewiele o nim wiemy. Warto jednak teraz zapytać dlaczego mnie się akurat ta arabska wiosna przypomniała? Otóż miewam pewne obsesje i wydaje mi się, że w podręcznikach do skutecznego czarowania od dawien dawna materiał podzielony jest na pewne niezmienne działy, a jeden z nich nosi nazwę: wywracanie królestw poprzez kontrolę podaży pieniądza. Inny zaś ma nazwę taką: finansowanie kampanii wojennych ze środków spoza rodzimego budżetu. Są jeszcze inne działy, ale ich nazwy wyleciały mi akurat z głowy.

I mamy ten rok 1566, kiedy to powstaje mennica w Tykocinie na Podlasiu. I tak się szczęśliwie składa, że jest to rok ostatniej wielkiej wyprawy sułtana Sulejmana na Węgry. Politykę zaś sułtańską prowadził ten sam Józef Nasi, który finansował wojnę w Niderlandach, przy pomocy swojego zaufanego przyjaciela nazwiskiem Zygmunt Jagiellon, który jak raz sprawował wtedy funkcję króla Polski. Kto był wtedy Rostowskim zapytacie? Nie wiem, bo tak się złożyło, że dokumenty dotyczące działania ostatnich lat mennicy wileńskiej spaliły się w okolicznościach niejasnych. Nie wiemy kto kierował zakładem w momencie kluczowym, kiedy bankructwo kraju było już bardzo bliskie.

Po cóż mamy tego Rostowskiego? Nie po to bynajmniej, żeby on nas zniszczył i wyzuł ze wszystkiego, bo te rzeczy będą jedynie pochodną zamierzeń i planów właściwych, które ten pan realizuje. Nami bowiem nikt się nie przejmuje. My za coś płacimy, ale nie wiemy za co i tyle. Kiedy się dowiemy może być za późno, ale nie musi. Ciągle wiele od nas zależy. Naprawdę. Trzeba tylko – jak to się drzewiej mawiało – przyjść do opamiętania.

Jeśli ktoś poczuł po przeczytaniu powyższego przemożną ochotę zakupienia naszych książek, zapraszam na stronę www.coryllus.pl, do księgarni www.multibook.pl. Do księgarnihttp://www.ksiazkiprzyherbacie... do księgarni Tarabuk przy Browarnej 6 w Warszawie i do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy.